Απόλυτη ασυδοσία επικρατεί στην αγορά με τις μεγάλες διατροφικές αλυσίδες να έχουν ανάγει σε δόγμα την καρτελοποίηση της αγοράς με αυτόματες ανατιμήσεις που εμφανίζονται κάθε εβδομάδα στα ράφια των super market.

H Επιτροπή Ανταγωνισμού είναι άφαντη, ενώ οι υπόλοιπες ελεγκτικές υπηρεσίες το μόνο που κάνουν είναι να καταγράφουν την έκρηξη ακρίβειας και να κάνουν τους τροχονόμους στους κερδοσκόπους.

Πολιτική βούληση για την αντιμετώπιση του τεράστιου οικονομικού και κοινωνικού προβλήματος με τις εκρηκτικές αυξήσεις στα καταναλωτικά προϊόντα, στα ακτοπλοϊκά εισιτήρια, τα ενοίκια, τα φάρμακα και τις υπηρεσίες δεν υπάρχει.

Η κυβέρνηση παρακολουθεί αμέτοχη αυτό το ατελείωτο πάρτι των κερδοσκόπων και περιορίζεται αυστηρά σε επικοινωνιακή διαχείριση του προβλήματος.

Αυτό αποκαλύπτει και η πρόσφατη σύσκεψη στο Μαξίμου, όπου οι αρμόδιοι υπουργοί παρακαλούσαν τους ακτοπλόους να μειώσουν έστω και 5% τις τιμές των εισιτηρίων για να περιοριστεί η οργή του κόσμου.

Βέβαια οι εφοπλιστές προέβαλαν τα δικά τους επιχειρήματα για να μπορέσουν να κρατήσουν τις τιμές των εισιτηρίων σε υψηλά επίπεδα.

Άλλωστε είχαν ξεχάσει να βγάλουν το καπέλο του 30% στις τιμές των μεταφορικών που είχαν επιβάλει όταν το ενεργειακό κόστος είχε φτάσει στα ύψη.

Τώρα άρχισαν πάλι το παραμύθι ότι δήθεν η πράσινη μετάβαση έχει κόστος, τα επιτόκια των δανείων είναι υψηλά και τα ασφάλιστρα αυξήθηκαν κατά 29%.

Δεν αποκλείεται στο τέλος αντί για μειώσεις να προχωρήσουν σε νέες αυξήσεις με ό,τι συνεπάγεται μια τέτοια εξέλιξη.

Το γεγονός ότι το λάδι έφτασε να πωλείται σε… κατοχικές τιμές αφήνει αδιάφορη την κυβέρνηση.

Όταν σε μια ελαιοπαραγωγό χώρα όπως η Ελλάδα οι τιμές στο λάδι ανεβαίνουν μέσα σε ένα χρόνο 42%, τότε κάτι δεν πάει καλά.

Στα ύψη πωλούνται τα γαλακτοκομικά προϊόντα, το βοδινό κρέας και τα οπωροκηπευτικά.

Ξαφνικά άρχισε ένα όργιο κερδοσκοπίας και στις λαϊκές.

Μέχρι το καρπούζι έγινε είδος πολυτελείας, προφανώς λόγω του πολέμου στην Ουκρανία.

Το ίδιο οι τομάτες, οι πατάτες και άλλα βασικά καταναλωτικά προϊόντα.

Σε συνδυασμό με την αύξηση των ενοικίων, το κόστος ζωής μέσα σε ένα χρόνο αυξήθηκε κατά 30%.

Αυτό σημαίνει ότι ακόμη και η λεγόμενη μεσαία τάξη οδεύει ολοταχώς σε καταστάσεις φτωχοποίησης.

Βέβαια τεράστιο είναι το πρόβλημα σε ένα κρίσιμο ποσοστό του κόσμου που βρίσκεται στα όρια της φτώχειας.

Όπως διαμορφώνεται το κόστος ζωής, το κομμάτι αυτό της κοινωνίας περιθωριοποιείται γιατί δεν μπορεί να ανταποκριθεί στοιχειωδώς στις οικονομικές του υποχρεώσεις.