Ο κρατισμός είναι η αντίληψη κατά την οποία η θεραπεία κάθε προβλήματος της εποχής μας αναμένεται να προέλθει από το κράτος. Υπάρχει φτώχεια; Αλλοτρίωση; Έλλειψη αγαθών, αγάπης, σπιτιών ή διασκέδασης;
Του Κώστα Χριστίδη
Νομικού – Οικονομολόγου
Το κράτος πρέπει να φροντίσει για αυτά και για κάθε άλλο θέμα και αν δεν το πράξει, πρέπει στις επόμενες εκλογές να φέρουμε το αντίπαλο κόμμα στην εξουσία. Και όμως, το κράτος δεν είναι ο γιατρός, είναι εν πολλοίς η ασθένεια, δεν είναι η λύση, είναι το πρόβλημα.
Δεν θα απαλλαγούμε από τα δεινά που μαστίζουν την κοινωνία μας εάν δεν συνειδητοποιήσουμε ότι αυτό που κυρίως φταίει είναι η αδυναμία του κράτους από την φύση του να επιτελέσει τα περισσότερα από τα έργα που του έχουμε αναθέσει.
Επί σειρά δεκαετιών ολοένα περισσότεροι πόροι μεταφέρονται από τα άτομα, τις οικογένειες και τις ιδιωτικές επιχειρήσεις στο κράτος. Έχουμε φθάσει στο σημείο οι δαπάνες του ευρύτερου δημόσιου τομέα να υπερβαίνουν το 60% του ΑΕΠ.
Για το γεγονός αυτό ευθύνονται όλοι όσοι κυβέρνησαν την χώρα κατά το διάστημα αυτό και συνέβαλαν με τις πράξεις και τις παραλείψεις τους στην δημιουργία ενός αναποτελεσματικού, παμφάγου και, ταυτόχρονα, πλαδαρού κράτους – μαμούθ.
Υπόβαθρο την εξελίξεων αυτών, οι κρατικιστικές αντιλήψεις που διέπουν προεχόντως αλλά όχι αποκλειστικώς την Αριστερά.
Ήδη από διετίας και πλέον, τα νεο-κομμουνιστικά στελέχη της ‘’ριζοσπαστικής αριστεράς’’, όπως αυτοαποκαλούνται, μετέβαλαν ρόλους και από ηθικοί αυτουργοί έχουν αναλάβει ως φυσικοί αυτουργοί την συστηματική καταστροφή της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας γενικότερα. Στο έργο αυτό συμπράττουν ως άμεσοι συνεργοί οι ΑΝΕΛ υπό τον Πάνο Καμμένο.
Ενώ κάποια στιγμή εντός του 2014 δημιουργήθηκαν ευνοϊκές προοπτικές (και πάντως, όχι βεβαιότητα) εξόδου από την κρίση, ήλθαν οι ‘’ηθικά πλεονεκτούντες’’ αριστεροί να καταδικάσουν σε φτωχοποίηση ολοένα περισσότερα στρώματα – και μάλιστα, τα ασθενέστερα – της ελληνικής κοινωνίας.
Το γεγονός αυτό επήλθε ως αποτέλεσμα της ατέρμονος διαπραγμάτευσης ενεχούσης στοιχεία φαρσοκωμωδίας, της πλήρους αναξιοπιστίας, του τυχοδιωκτικού δημοψηφίσματος του 2015, των κεφαλαιακών ελέγχων, της παραλυτικής αβεβαιότητας, της επενδυτικής ξηρασίας, ακόμη και σε περιπτώσεις δρομολογημένων επενδύσεων όπως των λιμανιών, αεροδρομίων, ορυχείων Χαλκιδικής, του Ελληνικού κ.α., που καθυστερούν (όταν δεν εφευρίσκονται άλλοι λόγοι) για να μη θιγούν ‘’αρχέγονα δάση’’ ή ‘’υπόγειοι Παρθενώνες’’!
Το τελευταίο διαπραγματευτικό ‘’κατόρθωμα’’ είναι το επί θύραις τέταρτο μνημόνιο, το οποίο δεν θα συνοδεύεται από νέα χρηματοδότηση, ουδέ καν από προληπτική γραμμή στήριξης, αλλά από κάποια ‘’αντίμετρα’’, τα οποία θα ισχύσουν εφόσον τα πρωτογενή πλεονάσματα υπερβούν το 3,5%, και μόνο κατά το υπερβάλλον ποσοστό (άγνωστο εάν, πότε και πόσον).
Το βέβαιο είναι ότι το τρίτο και το τέταρτο μνημόνιο, κάθε άλλο παρά αναπόφευκτα, λειτουργούν σωρευτικώς επί μιας ήδη αποδυναμωμένης οικονομίας, και προκαλούν ανήκεστο βλάβη, από την οποία μόνο μία γνησίως μεταρρυθμιστική κυβέρνηση, με όσο το δυνατόν ευρύτερη λαϊκή υποστήριξη, ίσως μπορέσει να μας απαλλάξει.
Ακολουθήστε το Lykavitos.gr στο Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
