Ευτυχία… Για πάντα!

Ταινία που με γοήτευσε από την πρώτη στιγμή, από τα πρώτα πλάνα που είδα πριν ακόμα βγει καλά- καλά στους κινηματογράφους, γοητεύτηκα και σάστισα.  Θεέ μου τι γοητεία κρύβει εκείνη η εποχή! Αυτό σκεπτόμουν καθώς έβλεπα την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου να πηγαινόρχεται με το τσιγάρο στο χέρι και να τσιμπολογάει.

Γράφει η Ευτυχία Λαμπροπούλου

Λένε πως οι συνθήκες κάνουν τους ήρωες και όμως για μένα, η συγκεκριμένη γυναίκα ήταν μια ηρωίδα της εποχής. Κόντρα στον καιρό, γερό σκαρί άντεξε κάθε άνεμο. Έτσι άλλωστε είναι και η ζωή μας. Φουρτούνες από παντού και εμείς οφείλουμε να επιβιώσουμε.

Βγαίνοντας από την αίθουσα είχα πάρει για τα καλά το μήνυμα, όλοι έχουμε καλά κρυμμένη δύναμη μέσα μας και στα δύσκολα (στα όποια δύσκολα) την τραβάμε την ξεκλειδώνουμε και  παίρνουμε τα πράγματα από την αρχή.

Για λίγο κοντοστάθηκα σε μια αφίσα που είχε τον τίτλο «…για Πάντα». Αυτό  ήταν αρκετό να μου τραβήξει το ενδιαφέρον. Μια φράση  που όλοι συνηθίζουμε να λέμε κατά καιρούς άλλες φορές γιατί την πιστεύουμε και άλλες φορές για να την πιστέψουμε και οι ίδιοι.

Η προβολή της γρήγορα θα άρχιζε,  έτρεξα σχεδόν ασθμαίνοντας στο ταμείο να βγάλω εισιτήριο γρήγορα, πριν τα φώτα σβήσουν χώθηκα στο πίσω κάθισμα του κινηματογράφου και με περίσσια περιέργεια περίμενα την προβολή της.

Πράγματι μετά από δύο λεπτά η ταινία άρχισε. Η συναισθηματική ανεπάρκεια της εποχής μας χαραγμένη στο πανί, σχέσεις που θύμιζαν βρόμικο φαγητό τύπου fast food μιας και ο πρωταγωνιστής της σειράς ήταν μάγειρας.

Έπειτα η κοπέλα για λόγους σεναριακούς, ήταν  ένα  γλυκό, καλό υπομονετικό και κυρίως ρομαντικό κορίτσι, που προσπαθούσε να ισορροπήσει ανάμεσα στα δεδομένα της εποχής και σε αυτά που κουβαλούσε στην ψυχή της.

Όσο για τον πρωταγωνιστή εκείνος και αν καταβάλει προσπάθεια για χάρη του έρωτα να αλλάξει.

Έλα όμως που η ζωή μας μοιάζει με ελατήριο, όσο το πιέζεις προς τα κάτω είναι μια χαρά όσο πνίγεις, τα συναισθήματά σου, τα θέλω σου, όλα όσα νιώθεις όλα είναι τέλεια για τους άλλους. Μόλις όμως τραβήξεις το χέρι σου από το συμπιεσμένο ελατήριο τινάζεται στον αέρα.

Μετά το πέρας της ταινίας, βγαίνοντας από την αίθουσα καθώς φορούσα τον σκούφο μου  ένιωσα ένα ρίγος  να  διαπερνά  το κορμί μου.

Σκέφθηκα πως στην εποχή μας, όλα γίνονται γρήγορα, όλα έχουν μια σχετική διάρκεια, οι μεγάλοι έρωτες υπάρχουν μόνο στις ταινίες αχ… και εκείνες οι έρμες οι ταινίες εναρμονίζονται με την πραγματικότητα σιγά - σιγά.

Εκείνο που  στο τέλος μένει είναι οι εικόνες, όμορφες εικόνες από μια Αθήνα που σε τίποτα δεν θυμίζει την Αθήνα που ξέρουμε.

Καθώς περπατούσα για να φθάσω στο κέντρο της πόλης, αναλογιζόμουν  πόσο όμορφο θα ήταν να μπορούσαμε κάποιοι να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω… σε μια άλλη εποχή που όλα είχαν τη δική τους μαγεία και ο έρωτας ήταν κινητήριος δύναμη δημιουργίας!

Ο φτερωτός θεός ανέβασε στο σανίδι την Ευτυχία Παπαγιαννόπουλου, εκείνος αποτέλεσε πηγή έμπνευσης στο να γράφει στίχους.

Ενώ στη δική μας εποχή, τρέχει πολλές φορές πιο γρήγορα από εμάς και ακόμα χειρότερα λειτουργεί καταστροφικά και αυτοκαταστροφικά.

Κάποτε το «…για Πάντα» είχε διάρκεια, σήμερα διαρκεί όσο η προβολή μιας ταινίας!