Είναι επίσης ευρέως αποδεκτό ότι η διακοπή του καπνίσματος όλων των προϊόντων καπνού επιφέρει τη μεγαλύτερη μείωση του σχετικού κινδύνου.
Του Dr Ανδρέα Μαζαράκη*
Η πιο καταστροφική για την υγεία συνήθεια, παρόλα αυτά, αποτελεί ταυτόχρονο επιλογή του 36/100 των πολιτών της χώρας μας, όταν ο μέσος όρος στην Ευρώπη είναι 26/100.
Παράλληλα όμως επιβάλλεται αναγκαστικά και στους υπόλοιπους πολίτες που δεν είναι επιλογή τους. Και αυτό γίνεται μέσω του παθητικού, του ακουσίου καπνίσματος.
Η απαγόρευση του καπνίσματος σε δημόσιους χώρους στην Ελλάδα ισχύει διά νόμου ήδη από το 1856. Εποχή που ίσχυε το ιουλιανό ημερολόγιο.
Το 2002 ο νόμος απαγόρευε φαινομενικά το κάπνισμα, αλλά έμεινε πρακτικά ανεφάρμοστος.
Το 2008 νέος αυστηρότερος νόμος, που σκόνταψε κι αυτός στην απροθυμία του Έλληνα να κάνει ρηξικέλευθες προσαρμογές στη ζωή του.
Υπάρχουν κι εκείνοι, και είναι δυστυχώς πολλοί, που προτείνουν μεσοβέζικες λύσεις. Προβάλλουν το επιχείρημα ότι το κάπνισμα είναι στο DNA του έλληνα, ότι είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την κουλτούρα του. Κι αυτό είναι αλήθεια. Ποια κουλτούρα όμως; Μια κουλτούρα ντεμοντέ, μια κουλτούρα της οπισθοδρόμησης.
Είναι συνυφασμένο το κάπνισμα με τα μπουζούκια, τις λαϊκές ταβέρνες, τα καφενεία της γειτονιάς. Υπάρχουν κι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι με τον αντικαπνιστικό νόμο επιδιώκεται μια παρατεταμένη απομόνωση των καπνιστών.
Προς το παρόν ένα είναι σίγουρο: Αυτοί που έχουν υποχρεωθεί σε απομόνωση είναι οι καπνιστές.
Επί της ουσίας εξοβελίζονται από κάθε είδους κοινωνική δράση, από κάθε είδους κοινωνική δραστηριότητα ή παρουσία. Και όχι μόνον αυτό. Τους αφαιρούν τη στοιχειωδέστερη ελευθερία. Τη δυνατότητα δηλαδή να αναπνέουν καθαρό αέρα. Επιτρέψτε μου να το χαρακτηρίσω αυτό ως φασιστικό, ως εξόχως ρατσιστικό. Όταν σε άλλες πολιτισμένες χώρες, εάν ο ένας εκ των συζύγων «υποχρεώνει» τον άλλον σε παθητικό κάπνισμα, υφίσταται τις συνέπειες ακόμα και της έκδοσης διαζυγίου εις βάρος του. Γιατί κανείς δεν έχει το δικαίωμα να μας αφαιρεί λεπτά, ώρες, μέρες, από τη ζωή μας.
Σήμερα όμως έχουμε έναν πρωθυπουργό και έναν υπουργό που δεν υπολογίζουν το πολιτικό κόστος. Βάζουν πάνω απ’ όλα την αλήθεια, για το καλό ημών των ιδίων, των ανθρώπων δίπλα μας, των παιδιών μας, των παιδιών του κόσμου. Γιατί γνωρίζουν πολύ καλά, ότι όποιος κινείται στον δρόμο της αλήθειας στο τέλος δικαιώνεται.
Σκεφτείτε, σε αντιδιαστολή, τον Πολάκη ως συντάκτη του αντικαπνιστικού νόμου. Προχωρήστε ένα βήμα παραπάνω και σκεφτείτε τον να ηγείται σταυροφορίας για την εφαρμογή του. Απαιτείται πολύ ισχυρή φαντασία. Είναι σαν να φαντάζεστε ότι βλέπετε έναν ροζ σκύλο να παίζει πινκ – πονκ. Αρκεί ο αντικαπνιστικός νόμος; Όχι. Δεν αρκεί.
Ζούμε σε μια χώρα όπου οι νόμοι συντάσσονται και ψηφίζονται για έναν και μόνο λόγο. Για να μην τηρούνται. Για να μην εφαρμόζονται. Ακόμα και αυτοί που έχουν ψηφιστεί με ευρεία πλειοψηφία.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι για τους Έλληνες θεριακλήδες το πρόβλημα της απαγόρευσης του τσιγάρου θα είναι πιο δύσκολο, απ’ ό,τι για τους Βέλγους. Όμως ο καθηγητής Μπεχράκης δηλώνει τώρα: «Για πρώτη φορά εμφανίστηκε ένας πολιτικός που θέλει να αντιμετωπίσει το πρόβλημα».
Θα δεχτεί πιέσεις. Τα οικονομικά συμφέροντα είναι μεγάλα. Το «καπνιστικό» κατεστημένο είναι πολύ ισχυρό. Όμως όσοι τον γνωρίζουν καλά διαβεβαιώνουν: «Ο Κικίλιας….. δεν μασάει».
Και δεν θα επιτρέψει τα μέτρα του νόμου να γίνουν … καπνός.
*Συντονιστής Διευθυντής Καρδιολόγος.
Πρόεδρος ΝΟ.Δ.Ε. ΝΔ Αχαΐας.