Για μιαν ακόμη φορά κορυφώνεται η διαφορά αυτή μεταξύ ελληνικού και τούρκικου νομικού και όχι μόνο πολιτισμού με τη χορήγηση ασύλου στους Τούρκους αξιωματικούς από το Συμβούλιο της Επικρατείας.
Την ίδια στιγμή που η «ανεξάρτητη» τουρκική Δικαιοσύνη απέρριπτε για τρίτη φορά το αίτημα για αποφυλάκιση των δύο «εγκληματιών» Ελλήνων στρατιωτικών, το ελληνικό Συμβούλιο της Επικρατείας έδωσε άσυλο στον Τούρκο αξιωματικό Suleyman Ozkaynakcim απορρίπτοντας με ισχυρή πλειοψηφία το αίτημα του υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής, με το οποίο ζητούσε να ακυρωθεί η απόφαση της 3ης Ανεξάρτητης Αρχής Προσφύγων, η οποία πρώτη είχε δώσει το άσυλο!
Του Δημήτρη Στεργίου
Η απόφαση αυτή της Ολομέλειας του ΣτΕ είναι πιλοτική και κατά συνέπεια καταλαμβάνει και τους υπόλοιπους επτά Τούρκους στρατιωτικούς, των οποίων τα αιτήματα εκκρεμούν. Η απόφαση αναμένεται να καθαρογραφεί σε λίγες ήμερες ενώ, μέχρι τότε, ο συγκεκριμένος Τούρκος αξιωματικός είναι ελεύθερος με αυστηρούς περιοριστικούς όρους.
Αμέσως, μετά την παραπάνω απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών επιτέθηκε στην ελληνική Δικαιοσύνη, λέγοντας ότι αγνοεί το Διεθνές Δίκαιο, με την απόφαση χορήγησης ασύλου στον Οζκαϊνακτσί.
Δηλαδή, είπε «ο γάιδαρος τον πετεινό … κεφάλα» για τη Δικαιοσύνη, και για το άσυλο και για το Διεθνές Δίκαιο που παραβιάζει κάθε μέρα!
Σημειώνεται ότι στις αρχές του Ιανουαρίου του 2017, ο δεύτερος κατά σειρά εισαγγελέας της έδρας του Ζ΄ Ποινικού Τμήματος του Αρείου Πάγου κ. Χαράλαμπος Βουρλιώτης εισηγήθηκε τη μη έκδοση στην Τουρκία δύο ακόμη Τούρκων στρατιωτικών, τονίζοντας, μεταξύ πολλών άλλων, και τα εξής: «…Μπορεί να είναι εχθροί, αλλά ήρθαν εδώ ως ικέτες.
Η Ελλάδα έχει νομικό πολιτισμό. Οι Έλληνες δικαστές πρέπει να συνεχίσουν να βρίσκονται στο ύψος αυτού του πολιτισμού. Δεν μπορώ να γίνω μέρος του προβλήματος που θα υπάρξει εφόσον εκδοθούν. Οι άνθρωποι αυτοί κινδυνεύουν, ακόμα και αν είναι εχθροί της Ελλάδος».
Μετά ακριβώς από ένα χρόνο (στις αρχές Ιανουαρίου του 2018), σε κοινή δήλωσή τους οι οκτώ Τούρκοι αξιωματικοί, δια μέσω των πληρεξουσίων δικηγόρων τους, αυτοχαρακτηρίζονταν κι εκείνοι ως «ικέτες».
Όμως, η ικεσία, την οποία, για διάφορους λόγους φαίνεται ότι αγνοεί η σημερινή κυβέρνηση των Νεοελλήνων, δεν είναι θέμα μόνο νομικού, αλλά βαθέος αρχαιοελληνικού πολιτισμού, η οποία δυστυχώς στη χώρα μας τείνει να ταυτιστεί τα τελευταία χρόνια με την «επαιτεία», τη δειλία και την εθνική χλεύη.
Τόσο ο κ. Βουρλιώτης, όπως και πολλοί φωτισμένοι Έλληνες δικαστές στο παρελθόν, όσο και οι οκτώ «ικέτες» Τούρκοι, υπενθύμισαν τον αθάνατο ανθρώπινο πολιτισμό και στον ιταμό γείτονά μας, όπως εκδηλώθηκε με το θεσμό της ικεσίας στην αρχαία ελληνική κοινωνία υπό τον Ικέσιο και υπό τον Ξένιο Δία.
Με βάση το θεσμό αυτό (και αλίμονο σε εκείνον που θα τον ποδοπατούσε!) είχε καθιερωθεί για την ικεσία και, όπως και για τη φιλοξενία, μια ορισμένη εθιμοτυπία, με την οποία ο ικέτης εξασφάλιζε έτσι άσυλο, ως πρόσωπο ιερό, και γινόταν συνήθως δεκτός ως «ξένος»/φιλοξενούμενος, ενώ σήμερα οι οκτώ Τούρκοι είναι οιονεί «όμηροι».
Η αρχαιοελληνική γραμματεία βρίθει τέτοιων παραδειγμάτων σεβασμού της ικεσίας από εχθρούς.
Υπενθυμίζουμε τη σκηνή του Αχιλλέα με τον Πρίαμο ικέτη για το νεκρό γιό του Έκτορα, την ικεσία του Χρύση στην Ιλιάδα, τη Θέτιδα ικέτιδα στον Δία, τον Οδυσσέα ικέτη του ποταμού (που εδώ προσωποποιείται) μετά το ναυάγιο που θα τον οδηγήσει στις ακτές των Φαιάκων, την τριπλή σκηνή ικεσίας από την Οδύσσεια κατά τη διάρκεια της μνηστηροφονίας, του ικέτες «δεσμώτες του Φαλήρου», που αποκαλύφθηκαν πρόσφατα και πολλές σκηνές ικεσίας από στη δραματική ποίηση.
Κι αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά μεταξύ πολιτισμού και βαρβαρότητας…
Ακολουθήστε το Lykavitos.gr στο Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
