Στον κόσμο της Αριστεράς ήταν και είναι ακόμα, βαθιά ριζωμένη η πίστη ότι η πολιτική δεν είναι ένα δημοκρατικό δικαίωμα που έχει στόχο να διαχειριστεί αντιθέσεις, σε κλίμα ειρήνης, με σκοπό να βελτιώσει την ζωή των πολιτών.
Για τους παθιασμένους Αριστερούς-ακόμα και για πολλά από τα σημερινά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ-η πολιτική είναι αποστολή, ή μάλλον για την ακρίβεια ιεραποστολή.
Και όπως οι ιεραπόστολοι μπορούσαν να κάνουν τα φρικτότερα πράγματα πάνω στα σώματα και στις ψυχές των ανθρώπων για να τους προσηλυτίσουν έτσι και οι επαναστάτες της Αριστεράς έχουν απεριόριστη ελευθερία (από τον εαυτό τους βασικά!...) να κάνουν ότι θέλουν στο όνομα του δίκιου των καταπιεσμένων λαών αυτού του κόσμου!...
Με αυτή τη λογική που σήμερα σε πολλές περιπτώσεις αγγίζει τα όρια της ανοησίας, αλλά είναι και επικίνδυνη, εξόντωσαν χιλιάδες δικούς τους ανθρώπους γιατί δεν τήρησαν τα θέσφατα του κόμματος ή της κομματικής νομενκλατούρας ή ξέφυγαν από την γραμμή του «ηγετικού ιερατείου», ή σε άλλες περιπτώσεις για παραδειγματισμό προκειμένου να μην αμφισβητηθεί το «αλάθητο» της ηγεσίας…
Οι εσωτερικές εκκαθαρίσεις στη Σταλινική Ρωσία «εξαφάνισαν» εκατομμύρια αντιφρονούντες, ενώ δεκάδες χιλιάδες είναι και τα θύματα της εγχώριας Αριστεράς, την περίοδο 1940-49 που το ΚΚΕ βρέθηκε πολύ κοντά στην κατάληψη της εξουσίας.
Μια άτυπη επιτροπή που συστάθηκε το 1989 από στελέχη του τότε ΚΚΕ εσωτερικού και κάποιους παλαίμαχους αντιστασιακούς με σκοπό να εξετάσει το πώς το κόμμα «εξαφάνισε» ή δολοφόνησε ανθρώπους του δεν βρήκε άκρη, γιατί συνάντησε την καθαρή άρνηση του ΚΚΕ να δώσει στοιχεία, αλλά και την αδιαφορία των άλλων κομμάτων, που θεώρησαν το θέμα εσωτερική υπόθεση της Αριστεράς, που βεβαίως και δεν ήταν…
Σ’ αυτές τις «εξαφανίσεις» εντάσσεται και ο Πανάγος Τζινιέρης ή Σκυτάλης ή Δάσκαλος από την Κουνινά Αιγίου.
Ο Τζινιέρης γεννήθηκε στην Κουνινά γύρω στα 1895-1899 και το 1922 πολέμησε στην εκστρατεία της Μικράς Ασίας. Μετά την καταστροφή του 1922 αντί να επιστρέψει στην Ελλάδα μαζί με μερικούς ακόμα Έλληνες πήγαν στη Ρωσία.
Στην αρχή φυλακίστηκαν, αλλά στη συνέχεια ο Τζινιέρης αποφυλακίστηκε και λόγω της μόρφωσης του έγινε δεκτός και παρακολούθησε μαθήματα στην σχολή κομμουνιστικών στελεχών Κουτβ της Μόσχας ( Κουτβ προκύπτει από τα αρχικά του ονόματος στα Ρωσικά των λέξεων «Κουμουνιστικό Πανεπιστήμιο Ανατολικών χωρών»).
Γύρισε στην Ελλάδα το 1926 και έγινε μέλος της Κ.Ε. του ΚΚΕ και στη συνέχεια γραμματέας της κομματικής οργάνωσης Αθήναι (1927-1930).
Στην Δικτατορία Μεταξά συνελήφθη και εξορίστηκε αλλά υπέγραψε δήλωση και αφέθηκε ελεύθερος. Αυτοεξορίστηκε στο Αίγιο, όπου άνοιξε βιβλιοπωλείο στην οδό Ε. Γάτου. Ήταν διανοούμενους, Μαρξιστής, κοινωνιολόγος και ανθρωπιστής πράγματα που δεν ήταν συμβατά με την τότε επικρατούσα άποψη στο ΚΚΕ.
Την περίοδο που ήταν γραμματέας στην Κ.Ο. Αθήνας αρθρογραφούσε στο «Ριζοσπάστη» με το ψευδώνυμο Δάσκαλος, ενώ μετέφρασε ποιήματα του Πούσκιν και βιβλία του Τσέχωφ από τα Ρώσικα, με το ψευδώνυμο Σκυτάλης.
Στην κατοχή βοήθησε την Αντίσταση αλλά δεν βγήκε στο βουνό, αντίθετα ασκούσε κριτική στην τακτική των ανταρτών. Έστειλε μάλιστα επιστολή στην ηγεσία του ΚΚΕ εκθέτοντας τη διαφωνία του με την τακτική των ανταρτών και ιδίως του καπετάνιου Γεώργιου Αγγελόπουλου ( Φλόγα).
Όταν το καλοκαίρι του 1944 ο Άρης Βελουχιώτης πέρασε από τη Ρούμελη στην Αχαΐα και στρατοπέδευσε στην Αράχωβα, η ηγεσία του ΚΚΕ του ανέθεσε την «εκκαθάριση» του θέματος Τζινιέρη…
Οι διαφωνίες στην κομματική γραμμή και μάλιστα από μαρξιστές σαν τον Τζινιέρη δεν επιτρέποντο και η μέθοδος ήταν μια: Εξαφάνιση!... ο Άρης κάλεσε τον Τζινιέρη στην Αράχωβα και του είπε ότι το κόμμα του αναθέτει «κομματική δουλειά» στο Καρπενήσι, και διέταξε δυο άντρες του να τον περάσουν απέναντι για να πάει στην πρωτεύουσα της Ευρυτανίας.
Τα παράλια της Ρούμελης το 1944 ήσαν απόλυτα ελεγχόμενα από τον ΕΛΑΣ και εκεί εστέλνοντο όλοι οι αντιφρονούντες για «τακτοποίηση»… Η εντολή για «εξαφάνιση» του Τζινιέρη δόθηκε προσωπικά από τον Σιάντο στον Άρη και στην Ρούμελη τα ίχνη του χάθηκαν.
Σύμφωνα με μαρτυρίες συγγενών του στον ιστορικό Γ.Θ.Παπαγεωργίου από την Κουνινά που γνώριζε προσωπικά τον Τζινιέρη, στην Ρούμελη τον άφησαν φυλακισμένο και πέθανε από ασιτία, ενώ σύμφωνα με μαρτυρία του Ιστορικού Περικλή Ροδάκη που ήταν μέλος του ΚΚΕ, σε μένα τον «τσιμέντωσαν» και υπέστη μαρτυρικό θάνατο…
Ο Πανάγος Τζινιέρης ήταν ένα άτομο που αντιμετώπιζε την πολιτική με όρους ιδεολογικούς και πολιτικούς και όχι με την ρητορική της δραματοποίησης, δηλαδή τις φωνές για «προδοσία» ή «γουναράδικα» κ.ο.κ που δυστυχώς στην εποχή του κυριαρχούσαν, αλλά έχουν επανέλθει και σήμερα στο προσκήνιο από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Πλήρωσε με την ζωή του, την κριτική του στο παντοδύναμο κόμμα του το οποίο, όπως και χιλιάδες σύντροφοί του ουδέποτε απαρνήθηκαν… Να το κάνουν καλύτερο ήθελαν!...
Η μοίρα όμως της δια της βίας τυφλής υποταγής στις άνωθεν εντολές της Αριστερής παράνοιας ήταν αμείλικτη για όλους. Ο ίδιος ο Βελουχιώτης που έστειλε τον Τζινιέρη στην παγίδα της Ρούμελης είχε περίπου την ίδια τύχη και μάλιστα με δημόσια επικήρυξη και διαπόμπευση, όπως και ο «αρχιερέας» των περισσότερων εκκαθαρίσεων Νίκος Ζαχαριάδης…
Και για να κλείσω:
Πριν γράψω αυτό το άρθρο για τον Τζινιέρη έλαβα 3 ανώνυμες επιστολές που με προέτρεπαν να το κάνω. Φαίνονταν ότι ήξεραν «από μέσα» περισσότερα, αλλά η ανωνυμία δεν βοήθησε. Απλά μου έδωσαν έρεισμα. Από την άλλη, κανείς δεν θέλησε να αγγίξει τα εγκλήματα της ντόπιας Σταλινικής Αριστεράς, τα οποία ούτε εικασίες είναι ούτε ανοικτά σε ερμηνείες.
Αντίθετα η Αριστερά δείχνει να ενοχλείται και αλλάζει συζήτηση. Δυστυχώς στην Ελλάδα υπάρχει ένα «μάγκωμα» όταν πρέπει ένα δημόσιο πρόσωπο να μιλήσει για ιστορικά ζητήματα του παρελθόντος.
Και αυτό δείχνει ότι υπάρχει μεγάλη απόσταση που πρέπει ως κοινωνία να βαδίσουμε, αφού στην Ελλάδα ενοχλεί ιδιαίτερα να λέγονται αλήθειες που δεν βολεύουν. Γι’ αυτό και ίσως είναι εντυπωσιακά μεγάλο το ποσοστό των Ελλήνων ψηφοφόρων που ψηφίζουν κόμματα που πρεσβεύουν ολοκληρωτικές ιδεολογίες ή κόμματα με αντικοινοβουλευτικές καταβολές…
Τάση που τώρα με τις ραγδαίες εξελίξεις δείχνει να αυξάνεται…
* Ο Φάνης Ζουρόπουλος είναι εκτελεστικός Πρόεδρος της Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων και Τ. Πρόεδρος της Ένωσης Επαρχιακού Τύπου.