Η Ελλάδα που πικραίνει και μικραίνει

Αυτήν την φιλοσοφική σκέψη μάλλον ενστερνίζεται ο Πρωθυπουργός μας για να συνεργήσει τόσο «διεθνιστικά» στην συμφωνία των Πρεσπών.

Του Σταύρου Γ. Μιχαηλίδη*

Η 25η Ιανουαρίου γράφτηκε αμετάκλητα στα κατάστιχα της ιστορίας. Με βούλα ελληνική παραχωρήθηκε μερδικό κυριότητας και νομή ιστορίας από «κτήσεως κόσμου» ελληνική σε σφετεριστές προς ικανοποίηση κυρίως ξένων προς την Ελλάδα συμφερόντων.

Την βούλα την έβαλαν οι κ. Τσίπρας, Καμμένος, Κοτζιάς και οι υπόλοιποι 150 ορκισμένοι για το συμφέρον της Ελλάδας βουλευτές.

Ποια δύναμη υπερνίκησε την ιστορική αλήθεια, ποια ιδιοτέλεια παρέκαμψε αδιαμφισβήτητα επιστημονικά κείμενα, τι σκοπιμότητες ύψωσαν τα χέρια Ελλήνων βουλευτών στο ΝΑΙ για την οριστική και δυστυχώς αμετάκλητη απεμπόληση δικαιωμάτων Ελληνισμού που βυθίζονται στο ιστορικό εθνικό παρελθόν;

Μια χούφτα κατά τύχη βουλευτών αντάλλαξαν προσωπικές επιδιώξεις εις βάρος των συμφερόντων του ελληνικού έθνους. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Και είναι φτηνή, αλλά αντάξια του επιπέδου τους, η δικαιολογία ότι θα έρθει η ώρα να καταλάβουμε εμείς τα εκατομμύρια «χαζοί» αυτό που 153 τσακάλια άρπαξαν με μιας.

Επιλέγει ο κ. Τσίπρας από την αρχή της πρωθυπουργίας του σε όλα τα κρίσιμα θέματα την πλευρά των μειοψηφιών, είναι ιδιαιτερότητα που ο ψυχαναλυτής χρόνος θα ξεδιαλύνει.

Το μείζον είναι η επόμενη της κύρωσης ημέρα. Τίποτα δεν πείθει ότι η γέννηση της «Β. Μακεδονίας», όπως είπε ο κ. Τσίπρας, θα είναι μια φίλη χώρα και διαχρονικός συμπαραστάτης της «αναδόχου» Ελλάδας. Ενδεχομένως, η σημερινή πολιτική ηγεσία αυτής της νεοσύστατης χώρας να είναι νουνεχής όμως το παρελθόν και το αμάλγαμα των εθνικοτήτων της δεν εγγυάται το μέλλον. Η επόμενη κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη, εκτός του οικονομικού αδιεξόδου, κληρονομεί τετελεσμένα στο μείζον αυτό εθνικό θέμα.

Η συναίνεση της Ελλάδας στην είσοδο της Β.Μ. στην Ευρωπαϊκή Ένωση ίσως είναι το τελευταίο διπλωματικό εργαλείο να μαζευτούν σε κάποιο βαθμό οι τεράστιες ζημιές της επιβλαβούς μυστικής διπλωματίας της συγκυβέρνησης Τσίπρα-Καμμένου.

*Υποναύαρχος (ε.α.) Λ.Σ.