Τα τελευταία χρόνια όμως παρατηρήθηκε μια πρωτοφανής ανοχή της πολιτικής εξουσίας στο έγκλημα και τις ποικίλες εκδοχές του.
Του Πέτρου Μποτσαράκου
Η υποχρέωση του κράτους για εγγυημένη ασφάλεια σε όλους περιορίστηκε και ο ρόλος του επικεντρώθηκε στην αντιμετώπιση των συνεπειών της εγκληματικότητας. Το αποκορύφωμα της στρέβλωσης ήταν η ευνοϊκή μεταχείριση εγκληματικών στοιχείων.
-Ανοχή στις γιάφκες μέσα σε Πανεπιστήμια.
-Άβατο στα Εξάρχεια και σε περιοχές της Δυτικής Αττικής.
-Άδειες σε αμετανόητους τρομοκράτες.
-Χαριστικές αποφυλακίσεις βαρυποινιτών.
Στον δημόσιο διάλογο εδραιώθηκαν απόψεις και λογικές που εμφανίζουν εγκληματικές πράξεις ως φυσικό γεγονός και τους εγκληματίες σαν αδικημένους και παραπλανημένους που χρειάζονται την ίδια υποστήριξη, αν όχι μεγαλύτερη, από τα θύματα τους.
Οι προσπάθειες της ΕΛΑΣ και του προσωπικού της, ήταν πάντα απέναντι σε αυτές τις στρεβλώσεις και ήταν πάντοτε υπεράνθρωπες. Τα τελευταία χρόνια όμως οι αστυνομικοί δεν επιβραβεύονταν.
Δεν κινητροδοτούνταν.
Δεν είχαν μέσα και επάρκεια δυνάμεων.
Έβλεπαν όσους είχαν συλλάβει να αφήνονται ελεύθεροι.
Έπαιρναν εντολές που δεν τους άρεσαν αλλά όφειλαν να υπακούσουν.
Πάντα όμως έκαναν ότι μπορούσαν.
Σήμερα επιχειρείται η άρση των στρεβλώσεων.
Σταματά η ανοχή στο μπάχαλο, σταματούν τα χάδια στους τρομοκράτες και τους φιλικά προσκείμενους, ανοίγουν τα Πανεπιστήμια, αδειάζουν οι καταλήψεις, καταργούνται οι άδειες και οι αποφυλακίσεις δολοφόνων.
Η ΕΛΑΣ ενισχύεται με προσωπικό και μέσα.
Αδικήματα που έπεφταν στα μαλακά τώρα επισείουν αναλογικές ποινές.
Η κυβέρνηση, ο Πρωθυπουργός, ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη και η ΕΛΑΣ δείχνουν ότι έχουν πολιτική βούληση και σχέδιο να αποκαταστήσουν το αίσθημα ασφάλειας των πολιτών.
Οι πολίτες αρχίζουν να έχουν πλέον νέες προσδοκίες και σίγουρα έχουν αυξημένες απαιτήσεις.
Στον αντίποδα, οι τελευταίες εμφανίσεις στελεχών της αντιπολίτευσης κόντρα στις αστυνομικές επιχειρήσεις στην ΑΣΟΕΕ είναι τουλάχιστον εκτός τόπου και χρόνου.
Η ασφάλεια είναι βασικό αγαθό σε μια δημοκρατική κοινωνία.
Κι όσοι παριστάνουν ότι δήθεν είναι οι αυθεντικοί υπερασπιστές των αδυνάμων θα πρέπει κάποτε να καταλάβουν.
Η εγγύηση της ασφάλειας από το κράτος είναι περισσότερο αναγκαία για τους αδύναμους.
Γιατί οι ισχυροί και οι πλούσιοι μπορούν να πληρώνουν και για ιδιωτική ασφάλεια.