Η ξύλινη έννοια της προοδευτικότητας

Η κατάχρηση του όρου «προοδευτικός»,έχει οδηγήσει στα μεγαλύτερα δράματα της ιστορίας

Τον όρο «ξύλινη έννοια» υιοθετώ σαν παράγωγο του όρου «ξύλινη γλώσσα» που έχει την έννοια μιας κενής περιεχομένου και ουσίας πολιτικής γλώσσας. Κατά Μπαμπινιώτη: «η γλώσσα που είναι τυποποιημένη, χωρίς φυσικότητα, στερεότυπη και ως εκ τούτου αναμενόμενη και προβλέψιμη».

Tου Λάμπρου Γ. Ροιλού*

Δημιουργήθηκε από τη Γαλλική φράση «langue de bois», που χρησιμοποιούσαν τα κομμουνιστικά καθεστώτα αλλά και τα αντίστοιχα κόμματα στην Ευρώπη.

Προεκλογικός αλλά και μετεκλογικός στόχος της Ν.Δ. θα ήταν φρονούμε να αποδομήσει την ιδεοληψία του όρου «προοδευτικός», που έχει ριζωθεί στην πολιτική ζωή του τόπου .

Ένας παραπλανητικός επιθετικός προσδιορισμός, πραγματικό απολίθωμα του παρελθόντος, που σε καμία περίπτωση δεν αποδίδει την πραγματικότητα.

Σε αυτόν τον όρο και την μετεκλογική συνεργασία με «άλλες προοδευτικές δυνάμεις», μπορεί να βασιστεί πια ο ΣΥΡΙΖΑ στην προσπάθεια να γαντζωθεί από την εξουσία, παρά την πρωτιά που θα φέρει η Ν.Δ. στις προσεχείς εκλογές.

Το φόντο θα ήταν η μετεκλογική συνεργασία με το ΚΙΝΑΛ και με στόχο την εκμετάλλευση της απλής αναλογικής για μια «δεξιά παρένθεση».

Ιστορικά την δεκαετία του 60 (πριν από τη χούντα) ο όρος που χρησιμοποιούνταν από την Ένωση Κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου ήταν «δημοκρατικές δυνάμεις».

Ενδεχομένως να είχε σαν πρότυπο τον όρο του Δημοκρατικού κόμματος των ΗΠΑ σε αντίθεση με το Ρεπουμπλικανικό συντηρητικό κόμμα εκεί.

Μετά τη χούντα και την αποκατάσταση της δημοκρατίας, με την έλευση ως εθνοσωτήρα του Κωνσταντίνου Καραμανλή και την ίδρυση της Ν.Δ..

Ο όρος «δημοκρατικές δυνάμεις» σαν αντίπαλος όρος σε αυτό το νέοϊδρυθέν κόμμα, είχε χάσει τη σημασία του. Και η Ν.Δ. ήταν «δημοκρατική δύναμη», οπότε με συνθήμα την «αλλαγή» ο Ανδρέας Παπανδρέου εφήυρε τον όρο «προοδευτικές δυνάμεις» ώστε να ελέγξει το σύνολο του χώρου της κεντροαριστεράς.

Αν με τον προσδιορισμό αυτό και σαν «προοδευτικές δυνάμεις» εννοούνται, παραδοσιακά/ιστορικά, τα πολιτικά κόμματα με σοσιαλιστική-αριστερή ιδεολογία, στην σημερινή πραγματικότητα η ιδιότητα αυτή έχει πάψει προ πολλού να εννοεί το καινοτόμο. Αυτό που προ-οδεύει, που προηγείται δηλαδή από την εποχή του.

Πόσο προοδευτικός ακούγεται σήμερα ο Ανδρέας όταν έλεγε ότι θα βγει από την ΕΟΚ (μετέπειτα Ε.Ε.) και το ΝΑΤΟ; Που θα μας είχε οδηγήσει κάτι τέτοιο σήμερα;

Αν εξαιρέσουμε τον κ. Σημίτη που συνέχισε και ολοκλήρωσε την προσπάθεια της Ν.Δ. για βαθύτερη ενσωμάτωση στην Ε.Ε. με την ένταξη της Ελλάδος στην Ευρωζώνη. Πόση προοδευτικότητα ενέπνεαν οι διορισμοί στο υδροκέφαλο, κομματικό και ελλειμματικό δημόσιο επί ΠΑΣΟΚ; Καθώς και η διασπάθιση του δημοσίου χρήματος από Τσοχατζόπουλους;

Ποια πρόοδο σημείωσε το ΠΑ.ΣΟ.Κ. όταν από κόμμα εξουσίας κατέληξε σε μονοψήφια ποσοστά κάτω και από την Χρυσή Αυγή και το Κ.Κ.Ε.;

Προοδευτικότητα δεν σημαίνει οποιαδήποτε ριζοσπαστική αλλαγή, αν αυτή δεν συνοδεύεται με τον στόχο της βελτίωσης της διοίκησης, της οικονομίας, της παιδείας, του πολιτισμού, της ασφάλειας, της υγείας, της απονομής της δικαιοσύνης, του σεβασμού των θεσμών και της βελτίωσης της κοινωνίας εν γένει.

Τι από όλα αυτά πρεσβεύει ο ΣΥΡΙΖΑ; Σε τι από αυτά στοχεύει το ΚΙΝΑΛ που δεν μπορεί να κάνει η Ν.Δ. καλύτερα;

Αμφισβητείται αν το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και τα μέλη του ΚΙΝΑΛ στην ιστορική τους διαδρομή σε κυβερνητικές θητείες, αποτύπωναν σοσιαλιστική πολιτική ή απλώς διαχείριση εξουσίας στα πλαίσια μιας κεφαλαιοκρατικής κοινωνίας.

Μετά την πτώση του κομμουνισμού η σοσιαλιστική ιδεολογία των αριστερών κομμάτων στην Ελλάδα (και όχι μόνον) έπαψε να είναι κάτι καινοτόμο, προοδευτικό ή και εφαρμόσιμο πολιτικά.

Πριν από αυτά μπορεί να φάνταζε στα μάτια του κόσμου σαν κάτι ωραίο και προοδευτικό, σαν μια οφθαλμαπάτη στην έρημο. Όταν αυτή διαλύθηκε, έγινε νέος εφιάλτης για τις χώρες του Ανατολικού Μπλοκ που ακόμα και τριάντα χρόνια μετά πασχίζουν να ορθοποδήσουν.

Λαμβανομένων υπ΄όψιν όλων αυτών, η πραγματική πρόοδος συνίσταται στην συνειδητοποίηση από τον κόσμο ότι η ιδιωτική πρωτοβουλία, ο ανταγωνισμός και η χρηματοδοτική τους ενίσχυση είναι αυτά που θα δημιουργήσουν θέσεις εργασίας και μεγαλύτερη πίτα για όλους.

Είναι αυτό που ονομάζουμε ανάπτυξη.

Για ανάπτυξη και επενδύσεις μιλάει και ο ΣΥΡΙΖΑ. Η πραγματική ανάπτυξη όμως είναι ο ιδιωτικός τομέας να γεμίσει τα ταμεία του δημοσίου για να μπορούν να πληρωθούν οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων. Γιατί η φορολόγηση των τελευταίων δεν κάνει τίποτα άλλο από το να διακινεί δημόσιο χρήμα, από τη μια τσέπη του δημόσιου στην άλλη. Δεν προσθέτει στο δημόσιο χρήμα.

Αντιθέτως η υπερφορολόγηση του ιδιωτικού τομέα, καταστρέφει τον μοναδικό, προσθετικό πόρο του δημοσίου.

Προοδευτικό είναι το κόμμα που θα επιδιώξει την διεύρυνση της πίτας από την οποία θα τραφεί και το δημόσιο και οι δημόσιοι υπάλληλοι. Δεν είναι το κόμμα που θα αυξάνει τα δημόσια στόματα και για να τα ταΐσει θα τα αναγκάζει να τρώνε τις σάρκες τους, με εξωτερικό δανεισμό και πρόσθετη φορολογία.

Στις 7/6 ο κ. Τσίπρας έριξε γέφυρα προς όλες τις «προοδευτικές» δυνάμεις, στις οποίες συμπεριέλαβε και το Κ.Κ.Ε.. Πόσο προοδευτικό μπορεί να θεωρεί ένα κόμμα-απολίθωμα με την ιδεολογία που στην πράξη χρεοκώπησε εδώ και τριάντα χρόνια; Που πραγματικό σκοπό έχει την κατάλυση του αστικού, δημοκρατικού πολιτεύματος και την αντικατάστασή του από ένα Σταλινικού τύπου αντιευρωπαϊκό καθεστώς; Το οποίο έτσι και αλλιώς βλέπει τον ΣΥΡΙΖΑ και τον κ. Τσίπρα όπως ο διάβολος το λιβάνι;

Ο κ. Τσίπρας με αυτή την κίνηση και βέβαια με την συγκυβέρνηση με το ακροδεξιό κόμμα των ΑΝΕΛ διεύρυνε έτι περαιτέρω την έννοια του «προοδευτικού». Προοδευτικό πλέον κατ΄αυτόν  είναι το κόμμα που του επιτρέπει να παραμείνει στην καρέκλα του. Τελεία και παύλα.

Το ΚΙΝΑΛ είναι εκ των πραγμάτων υποχρεωμένο μέχρι τις εκλογές να κρατήσει ίσες αποστάσεις από ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ. αλλιώς θα χάσει ψήφους.

Όλα αυτά όμως, θα πρέπει να τα περάσει η Ν.Δ. προεκλογικά στον απλό κόσμο και να ξεγυμνώσει τον ψεύτικο «προοδευτικό» όρο που επικαλείται ο κ. Τσίπρας. Θα πρέπει να αποκόψει τον ψεύτικο συνδετικό κρίκο του «προοδευτικού» που προσπαθεί να συνδέσει τον ΣΥΡΙΖΑ με το ΚΙΝΑΛ και να αποκαλύψει την πραγματική του και άνευ περιεχομένου έννοια.

Ότι αποτελεί δηλαδή, ένα πολιτικό απολίθωμα ξύλινης γλώσσας, που πρέπει να διαγραφεί μια για πάντα από το λεξιλόγιο της Ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας, με την ιδεοληπτική  έννοια που του αποδίδεται ακόμα και σήμερα.

*Συντ δικηγόρος  παρ’ Αρείω Πάγω-συγγραφέας-ερευνητής.