Στον ύπνο του καθρέφτη,
τα μάτια μου στάζουν αστέρια,
μια θάλασσα από σκιές ανασαίνει
στα βάθη του εαυτού μου.
Στον κήπο των άχρονων ονείρων,
λουλούδια με ρίζες από φως
ψιθυρίζουν μυστικά σε μια γλώσσα
που μόνο η σιωπή καταλαβαίνει.
Ένας γλάρος από χρυσό αλάτι
χορεύει πάνω στα κύματα
ενώ ο ήλιος, ένα πορτοκάλι που σκάει,
αιμορραγεί στον ορίζοντα.
Οι δρόμοι της πόλης κυλούν σαν ποτάμια,
οι τοίχοι ανασαίνουν,
και ο άνεμος τραγουδά
ένα τραγούδι για ό,τι ποτέ δεν υπήρξε.
Κι εγώ,
μια φιγούρα από σύννεφα και μνήμες,
τρέχω πίσω από έναν χρόνο
που γλιστρά σαν νερό
μέσα από τα δάχτυλά μου.
@ Γιάννης Παρασκευόπουλος