Τι μας λέει η συγκυρία (σε κάποιους τάλεγε εδώ και μήνες, αλλά δε βαριέσαι):
Του Γιώργου Προκοπάκη
1. Στο QE το απολύτως νωρίτερο που μπορεί να βρεθούμε είναι μετά από απόφαση της ΕΚΤ (εφ' όσον έχει κλείσει η αξιολόγηση βέβαια) 26 Απριλίου. Υπάρχει κανείς που να ισχυρίζεται πως η Ελλάδα μπορεί να βγει πλήρως στις αγορές μέχρι τις αρχές του 2018;
Όποιος υπάρχει, ας το πει. Όποιος δεν το πιστεύει ας πει για το πώς θα χρηματοδοτηθεί η χώρα μετά το μνημόνιο Τσίπρα (υποθέτοντας πως όλες οι υπόλοιπες αξιολογήσεις θα πάνε τραίνο). Όποιος δεν λέει τίποτε και θέλει να παίζει στο πολιτικό σκηνικό είναι απλώς πολιτικός απατεώνας - ή εκτός τόπου και χρόνου.
2. Αν υποθέσουμε ότι η δεύτερη αξιολόγηση κλείνει κάποια στιγμή τους επόμενους μήνες, με τον τρόπο που διαφαίνεται μέτρα κλπ, μπορεί κανείς να περιγράψει το πλαίσιο άσκησης της εξουσίας από όποια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση;
3. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ φαίνεται να επιλέγει την πολιτική του υποχρεωτικού εσωτερικού δανεισμού για να κρατηθεί χωρίς δόση (και με ανοικτή την αξιολόγηση) ως και μετά τον Ιούλιο ή τουλάχιστον να "διαπραγματεύεται" χωρίς να έχει την πλάτη στον τοίχο. Έχει κανείς να πει κάτι γι' αυτή την επιλογή; Τη ζήσαμε το 2015 και από τις επιπτώσεις της ακόμη υποφέρουμε βάρβαρα, παρά την πλήρη χρηματοδότηση του μνημονίου. Δηλαδή, το κόστος της καθυστέρησης αυξάνει εκρηκτικά.
Τι ακούμε, λοιπόν, από το πολιτικό μας σύστημα; Οι πάντες εξορκίζουν το μνημόνιο 4 και το φορτώνουν προκαταβολικά σε άλλους! Δε λένε πώς θα χρηματοδοτηθεί η χώρα όμως! Η λύση όλων είναι "κάποιος άλλος λύνει το χρηματοδοτικό κι εγώ μιλάω για αρχές, μεταρρυθμίσεις, διαπλοκές, κλπ".
Δοθέντος του ήδη προβληματικού 2 παραπάνω, με ποιούς όρους αυτός ο "άλλος" θα λύσει το χρηματοδοτικό - όποια λύση θα κάνει τα πράγματα τρισχειρότερα όσον αφορά το πλαίσιο άσκησης πολιτικών.
Εναλλακτικά, θα μπορούσε να τεθεί σήμερα ζήτημα αναδιαπραγμάτευσης του τρέχοντος μνημονίου. Ανακατανομή των πόρων με ταυτόχρονη λήψη μέτρων που θα επιτρέψουν να κερδίσουμε ένα χρόνο ή δύο μέχρι την αποφοίτηση προς το μεταπτυχιακό των αγορών. Μπορεί να το θέσει και να το διαπραγματευθεί ο ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ; Κατηγορηματικά όχι!
Οι εταίροι τέτοια θέλουν - γι' αυτό άλλως τε υπάρχουν τα μνημόνια, για να σε στέλνουν ξανά στις αγορές.
Η κυβέρνηση με κάθε πρότασή της, στέλνει στην αντίθετη κατεύθυνση - γι' αυτό και αποτυγχάνει παταγωδώς και κάνει τη θέση κάθε φορά δυσκολότερη. Η ΝΔ είναι η μόνη που έχει αναφερθεί σε κάτι τέτοιο. Δεν είναι σαφές τι εννοεί, το βάζει όμως. Οι υπόλοιποι απλώς χτενίζονται.
Οι δύο πόλοι της πολιτικής σκηνής είναι καθαροί. Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ φαίνεται πού το πάνε. Η πολιτική τους, ακόμη και αν αποφευχθεί η χρεοκοπία, οδηγεί σε επιδείνωση της κατάστασης. Δεν είναι τα κλικ δεξιά που χρειάζεται να κάνει για να μη μυρίζουν οι μασχάλες τους στους κομ ιλ φο σοσιαλδημοκράτες.
Όποιος μιλάει για σύγκλιση με οποιεσδήποτε συριζαϊκές μετατοπίσεις, χωρίς να μιλάει για τη χρηματοδότηση της χώρας (άρα για μνημόνια, αγορές, ανακατανομές) είναι ή άσχετος ή πολιτικός απατεώνας ή αδελφάκι του Καρανίκα - για μια θέση στην πολιτική σκηνή ανεξαρτήτως πλαισίου. Ας κάνει όσα κλικ αριστερά γουστάρει ή αντέχει η σοσιαλδημοκρατία.
Ανεξαρτήτως των προθέσεων της ΝΔ, το αίτημα των εκλογών είναι η μόνη πολιτική διέξοδος. Όχι λόγω αντισυριζαϊσμού ή αισθητικής απαρέσκειας ή απέχθειας στην αριστερά. Αλλά λόγω της πολιτικής που ακολουθείται, πολιτικής που στην καλύτερη περίπτωση οδηγεί σε χρόνια στασιμότητα με πιθανότερη τη ραγδαία επιδείνωση της κατάστασης. Η πολιτική αυτή, προσκαλεί και τα χειρότερα εφιαλτικά σενάρια. Η χώρα έχει ανάγκη άλλης πολιτικής και άλλης σχέσης με τους εταίρους. Άμεσα - όχι σε δέκα χρόνια.
Η εκκρεμότητα με την αξιολόγηση ανοίγει ένα παράθυρο τριών μηνών περίπου - σχεδόν τεσσάρων. Οι επιλογές είναι καθαρές: (α) εσωτερικός δανεισμός και υπερηφάνεια μπας και κερδίσει ο Σουλτς - αποσάθρωση της οικονομίας δηλαδή, ή (β) αλλαγή του σκηνικού με τα πραγματικά ζητήματα στην ατζέντα. Στο (β) ας πει καθένας ό,τι τον φωτίζει η ιδεολογία του, ο πραγματισμός του, η ιδιοτέλειά του. Ας πει όμως και για την τιμημένη χρηματοδότηση της χώρας. Πώς να το κάνουμε, το πρόβλημά μας δεν είναι "Γεροβασίλη ή Βούλτεψη ή Καρχιμάκης".
Να το ξαναπώ (δεν έχει και τόση σημασία βέβαια, το λέω με τον ένα ή άλλο τρόπο από το καλοκαίρι): καλά τα βήματα αριστερά ή δεξιά, έχουμε ως ποντικάκια να κρεμάσουμε ένα κουδούνι στο λαιμό της γάτας. Κάπως πρέπει να το κάνουμε. Τα οργανωτικά συνέδρια ωραία είναι, δε λέω. Στη χώρα και στη συγκυρία ενδιαφέρεται κανείς να κάνει πολιτική;