Ξέρουν ότι οι επόμενες εκλογές θα αναδείξουν πρωθυπουργό τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Είναι τόσο βαθύ το μίσος τους για τον Κυριάκο που προτιμούν να … σταματήσουν το ρολόι του χρόνου από το να αποδεχτούν μία τέτοια εξέλιξη. Η αριστεροδεξιά που μας κυβερνά ρίχνει την τελευταία της ζαριά, αδιαφορώντας για τις εθνικές συνέπειες των σημερινών της επιλογών!
Του Θανάση Μαυρίδη
Συμφωνία με τους θεσμούς, εκλογές ή δημοψήφισμα; Είναι βέβαιο ότι αν υπήρχε και τέταρτη επιλογή θα ήταν κι αυτή στο τραπέζι. Όλες οι επιλογές είναι στην διάθεση του κ. Τσίπρα, όπως συνέβαινε πάντοτε.
Μέρα με την μέρα η στρατηγική αλλάζει, ανάλογα με τις νέα συνθήκες που διαμορφώνονται.
Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει στρατηγική για τα τρέχοντα προβλήματα της χώρα, παρά μόνο επιμέρους κινήσεις τακτικής, τις οποίες και επιχειρούν να συνδέσουν μεταξύ τους και να δημιουργήσουν έτσι μία λογική συνέχεια σε μία ανερμάτιστη πολιτική.
Μπορεί να μην έχουν στρατηγική για την Οικονομία, για τις διεθνείς σχέσεις, για την πορεία της χώρας, αλλά έχουν στρατηγική για το πώς θα παραμείνουν στην εξουσία! Είναι το μόνο που τους ενδιαφέρει. Όλα τα υπόλοιπα τα θεωρούν δευτερεύοντα θέματα. Ακόμη και τις συμφωνίες που κάνουν με τους θεσμούς τις υπογράφουν ξέροντας ότι δεν θα τις υλοποιήσουν.
Τις υποστηρίζουν, όμως, επειδή υπάρχει ένα στρατηγικό σχέδιο για την παραμονή τους στην εξουσία. Ακόμη και βουλευτές που αποχώρησαν στο παρελθόν από το ΠΑΣΟΚ για λόγους διαφωνίας στα μνημόνια, σήμερα υπογράφουν ως βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ ακόμη σκληρότερα μνημόνια, επειδή ακριβώς υπάρχει μία λογική εξουσίας που δεν υπήρχε στο ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου.
Η δική τους στρατηγική επιλογή συναντάται σε κάποια σημεία με εκείνη ενός παραδοσιακού κομματιού της Δεξιάς, με την οποία, άλλωστε, συνυπάρχουν και στην κυβέρνηση. Η Αριστερά δεν θέλει να εγκαταλείψει την εξουσία και η Δεξιά που συνεργάζεται ανοικτά με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει να αποδεχτεί ότι τα μνημόνια ήρθαν ως αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης και δεν προκάλεσαν αυτά την κρίση! Έτσι ξεκίνησαν να συνεργάζονται.
Σήμερα η σχέση αυτή που σφυρηλατήθηκε μέσα από τα στενά και σκοτεινά καλντερίμια της εξουσίας, έχει έναν πιο ισχυρό λόγο για να γίνει ακόμη πιο ισχυρή: Κι οι δύο μισούν για διαφορετικούς λόγους τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Προτιμούν να οδηγήσουν την χώρα σε μία σύγκρουση με την Ευρώπη και να επιλέξουν τον δρόμο του απομονωτισμού από το να αποδεχτούν ότι μπορεί να ζήσουν σε μία χώρα με πρωθυπουργό τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Οι μεν Αριστεροί φοβούνται ότι η εφαρμογή φιλελεύθερων πολιτικών θα τους ξεγυμνώσει πλήρως στα μάτια της κοινής γνώμης. Πολύ περισσότερο τώρα που η Αριστερά έχει γίνει κυβέρνηση και έχει έτσι αποκαλυφθεί περί τίνος ακριβώς πρόκειται. Δεν είναι η Αριστερά που δήθεν θα μπορούσε καλύτερα, αλλά είναι η Αριστερά της μιζέριας, της υπανάπτυξης, της φτωχοποίησης. Οι δε Δεξιοί συνέταιροι του κ. Τσίπρα δεν θα ήθελαν την Νέα Δημοκρατία να μετατρέπεται σε ένα κεντροδεξιό κόμμα. Θα την ήθελαν να παραμείνει μια ΕΡΕ του 1956, έτσι ώστε να μπορούν ανά πάσα στιγμή να επιστρέψουν και να αναλάβουν και πάλι ρόλο.
Πρόκειται για μία ανίερη συμμαχία. Αν δεν υπήρχε αυτή η συμμαχία δεν θα ήταν ο κ. Τσίπρας στην εξουσία. Θα είχε πέσει εδώ και καιρό και θα είχαμε αποφύγει το τεράστιο κόστος της «υπερήφανης διαπραγμάτευσης». Το μίσος τους για τον Κυριάκο Μητσοτάκη είναι τέτοιο που τους έχει τυφλώσει. Δεν μπορούν να δουν το μέγεθος της καταστροφής που συντελείται σε όλη την χώρα. Μπορεί στο τέλος να χρεωθούν τις επιλογές τους, αλλά δεν είναι αυτό το πρόβλημα. Τι θα χρεωθούν και τι όχι. Το πρόβλημα είναι η μεγάλη εθνική ζημία…
Η Ελλάδα θα έπρεπε να έχει κλείσει την αξιολόγηση εδώ και ένα χρόνο. Δεν την έχει κλείσει με ευθύνη του κ. Τσίπρα. Ο ίδιος προσπαθεί να φορτώσει την ευθύνη στον ΔΝΤ, τον Σόιμπλε και στην … τρόικα εσωτερικού. Όλοι οι άλλοι φταίνε, εκτός από τον ίδιο. Το έχουμε δει κι άλλες φορές, δεν μας εκπλήσσει.
Σήμερα κάποιοι υποστηρίζουν ότι πρέπει να υπάρξει μία εθνική συνεννόηση για να κλείσει η αξιολόγηση. Λένε, δηλαδή, ότι η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ θα πρέπει να επαναλάβουν το λάθος του καλοκαιριού του 2015.
Όταν ψήφισαν το τρίτο μνημόνιο και έβγαλαν τον κ. Τσίπρα από την δύσκολη θέση, για να τον δουν στην συνέχεια ακόμη και να τους … εγκαλεί για εκείνη την επιλογή τους! Τους κατηγόρησε ούτε λίγο ούτε πολύ ότι εκείνοι ψήφισαν το … τρίτο μνημόνιο!!!
Κι εν πάση περιπτώσει η αντιπολίτευση τότε συναίνεσε για το καλό της χώρας και με τεράστιο πολιτικό κόστος για την ίδια. Τι έγινε στην συνέχεια; Πως διαχειρίστηκε εκείνη την κίνηση η εθνοσωτήρια κυβέρνησή μας; Το αποτέλεσμα είναι αυτό που βλέπετε!
Δεν έχει κλείσει ακόμη η αξιολόγηση που έπρεπε να έχει κλείσει από τον Φεβρουάριο του … 2016. Για το πόσο συναινετική ήταν η κυβέρνηση απέναντι στην αντιπολίτευση και μάλιστα σε μία κρίσιμη περίοδο για την χώρα; Την απάντηση την γνωρίζουμε όλοι…
Η επιλογή του κ. Τσίπρα έχει φανεί εδώ και λίγες εβδομάδες. Θέλει να κερδίσει χρόνο και να σταματήσει την άνοδο του κ. Μητσοτάκη στις δημοσκοπήσεις. Η κυβέρνηση πιστεύει ότι αν καταφέρει και φτάσει μέχρι τις γερμανικές εκλογές θα μπορέσει στην συνέχεια να αλλάξει το κλίμα.
Να δημιουργήσει μία αίσθηση «ανάπτυξης» και με βάση τον έλεγχο που ασκεί στα μέσα ενημέρωσης να μπορέσει να διαχειριστεί επικοινωνιακά την κατάσταση. Δεν πρέπει να μας ξενίζουν ακόμη και σενάρια που προβλέπουν ότι εκείνη την περίοδο θα εμφανιστούν δημοσκοπήσεις που θα κάνουν λόγο για δυναμική επάνοδο της dream team στην κορυφή των προτιμήσεων του ελληνικού λαού.
Κι αν δεν φτάσουν μέχρι τότε; Είπαμε, όλα τα σενάρια είναι ανοικτά. Μπορεί να πάμε σε δημοψήφισμα, μπορεί σε κυβέρνηση «εθνικής ενότητας». Αλλά οι εκλογές θα είναι το τελευταίο τους σενάριο. Έχοντας την στήριξη ενός κομματιού της Δεξιάς συγκεντρώνουν όλοι μαζί ένα ποσοστό της τάξης του 16% κι αν. Αλλά δεν φαίνεται να τους απασχολεί αυτό. Τους ενδιαφέρει να μην δουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη να ορκίζεται πρωθυπουργός.
ΠΗΓΗ: LIBERAL.GR
Ακολουθήστε το Lykavitos.gr στο Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
