Η ημέρα μετά την επομένη των εκλογών

Πως σκοπεύει ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης να αντιμετωπίσει το εκ των εσω πριόνισμα, τωρα που θα χρειαστεί να πάρει ζωτικές αποφάσεις;

‘’Eγώ αυτοσυγκεντρώθηκα για να την μαγνητίσω
αυτά είναι κόλπα ζόρικα που κάνουν στην Iνδία
Αλήθεια σάς το λέω, απότυχα τελείως
Δε μου ’δινε καμία, μα καμία σημασία..’’
Αφοι Κατσιμίχα

Του Αντώνη Τριφύλλη*

Η επόμενη ημέρα είναι οι πρώτες πρωινές ώρες της 8ης Ιουλίου. Τότε θα γνωρίζουμε την απόφαση των ψηφοφόρων σχετικά με το ποιος θέλουν να κυβερνήσει την χώρα τα επόμενα τέσσερα χρόνια.

Τότε θα μάθουμε, αν η σταθερότατα του κοινοβουλευτικού μας συστήματος είναι εφικτή και δεν θα χρειαστεί να πάμε σε νέες εκλογές με την απλή αναλογική.

Εξέλιξη που θα είναι αδιανόητη: Τα οικονομικά προβλήματα της χώρας, η ένταση στην περιοχή μας και η υπαρξιακή κρίση της Ευρωπαϊκής Ένωσης συνθέτουν ένα σκηνικό που μοιάζει με επερχόμενη ‘’τέλεια καταιγίδα’’.

Η επόμενη ημέρα λοιπόν είναι ναρκοθετημένη από την σημερινή κυβέρνηση, τα οικονομικά προβλήματα ασφυκτικάκαι περίοδο χάριτος εξαιρετικά σύντομη.

Στην Ευρώπη πάλι, το Brexit, ο ‘’εμπορικός πόλεμος’’ και οι καθυστερήσεις στην ολοκλήρωση της ΟΝΕ δεν παρέχουν εχέγγυα ότι υπάρχει χρόνος για πολιτική εσωστρέφεια. Συνεπώς η σταθερότητα της νέας κυβέρνησης είναι προαπαιτούμενο για πορεία προς την βιώσιμη ανάπτυξη.

Ας υποθέσουμε –γιατί ποτέ δεν ξέρεις -, ότι η Ν.Δ. αποκτά αυτοδυναμία. Κατά φαινόμενα με πλειοψηφία 1-10 βουλευτών, ανάλογα με το ποσοστό των κομμάτων που θα μείνουν εκτός Βουλής, το ποσοστό πάνω από 38%, και των λευκών.

Το εύλογο ερώτημα είναι με ποιους θα κυβερνήσει.

Το παλαιό πολιτικό προσωπικό, όπως σε όλα τα κυβερνητικά κόμματα, δεν εμπνέει τους ψηφοφόρους. Από την άλλη, η κοινοβουλευτική ομάδα θα αποτελείται κυρίως από ‘’παλαιούς’’ πολιτικούς. Ο Μητσοτάκης είχε την ιδέα να εμπλουτίσει το πολιτικό δυναμικό τής παράταξής του με νέα πρόσωπα.

Πρόσωπα της επιστήμης, που έχουν διεθνείς διακρίσεις και περγαμηνές, αλλά και απειρία στην πολιτική διαχείριση. Πρόσωπα που έχουν δουλέψει στην πραγματική οικονομία, δεν προέρχονται από τον κομματικό σωλήνα κ.ο.κ. Γι’ αυτούς επιφυλάσσει, λένε, σημαντικά πόστα ευθύνης.

Πρόσφατα διαβάσαμε για κάποιο σχέδιο πραγματικής επανίδρυσης του κράτους μέσω εκτεταμένης χρήσης της πληροφορικής και νέου Οργανογράμματος του γραφείου Πρωθυπουργού στα πρότυπα των σύγχρονων Δημοκρατιών.

Ο τομέας της πληροφορικής είναι οριζόντιος σε όλο το δημόσιο. Και αντί να ελέγχεται από ένα Κέντρο, είναι διάσπαρτος σε υπουργικά φέουδα ως λάφυρο και μάλιστα με ασύμβατα μεταξύ τους συστήματα.

Επίσης διαβάσαμε, ότι για το γραφείο Πρωθυπουργού έχει σχεδιαστεί ένα οργανόγραμμα που μοιάζει με αυτό της Γερμανικής Καγκελαρίας, με στόχο τον συντονισμό και την επιτάχυνση των διαδικασιών.

Και οι δυο άξονες είναι σημαντικοί για αποτελεσματική διοίκηση. Μένει να δούμε πώς θα νικήσουν τον χρόνο.

Αλλά ας έρθουμε στην ‘’ημέρα μετά την επόμενη ημέρα’’. Όταν -και αν- παραλάβει την εξουσίαη Ν.Δ., έχει να αντιμετωπίσει κληρονομημένες αμαρτίες ακόμη και δεκαετιών. Που κορυφώθηκαν την δεκαετία της κρίσης. Ταυτόχρονα, οι δανειστές ίσως κι αυτοί δώσουν έναν αέρα αναπνοής. Κακά τα ψέματα.

Η νέα Κυβέρνηση θα αναγκαστεί να πάρει πίσω πολλά από αυτά που έχει εξαγγείλει κι με αυτά που έχει αλόγιστα δεσμεύσει το μέλλον ο κ. Τσίπρας. Συνεπώς, πολύ γρήγορα, θα αρχίσει η αμφισβήτηση στην κοινωνία. Και ακόμη γρηγορότερα θα περάσει σε όσους αισθάνονται παραγκωνισμένοι. Πώς σκοπεύει να αντιμετωπίσει το εκ των έσω πριόνισμα; Δεν το ξέρω. Και ίσως δεν το ξέρει και ο ίδιος.

Όμως άλλα πειράματα δημαγωγών δεν αντέχει μια κοινωνία που βρίσκεται στα στο κατώφλι της παρακμής. Παιδεία, Ασφάλεια, 4η βιομηχανική επανάσταση και αναπτυξιακό σχέδιο με ριζικές τομές στην φιλοσοφία του, είναι προτεραιότητες, αλλά και προϋποθέσεις για την επιτυχία. Είναι παράλληλα οι τομείς με τις μεγαλύτερες αντιστάσεις της σκοταδιστικής πολιτικής που διαπερνά το σύστημά μας με μοχλό την ‘’κομματική επετηρίδα’’.

Όλα τα προηγούμενα αφορούν και τα κόμματα της αντιπολίτευσης που θα εισέλθουν στην νέα Βουλή.

Είτε λοιπόν υπάρχει αυτοδυναμία, είτε όχι, η Κυβέρνηση θα χρειαστεί να στηριχτεί, γρήγορα ή αργά στο μοναδικό κόμμα που θα μπορούσε να συμβάλει στην σταθερότητα. Το ΚΙΝΑΛ. Συνεπώς, τόσο το ποσοστό του, όσο και τα πρόσωπα που θα εκλεγούν, θα κληθούν να απαντήσουν στο ίδιο ερώτημα που τέθηκε κατά τον σχηματισμό της κυβέρνησης Σαμαρά. Ο ρόλος του λοιπόν θα είναι καθοριστικός και οι επιλογές του στην Βουλή θα υπερβαίνουν κατά πολύ τα όποια ποσοστά του.

Ταυτόχρονα η κ. Γεννηματά θα έχει να αντιμετωπίσει τον ΄΄νέο’’ ΣΥΡΙΖΑ, που θα διεκδικήσει να καταλάβει τον χώρο της κεντροαριστεράς. Εγχείρημα εξαιρετικά δύσκολο για πολλούς λόγους.

Ο κυριότερος είναι η 4χρονη απελπιστική επίδοσή του κ. Τσίπρα στους τομείς της Παιδείας, της Ασφάλειας, της Δικαιοσύνης της φορολογικής πολιτικής και της διχαστικής γλώσσας, που θυμίζει περισσότεροΦάρατζ και Τζονσον, παρά Κόρμπιν. Όπου επεχείρησε να εφαρμόσει ‘’κόλπα δύσκολα, που κάνουν στο Καράκας’’, απέτυχε.Και ταυτόχρονα ναρκοθέτησε και τον δικό του χώρο. Οι ‘’νάρκες’’ είναι πολλές και μπορεί να σκάσουν σύντομα με αυτανάφλεξη.

Βέβαια θα ήταν ευχής έργο αν και ο ΣΥΡΙΖΑ αποφάσιζε να πολιτευτεί με γνώμονα την αποστολή του ως -πιθανή- αξιωματική αντιπολίτευση. Το ερώτημα είναι αν θα μπορέσει. Για την ώρα, αυτό που βλέπουμε είναι η προσπάθεια μέσω της προοδευτικής συμμαχίας να εξουσιάσει το Κέντρο, και ένας επιθανάτιος ρόγχος από την πολιτική και ιδεολογική του κατάρρευση.

Όμως, όπως παρότρυνε τους αποφοίτους του Χάρβαρντ η κ. Μέρκελ στην ιστορική ομιλία της: ‘’Τίποτε δεν είναι δεδομένο, όμως όλα πρέπει να τα αλλάξουμε.. γκρεμίστε τα τείχη της άγνοιας και της στενοκεφαλιάς’’. Εμείς θα λέγαμε, ‘’τα τείχη της ιδεοληψίας και του εγωισμού’’ που ‘’φυλάκισαν’’ την πρώτη φορά αριστερά σε μια καταστροφική και αυτοκαταστροφική πολιτική για την εθνική ομοψυχία και την ίδια.

*Πρώην στελεχος της ΕΕ και μέλος του Εποπτικού Συμβουλίου της διαΝΕΟσις