Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος ιδιαίτερα πληροφορημένος για τα τεκταινόμενα στη χώρα ώστε να μη γνωρίζει τι χρειάζεται προκειμένου να αναστραφεί το νοσηρό κλίμα και εν συνεχεία να ξεκινήσει η επιστροφή στη κανονικότητα.
Του Χάρη Παυλίδη*
Σε μια χώρα που μετράει τρία μνημόνια σε έξι χρόνια, χρειάζεται κατ' αρχάς συναίσθηση της πραγματικότητας και εν συνεχεία συνεννόηση των πολιτικών δυνάμεων στα αυτονόητα. Κι ένα από αυτά είναι η κατανόηση των καταστροφικών επιπτώσεων που θα έχει ένα νέο αδιέξοδο στις διαπραγματεύσεις με τους θεσμούς.
Όλα αυτά ενώ είναι γνωστά μέχρι και στο τελευταίο στέλεχος των κοινοβουλευτικών και μη πολιτικών κομμάτων, εν τούτοις οι ηγεσίες τους επιμένουν να διαχειρίζονται το μέλλον της χώρας με επιπολαιότητα και ανευθυνότητα.
Αν μη τι άλλο με εμφανή έλλειψη σοβαρότητας έναντι των κινδύνων που ελλοχεύουν λόγω των αλλαγών που συντελούνται στην περιοχή, αλλά και των διεργασιών που αφορούν στη μετεξέλιξη της Ευρώπης.
Ο Ερντογάν- για εσωτερικούς λόγους πιθανόν- επαναφέρει τη Συνθήκη της Λωζάννης, ενώ μερικές ώρες πριν στο ελληνικό κοινοβούλιο μια πολύωρη συζήτηση για την Παιδεία, όπου οι περισσότεροι βουλευτές απουσίαζαν από την αίθουσα, κατέληγε σ' ένα νέο ραντεβού με τη διαφθορά και τη διαπλοκή.
Σε μια συζήτηση με "ονόματα" και "διευθύνσεις", όπως δήλωσε ο υπουργός Επικρατείας, την οποία η κυβέρνηση σερβίρει ως ξαναζεσταμένο φαγητό, θεωρώντας ότι κατ' αυτόν τον τρόπο θα ξεφύγει από την πραγματικότητα.
Στην Ελλάδα που είναι τελευταία σε ανταγωνιστικότητα και πρώτη σε φόρους, το πρώτιστο μέλημα της κυβέρνησης είναι πως θα "στριμώξει" την αντιπολίτευση.
Στο σπίτι του κρεμασμένου, είπε με στόμφο ο πρωθυπουργός απευθυνόμενος στην αντιπολίτευση, δεν μιλάνε για σχοινί! Ήμουνα νιός και γέρασα, θα του απαντούσε ένας συνταξιούχος που δεν έχει χρήματα ακόμα και να αγοράσει σχοινί για να κρεμαστεί.
Η κυβέρνηση μετά από 19 μήνες στην εξουσία, που έφεραν κεφαλαιακούς ελέγχους και αύξηση του χρέους, φαίνεται ότι δεν επιθυμεί να κυβερνήσει. Δεν είναι ότι δεν θέλει, είναι ότι δεν μπορεί. Συνήθισε στην αντιπολίτευση και συνεχίζει όπως ο "ιδρυματικός" να... κυβερνά αντιπολιτευόμενη τα γεγονότα.
Γι αυτό και συστηματικά μεθοδεύει την επαναχάραξη των διαχωριστικών γραμμών με την αντιπολίτευση, στοχεύοντας σε στρατηγική πόλωσης, ενώ προφανώς εκείνο που χρειάζεται η χώρα είναι το τέλος των διαχωριστικών και η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη σύγκλιση μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης.
Πρόκειται περί συνειδητής πολιτικής επιλογής με εμφανή στόχο να καθυστερήσει το αναπόφευκτο γι αυτήν. Αφελώς, βέβαια, αφού το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον. Και ως γνωστόν κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από το πεπρωμένο του.
Κάποιος χρειάζεται να πει στον κ. Τσίπρα ότι όσο καθυστερεί να οργανώσει την ήττα του, δηλαδή να κατανοήσει αυτό που είχε πει ο Κίσινγκερ ότι "η απουσία εναλλακτικών λύσεων καθαρίζει υπέροχα το μυαλό", τόσο θα σπαταλά άνευ λόγου το προσωπικό πολιτικό του κεφάλαιο προκειμένου να παραμένουν στις καρέκλες τους εντελώς ανεπαρκείς και ακατάλληλοι υπουργοί.
Ο κ. Τσίπρας εφόσον αδυνατεί να απαλλαγεί από το στενό κομματικό πλαίσιο και να αρνηθεί το DNA του ΣΥΡΙΖΑ, απευθυνόμενος σ' ένα εθνικό ακροατήριο που ξεπερνά κατά πολύ το μονοψήφιο ποσοστό των κομματικών ψηφοφόρων του, έχει υποχρέωση έναντι του εαυτού του και της χώρας να φύγει. Άλλωστε είναι κοινό μυστικό ότι ο κ. Τσίπρας είναι... ο ΣΥΡΙΖΑ και όχι το αντίστροφο.
Εν κατακλείδι, η Ελλάδα δεν αντέχει ένα νέο εθνικό διχασμό. Η παρακμιακή πορεία της χώρας όταν συνδυάζεται με εξελίξεις που θέτουν σε κίνδυνο την ακεραιότητα και την ασφάλεια της χώρας, εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους.
Συνεπώς μια συζήτηση για τη διαπλοκή που μοιραία θα καταλήξει στη σύγκριση ποιο κόμμα είναι λιγότερο διαπλεκόμενο από το άλλο, ενώ εκκρεμούν σοβαρά ζητήματα που από τη διευθέτησή τους εξαρτάται η ίδια η ύπαρξη της χώρας, είναι εντελώς παρανοϊκή και οδηγεί νομοτελειακά σ' ένα περιβάλλον που ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε περιγράψει ως "απέραντο φρενοκομείο".
*Ο Χάρης Παυλίδης, είναι δημοσιογράφος.
ΠΗΓΗ: NEWS247.GR