Ο καβγάς του πολιτικού συστήματος την εβδομάδα που πέρασε επικεντρώθηκε στην πώληση οβίδων στην Σαουδική Αραβία και στο ρόλο του μεσάζοντα, ενώ την ίδια ώρα η περίφημη μεσαία τάξη πιέζεται να πληρώσει 10 δις σε φόρους και οι όσοι βρίσκονται στην απόλυτη ένδυα απλώνουν το χέρι για να πάρουν το περίφημα μέρισμα, ζητιανεύοντας για την φιλευσπλαχνία της κυβέρνησης, που θα στραγγίσει τους πρώτους για να ελεήσει τους δεύτερους.
Που είναι ό πακτωλός των χρημάτων που θα εισέπρατταν από την φοροδιαφυγή, που είναι η πάταξη του λαθρεμπορίου, που είναι η απορρόφηση κονδυλίων που προσφέρονται από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς για τους πρόσφυγες, τα οποία το βραχυκυκλωμένο κράτος αδυνατεί να εισπράξει.
Του Τάσου Παπαδόπουλου
Το μόνο που ξέρει καλά το πολιτικό σύστημα είναι, από τη μια να υπερφορολογεί τον ιδιωτικό τομέα προκειμένου, όχι μόνο να συντηρήσει το υπέρογκο κράτος, και από την άλλη να το αυξήσει γονατίζοντας ακόμη περισσότερο την υπό διάλυση πληττόμενη πανταχόθεν μεσαία τάξη, που κατάντησε να υπολογίζεται το όριό της, από τις οικογένειες έχουν ετήσιο εισόδημα 18.000 ευρώ.
Μέσα σε ένα χρόνο αυξήθηκαν κατά 2.000 οι μόνιμοι στο δημόσιο, κατά 7.700 οι συμβασιούχοι, κατά 5.000 οι εργαζόμενοι στα ΝΠΙΔ και κατά 360 οι μετακλητοί, δηλ. αυτοί, που προσλαμβάνονται εκτός διαδικασίας στα γραφεία υπουργών, φτάνοντας αισίως τους 2.463.
Αλλά και στον υπό ψήφιση προϋπολογισμό τα κονδύλια για την μισθοδοσία στο δημόσιο εμφανίζονται αυξημένα. Ακόμη και το καταφύγιο των ελίτ του δημοσίου, με την υπερπληθώρα προσωπικού και αυξημένων αμοιβών θα εισπράξει μεγαλύτερα κονδύλια προκειμένου να τους συντηρήσει.
Ταυτόχρονα το δημόσιο χρέος αντί να μειώνεται αυξάνεται κατ’ έτος κατά μερικά δις, που σημαίνει ότι η υπερφορολόγιση κατευθύνεται για την κάλυψη του υπέρογκου δημοσίου και όχι για την μείωση των δανειακών υποχρεώσεων.
Οι λογαριασμοί της ΔΕΗ φορτώνονται σημαντικά με φόρους υπέρ τρίτων και να δούμε τη μέλλει γενέσθαι με την πώληση τεσσάρων μεγάλων και σύγχρονων λιγνιτικών μονάδων, αλλά και την άρνηση συνδικαλιστών και τοπικών κοινωνιών της ανάπτυξης της αιολικής και της ηλιακής ενέργειας.
Σε ένα κράτος ξεχαρβαλωμένο, του οποίου οι εξουσίες είναι αλληλεπικαλυπτόμενες, είναι δύσκολο να βρει κανείς άκρη για το ποιος κάνει τι και ποιος φταίει για τι. Τρανό παράδειγμα η πλημμύρες της Μάνδρας και τα ανύπαρκτα αντιπλημμυρικά έργα, παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις του αρμοδίου υπουργού.
Η αδυναμία διαχείρισης κονδυλίων αποδεικνύεται και από τις περιπτώσεις των κονδυλίων που λιμνάζουν και δεν αξιοποιούνται για δράσεις, που αφορούν το περιβάλλον και την εξοικονόμηση ενέργειας.
Στην πρώτη περίπτωση έχουν συσσωρευθεί 2,7 δις από τις εισπράξεις των προστίμων για τα αυθαίρετα και δεν διατίθενται, ούτε για αναδάσωση, ούτε για ανάπτυξη προγραμμάτων αντιπυρικής προστασίας. Στη δεύτερη 1,5 δις από κοινοτικά κονδύλια δεν διατίθενται στο πρόγραμμα εξοικονομώ κατ’ οίκον, για την ενεργειακή αναβάθμιση των κτιρίων.
Το σύνολο των προβλημάτων όπως όλα δείχνουν απορρέουν από το πολιτικό σύστημα, που κινείται «συντεχνιακά επαγγελματικά» προασπίζοντας τα προσωπικά του βολέματα, αδιαφορώντας για τους πολίτες και τα πραγματικά προβλήματά τους.
Χρησιμοποιούν το ψέμα και την προπαγάνδα ως βασικό εργαλείο, προκειμένου να παρασύρουν τις μάζες να τους ψηφίσουν και την επομένη πετάνε στο καλάθι των αχρήστων υποσχέσεις και δεσμεύσεις.
Αν η πολιτική δεν αποκοπεί από την δια βίου παρουσία στη δημόσια ζωή, θα συνεχίσουμε στο διηνεκές να σερνόμαστε ως χώρα και ως κοινωνία.
Μόνο αν υπάρξουν δύο πλήρεις θητείες για όλα τους αιρετούς, οι αμοιβές των βουλευτών μειωθούν δραστικά, καταργηθούν τα προνόμια τους, η ασυλία να πάψει να είναι ασπίδα προστασίας για κάθε επίορκο, καθιερωθεί το ασυμβίβαστο βουλευτή-υπουργού, η εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας να αποσυνδεθεί από της εκλογές, οι Έλληνες του εξωτερικού αποκτήσουν δικαίωμα ψήφου, οι αμοιβές και οι όροι εργασίας δημοσίου και ιδιωτικού τομέα εξισωθούν, τότε μπορούμε να ελπίζουμε σε ένα καλύτερο κράτος πραγματικά στην υπηρεσία του πολίτη.
Διαφορετικά τα πάντα στον δημόσιο βίο θα έχουν την μορφή των αδρανών υλικών, που δεν θα ενεργούν, μια και το βόλεμα τους θα είναι το πρωταρχικό τους μέλημα.
Η μεγάλη ευθύνη όμως εμπίπτει στους ώμους των πολιτών, που κάποτε θα πρέπει να πιέσουν τους πολιτικούς, να φτιάξουν ένα εκλογικό σύστημα λειτουργικό με μονοεδρικές περιφέρειες, για να ξέρουν οι ψηφοφόροι από ποιον θα ζητούν τον λογαριασμό. Οι μεγάλες περιφέρειες διαχέουν τις ευθύνες της εκπροσώπησης, με αποτέλεσμα να μην είναι εύκολο οι πολίτες να εντοπίσουν τον εκπρόσωπό του και να τον πιέσουν να ενεργήσει για το καλό της περιοχής τους.
Όσο οι βολεμένοι θα ενεργούν χωρίς την πίεση της κοινωνίας, για δράσεις και ενέργειες , τόσο θα λειτουργούν αυθαίρετα και θα πιστεύουν ότι η δουλειά τους εξαντλείται, όταν ψηφίζουν ως κοπάδι πρόβατων και όταν εμφανίζονται στα τηλεοπτικά παράθυρα για να πουν το ποίημά τους, όπως παπάς από άμβωνος, που εντυπωσίασε την γιαγιά, η οποία δεν κατάλαβε τίποτα, επειδή όπως είπε στον εγγονό της, ήταν αγράμματη…
ΠΗΓΗ: ORGI.GR