Η ζωή μας περιγράφεται για 7ο χρόνο σε εκθέσεις του ΔΝΤ, του Eurogroup, των οίκων αξιολόγησης και των επενδυτικών κολοσσών του καπιταλισμού. Βιώσιμο (ή μή )χρέος, ανάπτυξη, δημοσιονομικά πλεόνασματα και ελλείμματα.
Του Ηλία Καραβόλια
Έννοιες απόμακρες απο την καθημερινότητα του ταλαιπωρημένου Έλληνα. Με μεγέθη ακατανόητα, με ποσά τεράστια μπροστά στα νούμερα της βιοπάλης.Έννοιες που δεν μπορούν να αποκωδικοποιηθούν όσο οι αριθμοί της μακροοικονομίας δεν ταιριάζουν με την καθημερινή λογιστική του νοικοκυριού, της επιχείρησης, της μικροοικονομίας. Ο βίος μας απεικονίζεται σε παραγράφους απο αναφορές τεχνοκρατών που μας υπενθυμίζουν την προτεσταντική ηθική της εργασίας, της θυσίας, της λιτότητας. Ουσιαστικά μας υπενθυμίζουν ότι είμαστε πλέον ανεπιθύμητοι μεταξύ τους.
Η χώρα παλινδρομεί 7 χρόνια μεταξύ μιζέριας και υπομονής. Η ελπιδα που φυτεύθηκε απο τον Τσίπρα μετετράπη σε ταφόπλακα προσδοκιών. Και η πραγματικότητα ωμή, μπροστά μας. Δεν κυβερνά πλέον η Ελλάδα τους πολίτες της. Είτε ο Σόιμπλε με τις υποδείξεις του, ειτε ο Τόμσεν και η Λαγκαρντ με τις μόνιμες αντιρρήσεις και ανακολουθίες του Ταμείου, μας αφαιρούν κυριαρχία.
Ζωτική κυριαρχία. Επαίτες και παρίες ταυτόχρονα. Μεταξύ των Ροθτσιλντ και των προσφύγων, χάθηκε ο σκοπός, το νόημα. Ο πρωθυπουργός που καταρρέει εκπροσωπεί αυτό ακριβώς το κενό. Το χάσμα μεταξύ θολού στόχου και εφικτού αποτελέσματος. Και μαζί του καταρρέει μια ολόκληρη χώρα.
Δεν θα απομακρυνθούμε σύντομα απο το δίλημμα της ρήξης. Είμαστε -ξαναλέω- ανεπιθύμητοι και μαζί με τις ανεύθυνες και ερασιτεχνικές καιροσκοπικές πρακτικές της τελευταίας διετίας( βασική αφορμή,όχι η μόνη φυσικά,της κατάρρευσης) θα συνεχίζουμε το βάδισμα στο τεντωμένοι σχοινί.Ας μην αναμένουμε το Τέλος.
Ας μην αναμένουμε και την Αρχή. Ποτέ δεν θα εμφανισθούν.
To restart φαίνεται ότι δεν λειτουργεί χωρίς delete και format. Εθισμένοι στον αργό θάνατο, προσποιούμαστε ότι αντέχουμε και ξορκίζουμε τους φόβους για το ακραίο, το οποίο ταυτόχρονα το θέλουμε να εμφανιστεί ώς αθέατο υπερεγώ, ώστε να βρούμε και να υποδείξουμε τους ενόχους. Γιατί αυτό ψάχνουμε. Ενόχους έξω απο εμάς. Ξεχνάμε ότι εξαπατηθήκαμε. Αγνοούμε προκλητικα τον άγραφο νόμο περί ευθύνης πολιτών. Γι αυτό ας μην μένουμε άλλο στην αρένα του θεάματος. Δεν θα έλθουν οι μονομάχοι, δεν θα χυθεί αίμα.
Η Ελλάδα είναι καταδικασμένη να ζεί στο εκκρεμές μεταξύ καταστροφής και ανάκαμψης. Είναι αυτό το εκκρεμές που πηγάζει απο τα βάθη της Ιστορίας. Λίγο Δύση, λίγο Ανατολή. Λίγο Ευρώπη, λίγο Βαλκάνια. Προσωρινά πειθαρχεί και μονίμως υποτροπιάζει. Κανένας Σόιμπλε δεν μπορεί να μας υποδείξει την λογιστική τακτοποίηση στα του οίκου μας. Δεν μας αρέσει η λογιστική.
Έχουμε αλλεργία. Και όταν βλέπουμε ότι επι 7 χρόνια επιμένουν να μας μετατρέψουν σε αριθμούς που χρειάζονται να τοποθετηθούν καλά στον εθνικό ισολογισμό της ευρωπαικής συνθήκης ισορροπίας, εμείς θυμόμαστε ότι μάθαμε αλλιώς. Δεν δίναμε αναφορά σε κανένα κέντρο αποφάσεων.
Οι Βρυξέλλες δεν υπήρχαν και ξαφνικά μας προέκυψε Βερολίνο.Δύσκολο να μην έχουμε φανταστεί σαν λαός ότι μπορεί κάποιος, κάποτε, να μας ζητήσει λογαριασμό. Ειδικά όταν μας υποδεικνύει ότι είμαστε πλέον ανεπιθύμητοι....