Μετράμε αισίως επτά χρόνια μνημόνια, δηλαδή, όπως λέει ο ελληνικός και θυμόσοφος λαός μας τα "κεφάλια μέσα". Έχει γίνει σλόγκαν πλέον, η ερώτηση "πως πας έχεις δουλειά; και όχι όπως μάθαμε πως πάει η υγεία σου".
Μάλλον αυτό θεωρείται σίγουρο ότι δηλαδή την έχουμε χάσει την υγεία μας, μέσα στην αδυσώπητη πραγματικότητα. Και ο χρόνος κυλάει φεύγει χωρίς αναπλήρωση, χωρίς επιστροφή, χωρίς προοπτική. Φταίνε μόνο τα μνημόνια;
Όχι, φταίνε και φταίνε πολύ, αλλά εμείς όλα αυτά τα χρόνια που χάθηκαν, καταγγέλλοντας, ως προδότες, οι μισοί τους άλλους μισούς, εντός και εκτός Βουλής, χάσαμε το πολυτιμότερο αγαθό την αξιοπιστία προς τους ευρωπαίους και στην διεθνή κοινότητα.
Όταν όμως δεν είσαι αξιόπιστος τότε γίνεσαι εύκολα δουλικός, σε πιέζουν, σε κατηγορούν, σε στοχοποιούν και βεβαίως σου ζητούν περισσότερα για να πάρουν αυτά που έχουν θέσει ως "κόκκινη" γραμμή. Και βρεθήκαμε μόνοι και ανήμποροι να διαχειριστούμε την δύσκολη οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα.
Και τι έκανε το πολιτικό σύστημα; ενοχοποίησε τα πάντα και τους πάντες, έφθασε στο σημείο να ευθύνονται όλοι από τον Χ. Τρικούπη μέχρι σήμερα.
Ποιος έκανε την μεγαλύτερη ζημιά, ποιος δημιούργησε χρέη, ποιος εξαπάτησε τον λαό με υποσχέσεις και ποιος αγνόησε την λαϊκή εντολή του εκλογικού σώματος.
Έτσι όμως η χώρα δε μπορεί να προχωρήσει και ο λαός δε μπορεί να δημιουργήσει, αποσυντονίζεται και κλείνεται στον εαυτό του γίνεται φοβικός.
Δυστυχώς, το πολιτικό σύστημα είναι υπηρέτης των μικροσυμφερόντων και της πολιτικής επιβίωσης, χωρίς αντανακλαστικά.
Εδώ που βρισκόμαστε τώρα, είναι η ώρα μηδέν, όλοι κρινόμαστε από όποια θέση και αν κατέχουμε. Η χώρα πρέπει να τρέξει με γρήγορες ταχύτητες και προσανατολισμένη στο αύριο με σχέδιο που να οδηγεί στην έξοδο από το τούνελ.
Η χώρα δε μπορεί να οδηγηθεί στην έξοδο από τα μνημόνια, όταν έχει χάσει 500 χιλιάδες νέους στο εξωτερικό, όταν η ανεργία είναι στα ύψη και κάθε σπίτι πλέον μετρά περισσότερες θέσεις ανεργίας παρά εργασίας.
Και πως ανατρέπεται αυτό, μόνο με ζεστό χρήμα, με επενδύσεις με ξένα κεφάλαια που θα έρθουν να επενδύσουν στην Ελλάδα. Είναι εφικτό; ναι, ταυτόχρονα όμως και δύσκολο, γιατί το περιβάλλον δεν είναι φιλικό, οι επενδυτές παρακολουθούν τα οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά δεδομένα και αναλύουν τα επόμενα χρόνια και τις επενδυτικές ευκαιρίες.
Η κυβέρνηση πρέπει να δουλέψει με γνώμονα το συμφέρον της χώρας και όχι των εσωκομματικών ομάδων.
Να συνεργαστεί και να μην αφορίζει όλους τους άλλους πολιτικούς αντιπάλους. Να δημιουργηθεί ένα ισχυρό πολιτικό μέτωπο συνεργασίας των δυνάμεων που πιστεύουν στο ευρώ και την Ευρώπη, και να επαναδιαπραγματευθούμε πλευρές των μνημονίων που μπορούν να αλλάξουν, μόνο με την δύναμη μιας κυβέρνησης 230 βουλευτών και όχι με 153 και την ψυχή στο στόμα, θα έχουμε θετικά αποτελέσματα.
Όπως έχει πει και ο Λένιν, αν χθες ήταν νωρίς και αύριο αργά, τότε σήμερα να προχωρήσουν όλες οι αλλαγές που χρειάζεται η χώρα.
Διαφορετικά, πολύ φοβάμαι ότι ο δρόμος του αύριο που ευαγγελίζεται η κυβέρνηση, θα μας οδηγήσει στην χώρα του "ποτέ".
*Επιχειρηματίας, Στέλεχος της Ένωσης Κεντρώων