Πριν λίγες μέρες έπεσε το μάτι μου σε ένα άρθρο της εφημερίδας «Πρώτο Θέμα» το οποίο υπέγραφε ο Φρίξος Δρακοντίδης και αναφερόταν στις φαβέλες της Μυκόνου. Στοιβαγμένα κοντέινερ στο νησί των ανέμων, γίνονται κατάλυμα για εκατοντάδες εργαζόμενους κατά τους καλοκαιρινούς μήνες. Αυτό το άρθρο το είχα ξεχάσει μέχρι που συνάντησα το πρωί δύο κοπέλες.
Η μια πτυχιούχος της κοινωνιολογίας με δύο μεταπτυχιακά και τρεις γλώσσες, η άλλη απόφοιτη της σχολής διοίκησης και οικονομίας. Εμβρόντητη άκουσα την περιπέτειά τους. Πέρσι βρέθηκαν σε δύο διαφορετικά νησιά η μια στην Κρήτη και άλλη στις Σπέτσες. Όχι δεν είχαν πάει διακοπές πήγαν να εργαστούν σε τουριστική οικογενειακή μονάδα, το ότι επέστρεψαν πίσω ήταν θαύμα. Μόνο τα κόκαλα τους που δεν άφησαν εκεί. Οι περιγραφές ξεπερνούν και το πιο ευφάνταστο σενάριο.
Γράφει η Ευτυχία Λαμπροπούλου
Η πρώτη κοπέλα απόφοιτη κοινωνιολογίας είχε κλείσει τη δουλειά μέσω υπολογιστή, όταν πήγε εκεί βρέθηκε μπροστά σε ένα αποτροπιαστικό θέαμα. Πέντε ακόμα κοπέλες που θα εργάζονταν για λογαριασμό της εν λόγω ξενοδοχειακής μονάδας στοιβαγμένες κυριολεκτικά σε ένα δωμάτιο καμαρούλα μια σταλιά δύο επί τρία που λέει και το άσμα. Ωράριο εργασίας δεν υπήρχε και όλοι έκαναν όλες τις δουλειές, από τη βοηθό μάγειρα ως την καθαρίστρια, την καμαριέρα και τη ρεσεψιονίστ.
Οι μέρες περνούσαν και η αίσθηση του χρόνου χανόταν μιας και η δουλειά διαρκούσε τις περισσότερες φορές πάνω από 16 ώρες την ημέρα. Όσο για ένσημα τα μισά τους καταβάλλονταν και τα χρήματα από τα 1000 ευρώ που αρχικά είχε ειπωθεί μειώθηκαν στα 650. Με λίγα λόγια πτυχιούχοι είλωτες στα χέρια κάθε τυχάρπαστου.
Η δεύτερη κοπέλα πέρασε ακόμα χειρότερα βρέθηκε στις Σπέτσες, εκεί η κατάσταση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί τουλάχιστον τραγική. Η εργοδότρια της την ανάγκαζε να πληρώνει τα πάντα από το χαρτί τουαλέτας που χρησιμοποιούσε μέχρι το σαπούνι.
Το δωμάτιο που διέμενε έμοιαζε με αποθήκη, όσο για τις δουλειές ούτε η σταχτοπούτα δεν έκανε τόσες από μαγείρισσα, λαντζέρης, καμαριέρα, ρεσεψιονίστ, μπαργούμαν και το χειρότερο από όλα καθαριστής πισίνας…. Ναι ναι κι όμως μια κοπέλα για όλες τις δουλειές. Παρόλο που δούλευε σκυλήσια η ιδιοκτήτρια της μονάδας όλο και κάτι υποτιμητικό θα έβρισκε να της προσάψει, όλο και κάτι δεν θα της άρεσε και δεν έχανε ευκαιρία να την προσβάλει μπροστά σε κόσμο.
Φυσικά πολύ γρήγορα οι κοπέλες μάζεψαν τα κομμάτια τους και επέστρεψαν πίσω στο σπίτι τους. Στην κουβέντα που είχαμε μου είπαν «Εμείς είχαμε εδώ ένα σημείο αναφοράς… σκέψου πόσος άλλος κόσμος από ανάγκη και μόνο υπόκεινται σε τέτοιου είδους βασανιστήρια;».
Αντί η κρίση να γίνει ευκαιρία για ανάπτυξη, γίνεται μια καλή ευκαιρία για την απόλυτη εκμετάλλευση. Τα 300 ευρώ φαίνονται τεράστιο ποσό στους εργοδότες ακόμα και αν ο εργαζόμενος παράγει εργασία για αυτούς πάνω από οκτάωρο… Κάθε φορά που είναι να βάλουν το χέρι στην τσέπη κλαίγονται, βάζοντας ως προπύργιο την πτώση της αγοράς, ακόμα και όταν η πληρότητα αγγίζει το 100%.
Εδώ προκύπτουν τα παρακάτω ερωτήματα… Που είναι η επιθεώρηση εργασίας; Που είναι οι κρατικοί ελεγκτικοί μηχανισμοί; Ποιος ελέγχει τις προδιαγραφές των μικρών αλλά και των μεσαίων ξενοδοχειακών μονάδων; Ποιος νοιάζεται για τους εργαζόμενους αλλά και για τους ένοικους αυτών των καταλυμάτων;
Είναι στιγμές που σκέπτομαι πως ο τουρισμός μπορεί να ανθεί στη χώρα μας αλλά η τακτική και η συμπεριφορά ορισμένων ανθρώπων παραπέμπει σε σκοταδισμό και μιζέρια. Τελικά στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης ο ήλιος δεν φωτίζει τους πάντες και ας είμαστε ηλιόλουστη χώρα.
ΠΗΓΗ: http://www.tovimatisaigialeias.gr/
Ακολουθήστε το Lykavitos.gr στο Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
