Μια ενοχική αδράνεια έχει απλωθεί πάνω από την νεοελληνική κοινωνία.Ευτυχως και υπάρχουν οι άγιες μέρες που μας ενώνουν στον πλέον ισχυρό θεσμό της κοινωνίας μας: την οικογένεια.

Του Ηλία Καραβόλια

Εκει απωθείται η ανασφάλεια, η αβεβαιότητα, οι υποχρεώσεις. Ζούμε πλέον ως υποκείμενα που δεν αναμένουν, απλά απωθούν.Ζούμε την τέλεια εκδοχή της γενικευμένης απορρύθμισης, της ισοπεδωτικής αποδόμησης της ταυτότητας μας: ο καθένας στο καβούκι του για να σώσει τα "λάθη" του.

Και μιλάω για λάθη γιατί στις βόρειες κοινωνίες της Ευρωπαϊκής επικράτειας, το Κράτος βοηθάει τον πολίτη να σχεδιάσει την ζωη του. Εδώ ειναι εχθρός του.Και τα σχέδια έχουν βαθμούς προσωπικής ευθύνης και μόνο, οποτε ως ατομικά "λαθη" δραπετεύουν απο το συλλογικό ασυνείδητο και κατακάθονται μέσα μας.

Ο νεοέλληνας ποθεί έντονα το παρελθόν των προγόνων του.Το βλέπει στα άλμπουμ,στις ασπρόμαυρες φωτογραφίες των προηγούμενων γενεών. Η Ελλάδα υπάρχει πλέον ως ανάμνηση, ως νοσταλγία. Έπαψε να υπάρχει ως θέσμιση στο παρόν,στο τώρα,στο αύριο: μόνο στο χθες ζούμε όμορφα.

Μια χώρα ομως γεμάτη από θρησκεία, ήθη, έθιμα, παραδόσεις, δεν θα γίνει εύκολα ένας τόπος "αδειος" από κατάνυξη, μυστήρια και τελετές. Η Εκκλησία γεμίζει ολοένα και περισσότερο κόσμο. Ο νέοι των smartphones σταυροκοπιούνται ξέροντας ότι χρειάζονται τον Θεό, ειδικά όταν αποφασίσουν να ξενιτευτούν.

Οι δε ξένοι πένητες στη χώρα πληθαίνουν και στην Ελλάδα νιώθουμε πλέον και φόβο και λύπη-για τις άλλες φυλές που ήλθαν δίπλα στα σπιτικά μας- και τελικά αποδεικνύουμε ότι είμαστε διχασμένοι σε πολλά, γι αυτό και επιλέγουμε την αδράνεια.Το δύσκολο γίνεται απώθηση.Το αυτονόητο μοιάζει δύσκολο και το άπλο (η ζωή στην υπαιθρο, χωρίς αγχη, χωρίς ευθύνη) κατάντησε υπερ-αναγκαίο.

Το μέλλον φαίνεται να ανήκει σε εκείνα τα νέα παιδιά που συνειδητοποιούν την αξία της απλής ζωής. Την ίδια ώρα που εμείς επιμένουμε να τους δείχνουμε τα ψηλά βουνά, προσποιούμενοι ότι δεν υπάρχουν εμπόδια, ότι δεν άλλαξαν οι εποχές. Αυτή η προσποίηση μας, ίσως και να κοστίσει στην επόμενη γενιά.

Αν ο Χριστός σχεδίαζε να αναστηθεί στην χώρα μας, σίγουρα θα ήξερε ότι ο τόπος αυτός άλλαξε. Θα έβλεπε ανθρώπους αισιόδοξους μέσα στην αβεβαιότητα τους, ανήσυχους μέσα στην χαρά για τα παιδιά τους.

Σίγουρα όμως ξέρει αυτο που δεν συνειδητοποιούν, χρονια τώρα, οι περισσότεροι κάτοικοι αυτού του ευλογημένου τόπου: το ότι η Ανάσταση Του δεν έρχεται μόνο για τον Έναν.Πάντα έρχεται για Όλους. Και γι αυτούς που πονούν απο τις αρρώστιες του σώματος και γι αυτούς που πονούν στη ψυχή τους.

Μπορεί να είμαστε πλεον ενας Άλλος τόπος, αλλα ειναι καιρός να μάθουμε οτι το μυαλό μας, και μόνο,μας χωρίζει σε ιδεολογίες,κόμματα, ομάδες, κλίκες, φατρίες. Τωρα τελευταία δε,χωριζόμαστε σε "έξυπνους" και "βλάκες", σε " υπεύθυνους" και "ανεύθυνους". Ο καθένας κρίνει με ευκολία τον Άλλο.Και μάλιστα δημόσια, στα ΜΜΕ.

Αυτη ειναι η μεγαλύτερη αμαρτία, δυστυχώς, στην χριστιανική μας θρησκεία : να κρίνουμε τον συνάνθρωπο μας και να τον βαφτίζουμε όπως μας βολεύει. Και σε αυτή την αμαρτία, εμείς βουτάμε καθημερινά μέσα της.

Ο Έλληνας, ο Χριστιανός Ορθόδοξος Έλληνας, δεν σπάει στα δύο.Όποτε έσπασε,το πληρωσαν μέχρι και τα παιδιά του.Ας αντιληφθούμε επιτέλους οτι ο Χριστίς αναστήθηκε για να μας δείξει πως να αποφεύγουμε τους μικρούς εμφύλιους μεταξύ μας, που δυστυχώς σήμερα χώνονται υπουλα στο κοινωνικο σώμα της χώρας. Χριστός Ανέστη και ας αγαπάμε αλλήλους,ας βοηθάμε τους αδύναμους και ας μην κρίνουμε τους Άλλους...