Συναντηθήκαμε στο ημίφως της σιωπής,
τα μάτια της σπινθήρες βραδινής αυγής,
με μαύρα μαλλιά που κυλούσαν σαν νύχτα βαθιά,
κάθε της κίνηση, ψίθυρος, μελωδία γλυκιά.
Γέλιο ζεστό κι αχνό της σκίαζε τη μορφή
σαν φλόγα που καίει σε κρύο δρόμο, μοναχική
και η φωνή της, βαθιά, σαν ποτάμι απαλό,
μου ψιθύρισε μυστικά που δεν είχα ακουστά ως εδώ.
Μια στιγμή, μια ανάσα, κι όμως, τόσο πυκνή,
με μάγεψε στη ροή της νύχτας την υποβλητική,
και φύγαμε μαζί, μ' ένα βλέμμα σιωπηλό,
στο σκοτάδι που κρύβει ό,τι πιο αληθινό
@ Γιάννης Παρασκευόπουλος