Η κυβέρνηση πράττει το αυτονόητο ώστε να διατηρήσει τη συνοχή της πλειοψηφίας, αλλά κάνει το αδιανόητο αψηφώντας τις συνέπειες της πράξης της στην εκλογική της βάση.
Του Χάρη Παυλίδη
Κάθε φορά που η κυβέρνηση βρίσκεται σε δύσκολη θέση, κάθε φορά που εμφανώς δοκιμάζεται το ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς, τότε το… δεξί χέρι ανοίγει το… αριστερό συρτάρι και βγάζει μια συνωμοσία.
Ένα «σχέδιο αποσταθεροποίησης» το οποίο κατά κανόνα απεργάζεται η αντιπολίτευση με την… ευγενική χορηγία κάποιων άνομων συμφερόντων που επιδιώκουν να βλάψουν την κυβέρνηση.
Δηλαδή τη χώρα, αφού με τη… διαλεκτική λογική το συμφέρον της χώρας είναι ταυτισμένο με το συμφέρον της κυβέρνησης. Στο μυαλό τους φυσικά.
Προσωπικά θεωρώ ότι έχει ιστορική σημασία το γεγονός ότι επισήμως η κυβέρνηση στηρίζει έναν κορυφαίο υπουργό της, ο οποίος δεν έχει μάλιστα σχέση ιδεολογικά και πολιτικά με το χώρο της αριστεράς. Αν πρόκειται για αυτοθυσία θα φανεί προσεχώς από την έρευνα που διέταξε ο Άρειος Πάγος.
Το πιθανότερο είναι η αντίδραση να οφείλεται στο ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Βλέπετε οι κυβερνήσεις συνεργασίας- πόσω μάλλον όταν αυτές βασίζονται στην ανοχή προς χάριν των ανέσεων- απαιτούν θυσίες.
«Μπρος στα κάλλη τι είναι ο πόνος», κατά την λαϊκή παροιμία. Στην προκειμένη περίπτωση η κυβέρνηση πράττει το αυτονόητο ώστε να διατηρήσει τη συνοχή της πλειοψηφίας, αλλά κάνει το αδιανόητο αψηφώντας τις συνέπειες της πράξης της στην εκλογική της βάση.
Δεν θα μπω στην ουσία μιας υπόθεσης για την οποία διενεργείται έρευνα από τις δικαστικές αρχές. Άλλωστε η κυβέρνηση έχει δοκιμαστεί σ’ αυτόν τον τομέα και έχει παρουσιάσει έργο. Απλώς θα επισημάνω κάποιες… μικρές «λεπτομέρειες» που αφορούν νοοτροπίες και αντιλήψεις που δεν συνάδουν με το ήθος και το ύφος της αριστεράς.
Σε μια δημοκρατία δυτικού τύπου οι υπουργοί δεν παρεμβαίνουν στο έργο της δικαιοσύνης. Ούτε δέχονται τηλεφωνήματα από καταδίκους, ούτε μεσολαβούν με εγκλείστους στη φυλακή για να κλείνουν ραντεβού με δικαστικούς λειτουργούς.
Πολύ απλά η «αλήθεια» δεν είναι αρμοδιότητα τους. Επίσης σε μια δημοκρατική χώρα δυτικού τύπου οι υπουργοί δεν μετατρέπονται σε «Πουαρό», και όταν η αντιπολίτευση ασκεί το συνταγματικό της δικαίωμα να ελέγχει την κυβέρνηση κατηγορείται ότι «εκτελεί συμβόλαιο πολιτικής εξόντωσης του υπουργού».
Κι αν οι υπουργοί επιχειρούν να εξοντώσουν έναν πολίτη, η αντιπολίτευση πρέπει να κλείσει τα μάτια; Κι αν παραβιάζεται κατάφωρα η διάκριση των εξουσιών η αντιπολίτευση πρέπει να σωπαίνει και να παρακολουθεί τη διακωμώδηση των θεσμών;
Είναι προφανές ότι κάτι τέτοιες «μικρές λεπτομέρειες» βοηθούν όλους όσοι ψήφισαν αριστερά χωρίς να είναι αριστεροί, γιατί κατά τη κρίση τους προσδοκούσαν κάτι καλύτερο για τους ίδιους και για τη χώρα, να αντιληφθούν ότι το «νέο» και το «παλιό» δεν ορίζονται με βάσει την ηλικία και το στιλ, αλλά από τους χαρακτήρες και τα μυαλά των ανθρώπων που ασκούν εξουσία. Κι αυτό δεν ισχύει μόνο για τη σημερινή αλλά και για την αυριανή κυβέρνηση.
Τα λόγια του Ελευθέριου Βενιζέλου αποτελούν πυξίδα για όσους κυβερνούν και για όσους ετοιμάζονται να κυβερνήσουν: «Όταν οι λαοί αποτυγχάνουσι, δεν ερωτώσι, και καλώς κάμνουσι, αν έπταισαν αι κυβερνήσεις, αλλά το πρώτον των έργον είναι να τας ρίψωσι».
*Ο Χάρης Παυλίδης είναι δημοσιογράφος.
ΠΗΓΗ: NEWS247.GR