Μυστήριο με γιγαντιαία πετρογλυφικά που βρέθηκαν κατά μήκος ποταμού (Photos)

Σειρά χαρακτικών φιδιών σε μνημεία, κατά μήκος του ποταμού Ορινόκο στη Νότια Αμερική έχουν ανακαλυφθεί από ερευνητές. 

Τα κομμάτια της τέχνης στη πέτρα (πετροφλυφικά), μερικά από τα οποία έχουν μήκος μεγαλύτερο από 40 μέτρα, δεν αποτελούν μόνο ένα καλλιτεχνικό αίνιγμα, αλλά είναι επίσης βαθιά συνδεδεμένα με τους τοπικούς κοσμογονικούς μύθους και τις προ-Κολομβιανές πολιτιστικές πρακτικές.

Η τέχνη  στην πέτρα της Μέσης και Άνω Ορινόκου ξεχωρίζει ανάμεσα στις πιο εντυπωσιακές και αινιγματικές στον κόσμο. 

Σύμφωνα με τη μελέτη του Φίλιπ Ρίρις και των συναδέλφων του, αυτά τα χαρακτικά, ιδιαίτερα αυτά των γιγαντιαίων φιδιών, καταλαμβάνουν εξέχουσες θέσεις στο τοπίο, ορατές από μεγάλες αποστάσεις. 

Οι ερευνητές υποστηρίζουν ότι αυτά τα χαρακτικά χρησίμευαν ως φυσικά σημεία αναφοράς για τους εγχώριους κοσμογονικούς μύθους, λειτουργώντας ως δείκτες ορίων κατά μήκος των ποταμών στις πεδιάδες της Νότιας Αμερικής.

Ο Ποταμός Ορινόκο είναι ένα σημείο πολιτιστικής σύγκλισης στη βόρεια Νότια Αμερική, παίζοντας έναν κρίσιμο ρόλο στη διάρθρωση των πολιτιστικών επαφών, ανταλλαγών και αλληλεπιδράσεων. Πρόσφατη έρευνα έχει αναζωογονήσει το ενδιαφέρον για την προ-Κολομβιανή τέχνη αυτής της περιοχής, διερευνώντας τον ρόλο της στην πρώιμη κατοχή της Αμερικής, τις συνδέσεις μεταξύ των αυτόχθονων μύθων και της καλλιτεχνικής παραγωγής, καθώς και την ιστορική οικολογική γνώση που μπορεί να ενσαρκώσει αυτή η τέχνη.

Οι αναφορές για τα πετροφλυφικά

Τα μνημειώδη πέτρινα πάνελ, που βρέθηκαν μόνο στο Μέσο και Άνω Ορινόκο, όπου τα μεμονωμένα μοτίβα συχνά υπερβαίνουν τα 10 τετραγωνικά μέτρα, είναι γνωστά για πάνω από έναν αιώνα.

Οι ταξιδιώτες που εξερεύνησαν τον ποταμό Ορινόκο από τον 18ο αιώνα ανέφεραν την παρουσία μυστηριωδών πετρογλυφικών με φίδια που κάλυπταν βραχώδεις κορυφές. Τώρα, η πρώτη συστηματική μελέτη έχει χαρτογραφήσει 13 από αυτές τις περιοχές με μεγάλα χαρακτικά.

Αυτά τα χαρακτικά γίνονται με τρίψιμο των επιφανειών του γρανίτη χρωματισμένο μαύρο από βιοφίλμ κυανοβακτηρίδια, εκθέτοντας το ελαφρύτερο βράχο κάτω. Παρά το ότι είναι εξαιρετικά ρηχά, είναι ορατά από αρκετές εκατοντάδες μέτρα λόγω του μεγέθους τους, της προεξέχουσας θέσης τους και της αντίθεσης των χρωμάτων.

Τα γιγάντια φίδια είναι το πιο διαδεδομένο μοτίβο των μνημείων, που εμφανίζεται στις περισσότερες τοποθεσίες, με σταθερά εικονογραφικά μοτίβα που υποδεικνύουν μια κοινή κατανόηση του ρόλου και της λειτουργίας τους. Τα χαρακτικά των φιδιών, συνήθως δεκάδων μέτρων μήκους, είναι δυσανάλογα μεγάλα και τοποθετούνται στο κέντρο των πάνελ, υποδεικνύοντας την κεντρική τους σημασία στις απεικονισμένες σκηνές.

Η μορφή του φιδιού και η σημασία του στις αυτόχθονες φυλές

Οι κοσμογονικοί μύθοι των αυτοχθόνων λαών της Νότιας Αμερικής, ειδικά εκείνοι των ομιλούντων την γλώσσα Αραουάκ, συχνά περιλαμβάνουν γιγαντιαία φίδια ως κεντρικές μορφές. Αυτά τα φίδια θεωρούνται ως φύλακες και μετασχηματιστές του τοπίου, συνδέοντας τις κοσμολογικές πεποιθήσεις με τη φυσική γεωγραφία.

Η συνέπεια στην αναπαράσταση των φιδιών υποδεικνύει μια κοινή εικονογραφική σύμβαση που θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια κοινή κατανόηση του ρόλου τους στην εγχώρια μνήμη και κουλτούρα. Επιπλέον, ο προσανατολισμός αυτών των αναπαραστάσεων προς τον ποταμό Ορινόκο, υποδηλώνει μια βαθιά συμβολική σημασία, πιθανώς σχετιζόμενη με την πλοήγηση και τα τελετουργικά ταξίδια στον ποταμό, τα οποία ήταν επαναλαμβανόμενα θέματα στους αυτόχθονες μύθους.

Από το 2015, πέντε εποχές συλλογής αρχαιολογικών δεδομένων διεξήχθησαν κατά μήκος των κολομβιανών και βενεζουελάνικων περιθωρίων των Atures Rapids, εκτεινόμενα έως τα Maipures Rapids. Οι μελέτες αυτές έχουν επιτρέψει μια καλύτερη κατανόηση της περιφερειακής πολιτιστικής χρονολογίας και πλαισίωσαν την καταγραφή έργων τέχνης πάνω στην πέτρα.

Οι ανασκαφές έχουν καταγράψει μια σειρά πολιτιστικών συγκροτημάτων που εκτείνονται από το 100 π.Χ. έως το 1480 μ.Χ., δείχνοντας μια συνεχή ιστορία της κατοχής και χρήσης του τοπίου. Τα κεραμικά μοτίβα που συλλέχθηκαν σε καταφύγια βράχων με την τέχνη της ροκ υποδεικνύουν μια ευρεία συγχρονικότητα μεταξύ των αρχαιολογικών φάσεων του οικισμού και της παραγωγής της ροκ τέχνης.

Η ακριβής χρονολογία αυτών των χώρων παραμένει αβέβαιη, παρά τις προφανείς καλλιτεχνικές παραλληλίες στην ύστερη προκολομβιανή υλική κουλτούρα, καταλήγουν οι ερευνητές, προσθέτοντας ότι η υπόθεση μας είναι η απουσία τέχνης σε πέτρινα μνημεία, σε περιοχές που ιστορικά χαρακτηρίζονται από εθνοτική πολυφωνία, για παράδειγμα, στις ορεινές περιοχές που κυριαρχούνται από τη φυλή Piaroa, ανατολικά της περιοχής έρευνας.
 

Ακολουθήστε το Lykavitos.gr στο Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις