Οι φόβοι μας είναι σαν τις ιδέες: Φεοράνε αλεξίσφαιρο γιλέκο και δύσκολα πεθαίνουν. Οι Έλληνες, μάλλον συνηθίσαμε πλέον στον φόβο της χρεοκοπίας καθ ότι σκεφτόμαστε -μετά από 7 χρόνια- μήπως τελικά ήταν μια κάποια λύση.
Στην παρούσα συγκυρία η χώρα είναι εγκλωβισμένη σε μια ταλάντωση χωρίς αρχή και τέλος. Λείπουν τα εμφανή όρια του κινδύνου και της ανάκαμψης.
Του Ηλία Καραβόλια
Δεν είναι ορατό το τέρμα ούτε και η νέα αφετηρία. Ο Έλληνας δεν βλέπει φως και συνεχώς προσπαθεί να προσποιηθεί ότι δεν θα τον καλύψει τελικά το σκοτάδι.
Η αξιολόγηση, η δόση, τα προαπαιτούμενα, οι περικοπές.
Γνωστά και μη εξαιρετέα δεδομένα στην σκηνή της μόνιμης τραγωδίας όπου ποτέ δεν εμφανίζεται ο ( Έλληνας) από μηχανής θεός. Η ψύχωση του Σόιμπλε με την χώρα μας αντί να μας θωρακίζει, να μας ενώνει, γίνεται αντικείμενο εσωτερικής διχόνοιας.
Η κυβέρνηση προσπαθεί να μας συσπειρώσει απέναντι στον εχθρό ξεχνώντας προφανώς ότι ο συγκεκριμένος εχθρός είναι πλέον κάτι σαν συνηθισμένο φαινόμενο. Το να υποδεικνύεις τον Σόιμπλε και να αφήνεις αιχμές για το ΔΝΤ μοιάζει με αστείο παιχνίδι.
Ξέρουμε καλά ποιοι είναι οι κακοί, ποιοι είναι οι ψυχωτικοί με την ελληνική κρίση που ντυμένοι μόνιμα με την ιατρική φόρμα, δεν θέλουν ποτέ να πεθάνει ο ασθενής αλλά μονίμως να τον κρατάνε ετοιμοθάνατο και να πειραματίζονται, χωρίς ίχνος συγκεκριμένου σκοπού( να ζήσει ή να τον πεθάνουμε.
Χάσαμε δυο χρόνια με την τωρινή κυβέρνηση. Γυρίσαμε δραματικά πίσω, στις αρχές της κρίσης. Ο κίνδυνος δηλώνει το παρόν. Οι πολίτες δεν μπορούν να τον ξεχωρίσουν καλά. Επί επτά χρόνια ζουν επικίνδυνα, οριακά.Με φόβο και ανασφάλεια. Η Ελλάδα επιβιώνει απολαμβάνοντας το σύμπτωμα του πόνου πριν το τέλος. Η χώρα μοιάζει με εργοστάσιο παραγωγής άγχους και απόγνωσης.
Ακόμα και η κατανάλωση στις γιορτές μοιάζει με ξόρκι στο κακό. Ψωνίζουμε για εμάς ή για τα παιδιά μας ,μήπως και νιώσουμε ότι η οικονομία λειτουργεί και εμείς υπάρχουμε εντός της.
Δεν παραθέτω θέσεις για άρση του αδιεξόδου.
Ήμαρτον, μοιάζει αστείο να υποδεικνύεις στον στρεβλό καπιταλισμό τούτης εδώ της ανατολίτικης χώρας- που καμώνεται ότι είναι δυτική- πως να διορθωθεί ώστε να επανέλθει στην ισορροπία και στην κανονικότητα.Μια χώρα υπερχρεωμένη και άκρως εξαρτημένη από τα λεφτά των γιατρών που δεν την θεραπεύουν.
Είναι το ίδιο δύσκολο να πάμε μπροστά με το να αδρανήσουμε. Περπατάμε( όλη η κοινωνία φόρεσε αθλητικά και πήρε κάμπους, βουνά, γυμναστήρια) και μόλις πάμε να τρέξουμε νιώθουμε την κούραση της ψυχής. Η καρδιά του Έλληνα κουράστηκε, έχει αρρυθμίες και δεν ηρεμεί μετά την άσκηση του σώματος καθ ότι το μυαλό πιέζει, πιέζει δυνατά και επίμονα, σχεδόν συνέχεια.
Ο πόνος της τσέπης ανεβοκατεβαίνει στον οργανισμό. Μόνιμα, καθημερινά. Και η αυταπάτη ότι δεν είναι τέτοιος πόνος, απλά επιδεινώνει την κατάσταση. Λείπουν λεφτά από τα σπίτια και τις δουλειές μας. Είναι τόσο απλό. Και δεν υπάρχει καμία θεωρία, καμία ανόητη εφαρμογή ιδεολογίας που να δίνει λύσεις.
Μονοπωλούν οι πάντες την αλήθεια και τον ορθολογισμό, με τούτους εδώ τους αριστερούς του γλυκού νερού να πειραματίζονται πάνω στο μέλλον μας( και κάποιους άλλους να προβάρουν το κοστούμι του εθνοσωτήρα, ξανά...)
Ο Έλληνας έχει συγκεκριμένους φόβους. Συγκεκριμένη οργή, κατανεμημένη κυρίως στους παρόντες της εξουσίας αλλά και στους προηγούμενους. Οι φόβοι έγιναν συνήθεια. Οι λύσεις και να ισχύουν, δεν υπάρχουν. Τις αρνήθηκε η Ιστορία.
Η Ελλάδα της λήθης και της νεύρωσης προσπαθεί να κλειστεί στο καβούκι της. Στις υπόγειες φλέβες της μόνιμης διχόνοιας. Στις σπηλιές του εμφυλιοπολεμικού παρελθόντος. Με ευθύνη πολλών, από πολλές πλευρές. Μια εθνική νεύρωση μόνιμου διχασμού, ανά τους αιώνες, μεταφέρεται από γενιά σε γενιά, σαν ιός. Με την Λήθη να την εξαφανίζει και την μανιακή νοσταλγία να την επαναφέρει.
Σήμερα ζηλεύεις τον γείτονα που έχει περισσότερα ενώ έχει συνάμα αντίθετη ιδεολογία με την δική σου ! Εκεί καταντήσαμε : Η ευημερία του καθενός, η αντοχή του στην κρίση, να περνάει μέσα από τον ιδεολογικό χαρακτηρισμό. Με μια τελευταία σημείωση: Ούτε που ξέρουν οι περισσότεροι τι είναι ακριβώς αυτή η ιδεολογία τους ! Και αυτό είναι το αληθινό δράμα, τραγωδία κανονική...