«Αγωγοί» και συμφέροντα

Με τον κίνδυνο ταυτολογίας, θα μπορούσε σχηματικά να προσδιοριστεί ως η κινητήρια δύναμη. Εξ και διατρέχει τις σύγχρονες ‘μεγάλες επαναστάσεις’, ως προς την εξέλιξη των κοινωνιών.

Του Πολύκαρπου Αδαμίδη

Επηρεάζει συγχρόνως καταλυτικά την έκβαση κάθε πολεμικής αναμέτρησης, όταν δεν αποτελεί και τη γενεσιουργό της αιτία.

Αναπόδραστα η πηγή και το μέσο παραγωγής της, αποτελούν επίζηλο τίτλο και βάση εκπόνησης συμμαχικών σχεδιασμών και διεθνούς πολιτικής. Όπως και μέσο πλουτισμού και άσκησης ισχύος.

Δε θα περίμενε κανείς τίποτα λιγότερο από τη Ρωσία, με κορυφαία ενεργειακά αποθέματα και με κραταιά θέση ως παγκόσμια προμηθεύτρια ιδιαίτερα στον τομέα του Φυσικού Αερίου, από το να πράξει κάθε τι αναγκαίο για να περιφρουρήσει τη θέση και την ισχύ της στη σχετική αγορά.

Όταν μάλιστα εδώ και χρόνια αντιμετωπίζει τις συνέπειες από τις οικονομικές κυρώσεις λόγω της προσάρτησης της Κριμαίας και τη δυσάρεστη πραγματικότητα της διαμόρφωσης των τιμών, πετρελαίου και φυσικού αερίου, σε επίπεδα αρνητικά για τη διατήρηση του ακαθάριστου εθνικού προιόντος της.

Οι ενέργειές της, μπορούν να καταγραφούν αλλά και ενδεχόμενα να ανιχνευθούν. Κάθε μεγάλη δύναμη που σέβεται τον εαυτό της, για να φτάσει να είναι και μεγάλη, χρησιμοποιεί και τρίτα κράτη ως ‘αγγελιαφόρους’ επιθυμιών. Ή και παίκτες προαγωγής τους, χωρίς να επιδοκιμάζει ή να αποστασιοποιείται από επιλογές τους. Αλλά και χωρίς να παραλείπει να αξιοποιεί τις συνέπειές τους.

Στο πεδίο των δράσεων τρανταχτό παράδειγμα αποτελεί ο Nord Stream 2.

Ο νέος αγωγός φυσικού αερίου, που παρακάμπτει την Ουκρανία, μεταφέρει απειράριθμες ποσότητες Ρωσικού αερίου στη Δυτική Ευρώπη και αυξάνει δραστικά την ενεργειακή εξάρτηση της Γερμανίας αλλά και συνολικά της Ευρωπαικής Ένωσης από τη ‘Ρωσική Αρκούδα’.

Σημαντική διάστασή του, αποτελεί το γεγονός, ότι δε διέρχεται πλέον από το Ουκρανικό έδαφος, αλλά μέσα από τη Δανία και στη συνέχεια τη Γερμανία.

Τα τελευταία νομικά εμπόδια και οι ενστάσεις από τις αρμόδιες αρχές της Δανίας, φαίνεται ότι έχουν ξεπεραστεί και το μεγάλο αυτό ‘εμπορικό έργο’, όπως το χαρακτήρισε η Γερμανίδα Καγκελάριος, είναι έτοιμο να μπει σε εφαρμογή.

Την ίδια στιγμή η Ουκρανία, βλέπει τη γεωπολιτική της σημασία στον πεδίο των αγωγών να φθίνει και το φάσμα αποστέρησης πολύτιμων εσόδων από τα τέλη διέλευσης που πλήρωναν οι Ρώσοι, να πλησιάζει επικίνδυνα.

Μια δαμόκλειος σπάθη που περιορίζει καίρια τα περιθώρια διαπραγμάτευσης για την Ανατολική Ουκρανία και την προσάρτηση της Κριμαίας, που κατά τα άλλα έχουν προκαλέσει τις κυρώσεις της Ευρωπαικής Ένωσης.

Κρίμα που οι Ελληνικές εξαγωγές γεωργικών προιόντων δεν μπορούσαν απλά να χαρακτηριστούν ως εμπορικό πρόγραμμα και να διευθετηθούν, όπως τόσο βολικά έπραξαν για να εξυπηρετήσουν τα μεταξύ τους συμφέροντα, Ρώσοι και Γερμανοί.

Την ίδια στιγμή αποκαλύπτεται από δημοσιεύματα των New York Times, ότι το Ιρανικό δίκτυο πληροφοριών στο Ιράκ, είχε σε πλήρη εγρήγορση τις κεραίες του, σε οτιδήποτε αφορούσε την ανάπτυξη εναλλακτικών ενεργειακών πηγών προμήθειας, για την Ευρώπη. Και φυσικά οτιδήποτε αφορούσε την αδρανοποίησή τους.

Στο πλαίσιο αυτό δεν προχώρησε Αμερικανικό ενδιαφέρον και σχεδιασμός για την επανάκτηση ελέγχου από το ISIS, πετρελαιοπηγών στη Συρία, που θα προμήθευαν τις Ευρωπαικές χώρες. Περιττό να αναφερθεί ποιοι ωφελήθηκαν από την εξέλιξη αυτή.

Αλλά και στην περίπτωση των Τουρκικών προκλήσεων και γεωτρήσεων στην ΑΟΖ της Κύπρου, δημιουργείται μια κατάσταση ομηρείας και αδρανοποίησης. Που σε κάθε περίπτωση τορπιλίζει το ενδεχόμενο να δημιουργηθεί ένας νέος ‘ενοχλητικός’ ανταγωνιστής στην προμήθεια φυσικού αερίου.

Που θα συμπίεζε ακόμα περισσότερο τις ήδη ‘χαμηλές τιμές’. Που καθόλου δεν ευνοούν τα Ρωσικά συμφέροντα. Δεν είναι τυχαία εξάλλου και η υποτονική αντίδραση των Ρώσων έναντι των Τουρκικών ενεργειών.

Που κυμαίνεται μεταξύ ευχολογίων και αφηρημένων νουθεσιών, μέχρι την αποφυγή καταδίκης και την εξίσωση θύτη και θύματος.

Άλλωστε ποια είναι η ανάγκη για νέους ‘αγωγούς’, όταν δεν είναι δικοί μας;