Η κυβέρνηση πρωτίστως ενδιαφέρεται για το δος ημίν(ή καλύτερα "δώστα όλα") σήμερον, ώστε να βγάλει τα Χριστούγεννα. Γι αυτό άλλωστε και αισθάνεται δικαιωμένη, αναγάγοντας την ψευδαίσθηση για την ελάφρυνση του χρέους σε εθνική επιτυχία...
Του Χάρη Παυλίδη
Το Σωτήριο έτος 2060, δηλαδή σε 43 χρόνια από την πρώτη του ερχόμενου έτους, ο Αλέξης Τσίπρας θα είναι πάνω- κάτω 85 ετών. Στην καλύτερη φάσης της ζωής του για να δέσει το κόμπο της γραβάτας και να τιμήσει κατ' αυτόν τον τρόπο την υπόσχεση που είχε δώσει στον παραιτηθέντα πρωθυπουργό της Ιταλίας.
Μέχρι τότε μερικά εκατομμύρια Έλληνες και Ελληνίδες θα ζουν-όσοι προλάβουν τέλος πάντων- μ' ένα μόνιμο κόμπο στο λαιμό τους, με την παρηγοριά ότι οι θυσίες τους έπιασαν τόπο. Ελάχιστη σημασία έχει αν ο τόπος αυτός θα είναι χλοερός για τους περισσότερους εξ ημών. Η κυβέρνηση πρωτίστως ενδιαφέρεται για το δος ημίν(ή καλύτερα "δώστα όλα") σήμερον, ώστε να βγάλει τα Χριστούγεννα.
Γι αυτό άλλωστε και αισθάνεται δικαιωμένη, αναγάγοντας την ψευδαίσθηση για την ελάφρυνση του χρέους σε εθνική επιτυχία.
Μεταξύ μας πρόκειται περί αυταπάτης- θα μπορούσε κάποιος να την χαρακτηρίσει και "απάτη"- αφού αυτό το οποίο πέτυχε θα μπορούσε να είχε γίνει πριν από το αχρείαστο δημοψήφισμα. Εφόσον βεβαίως είχε προχωρήσει στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις αντί να ασχολείται με τις συμμαχίες του νότου και άλλα τέτοιου τύπου ανέκδοτα.
Ασφαλώς η δέσμευση της Ελλάδας για μερικά ακόμη χρόνια να έχει πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% δεν είναι ανέκδοτο, αλλά είναι τόσο αστείο όσο αστεία είναι και η θέση της κυβέρνησης ότι δεν θα ληφθούν νέα μέτρα. Εκτός κι αν δεν έχουν καταλάβει ότι η ελάφρυνση του χρέους συνοδεύεται από υποχρεώσεις προκειμένου να επιτευχθούν οι στόχοι.
Στην προκειμένη περίπτωση η αυταπάτη της κυβέρνησης καθίσταται άκρως επικίνδυνη εξ αιτίας του προτέρου ιδεοληπτικού βίου της. Νομίζει ότι φορτώνοντας στο χρόνο(ποιος ζει, ποιος πεθαίνει) τις μεταρρυθμίσεις, θα τις αποφύγει.
Απόδειξη αυτού το γεγονός των συνεχών καθυστερήσεων στις αξιολογήσεις(με πρόσχημα ότι αυτές οφείλονται στη σκληρή διαπραγμάτευση), οι οποίες υπό την πίεση του χρόνου καταλήγουν σε επώδυνες υπαναχωρήσεις.
Το ίδιο έργο, οι ίδιοι θεατές και το μόνο που αλλάζει είναι ο θίασος επί σκηνής. Με τη διαφορά ότι αυτή τη φορά οι πρωταγωνιστές αυτοσχεδιάζουν σε τέτοιο βαθμό που και οι ίδιοι φαίνεται να αναρωτιούνται κατά πόσο οι ρόλοι που υποδύονται έχουν σχέση με την παράσταση.
Περιττό βεβαίως να επισημανθεί ότι επί του προκειμένου ισχύει απολύτως αυτό που είχε πει o Charles Baret: "Ο συγγραφέας γράφει ένα έργο, οι ηθοποιοί παίζουν ένα άλλο και το κοινό καταλαβαίνει ένα τρίτο".
Κάποιος άλλος, επίσης Γάλλος, το όνομα του οποίου μου διαφεύγει είχε πει πως η παράσταση είναι τόση κακή, που οι ίδιοι οι ηθοποιοί έφυγαν πριν από το τέλος της. Προς το παρόν δεν φαίνεται ο κυβερνητικός θίασος να θέλει να φύγει από το σανίδι.
Ίσως γιατί ελπίζουν ότι κάτι θα γίνει και θα εμφανισθεί στο τέλος της παράστασης- όπως συνέβαινε στην αρχαία τραγωδία- ένας από μηχανής θεός. Ωστόσο, έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα, ακόμα κι αυτός, θα το σκεφθεί σοβαρά να παρέμβει αφού με 3,5% πλεονάσματα θα χρειασθούν επιπλέον μέτρα δημοσιονομικού χαρακτήρα.
Και εδώ που τα λέμε τι να σου κάνει και ο από μηχανής θεός όταν το κομματικό όργανο του ΣΥΡΙΖΑ, η ΑΥΓΗ, θεωρεί την απόφαση "γέφυρα" που θα βγάλει την Ελλάδα από τη κρίση;
Το προφανές είναι ότι με υψηλά πλεονάσματα η χώρα δεν θα βγει από τη κρίση. Το εμφανές είναι ότι εισέρχεται(η χώρα μέσω του κυβερνητικού θιάσου) σε περίοδο παράκρουσης, μια και από τώρα πανηγυρίζουν γιατί ο πρωθυπουργός θα φορέσει γραβάτα στα γεράματα.
Αφήστε που μέχρι τότε θα έχει ανέβει το προσδόκιμο ζωής-άρα και οι συντάξεις θα τα "εκατοστήσουν" εναρμονιζόμενες με το Υπερ- Ταμείο που έχει διάρκεια 99 ετών- προκειμένου ο Αλέξης Τσίπρας να εμφανισθεί ως... νέος και άφθαρτος.
Σ' αυτή τη βάση πράγματι έχουν δίκιο να πιστεύουν ότι πρόκειται περί εθνικής επιτυχίας. Ως εκ τούτου τους ευχόμαστε... Καλά Χριστούγεννα και Ευτυχές το 2060.
*Ο Χάρης Παυλίδης είναι δημοσιογράφος