To διήγημα της Κυριακής: Το φιλί

Κάθε βράδυ, η Λίνα περίμενε με ανυπομονησία τη στιγμή που η πόλη θα ησύχαζε, που η νύχτα θα απλωνόταν σαν μαύρο βελούδο πάνω από τα κεφάλια τους. Στο διαμέρισμά της, το φως από τα κεριά έδινε μια ζεστή αίσθηση και έπαιζε με τις σκιές στους τοίχους, δημιουργώντας ένα σκηνικό ιδανικό για μυστικά. Η καρδιά της χτυπούσε γρήγορα, ακριβώς όπως την πρώτη φορά που τον συνάντησε.

Ο Αλέξης μπήκε αθόρυβα στο δωμάτιο, με την παρουσία του να γεμίζει τον χώρο. Τα μάτια του σκοτεινά και έντονα, την κοίταξαν με εκείνη τη φλόγα που την έκανε να λιώνει από επιθυμία. Χωρίς να μιλήσει, την πλησίασε αργά, σαν κυνηγός που πλησιάζει το θήραμά του. Κάθε βήμα του ήταν μια υπόσχεση, κάθε κίνηση του σώματός του μια πρόκληση. Η Λίνα ένιωσε το κορμί της να αντιδρά, να τρέμει ελαφρά από την ένταση που σιγόβραζε μέσα της.

Όταν επιτέλους στάθηκε μπροστά της, άπλωσε το χέρι του και χάιδεψε απαλά το μάγουλό της. Η αφή του ήταν τόσο ελαφριά, σχεδόν σαν αεράκι, αλλά είχε τη δύναμη να την κάνει να αναριγήσει. Έσκυψε αργά προς το μέρος της, τα χείλη του μόλις που άγγιξαν τα δικά της, σαν να ζητούσε άδεια για να προχωρήσει. 

Η Λίνα έκλεισε τα μάτια της, αφήνοντας το σώμα της να ενδώσει σε αυτό το μαγικό φιλί. Η θερμότητα των χειλιών του την πλημμύρισε, ξυπνώντας μέσα της αισθήματα που προσπαθούσε να κρατήσει κρυμμένα. Τα χέρια της ανέβηκαν στους ώμους του, τον τράβηξε πιο κοντά, θέλοντας να νιώσει όλη την ένταση της στιγμής. Το φιλί τους έγινε βαθύτερο, πιο έντονο, γεμάτο από την επιθυμία που έκαιγε μέσα τους εδώ και καιρό.

Ο χρόνος έπαψε να υπάρχει για εκείνη τη στιγμή. Υπήρχαν μόνο εκείνοι, τα χείλη τους που ενώνονταν, οι ανάσες τους που μπερδεύονταν. Κάθε στιγμή ήταν ένα ταξίδι σε έναν κόσμο που ανήκε μόνο σε αυτούς. Και όσο κρατούσε αυτό το φιλί, η Λίνα ήξερε πως τίποτα άλλο δεν είχε σημασία.

Γιάννης Παρασκευόπουλος

Ακολουθήστε το Lykavitos.gr στο Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις