Όμως πάντοτε μέχρι σήμερα, στα 45 και πλέον χρόνια της μεταπολίτευσης, παρά τις όποιες αντιρρήσεις για τη νομιμότητα μιας απόφασης, η μειοψηφία δεχόταν την απόφαση της πλειοψηφίας.
Του Τάσου Παπαδόπουλου
Ακόμη και στην σημαντική στιγμή, αυτή της αποδοχής της συμφωνίας των Πρεσπών και παρά τις έντονες αντιδράσεις που υπήρξαν από τα κόμματα και την πλειοψηφία Ελληνικού λαού, η τότε μειοψηφία κινήθηκε θεσμικά και αποδέχθηκε το οριακό και εκτός εθνικής συναίνεσης, αποτέλεσμα.
Η απώλεια της εξουσίας ήρθε σαν κατραπακιά στον Σύριζα και τον αρχηγό του, με αποτέλεσμα να βρεθούν εν κενώ, σε σχέση με το νέο ρόλο και νέα τα καθήκοντα, που τους έδωσε με την ψήφο του ο Ελληνικός λαός.
Μετά την εποχή των απύθμενων ψεμάτων, που κατέληξαν σε έναν συμβιβασμό, πολύ χειρότερο από αυτούς που έκαναν οι προηγούμενοι και κόστισαν στον ελληνικό λαό εκατό και πλέον δις, ήρθε η ώρα το ρεαλισμού και της σοβαρότερης προσέγγισης των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η κοινωνία.
Αντί λοιπόν να αντιπαραταχθεί η Αξιωματική Αντιπολίτευση με θέσεις και αντιθέσεις ουσίας, στα όσα πράττει ή παραλείπει να πράξει η παρούσα κυβέρνηση, καταφεύγει σε ενός είδους κοινοβουλευτικού αντάρτικού, αρνούμενη να αποδεχθεί τις αποφάσεις της πλειοψηφίας της Προανακριτικής Επιτροπής.
Τα πρωτοπαλίκαρα του Τσίπρα, που έχουν μάθει να αγνοούν νόμους και κανονισμούς, άλλοτε πυροβολώντας και άλλοτε καπνίζοντας σε κλειστούς χώρους, αρνήθηκαν να αποχωρήσουν από την Προανακριτική της Βουλής, μετά την απόφαση της πλειοψηφίας, που τους κάλεσε ως μάρτυρες στην υπό διερεύνηση υπόθεση.
Ο αντιπερισπασμός του συνηγόρου του εγκαλούμενου, με αίτημα εξαίρεσης τριών από ΝΔ και ΚΙΝ.ΑΛ., δημιουργεί εύλογες υπόνοιες ότι κάποιοι, όχι πάντως από την πλευρά της πλειοψηφίας, επιδιώκουν να τορπιλίσουν τις εργασίες της Προανακριτικής με σκοπό, αφενός να εμποδίσουν το έργο της, που είναι η εξέταση μαρτύρων και των λοιπών αποδεικτικών στοιχείων και αφετέρου να την απαξιώσουν, με σκοπό να αμφισβητήσουν στο προσεχές μέλλον το πόρισμά της.
Σε αυτή την επιχείρηση απαξίωσης, συμπίπτουν και πολλά επί μέρους προσωπικά απωθημένα, που αρχίζουν από το Ειδικό Δικαστήριο του 1989 και φτάνουν μέχρι την αποτυχία ενός υπουργού στο κυνήγι μαγισσών και όχι στον σπουδαίο ρόλο του, που αφορούσε το υπέρτατο αγαθό, που είναι η Υγεία.
Οι τραμπουκισμοί του τύπου θα μας βγάλουν σηκωτούς από μια Επιτροπή, που τους κατέστησε μάρτυρες και τους εξαίρεσε από μέλη της, με το αιτιολογικό ότι δεν μπορεί κάποιος να είναι παράλληλα και στην έδρα του οιωνοί Εισαγγελέα και να κατεβαίνει κάτω από αυτήν προκειμένου να εξετασθεί ως μάρτυρας δεν τιμούν το Κοινοβούλιο και το έργο του.
Το αυτονόητο λοιπόν, που αμφισβητεί ο Σύριζα, επιδιώκοντας να ηρωοποιήσει τους δύο πρωταγωνιστές της όλης φασαρίας, μπορεί να του γυρίσει του μπούμερανγκ μια και ως πλειοψηφία στο παρελθόν, είχαν καλέσει την φρουρά για την περίπτωση των τραμπουκισμών της αλήστου μνήμης Χρυσής Αυγής.
Η ανυπακοή στους νόμους και στις αποφάσεις της πλειοψηφίας των συντεταγμένων οργάνων της Πολιτείας, είναι φαίνεται «προνόμιο» κάποιων αριστερών-ακροαριστερών, που έχουν γαλουχηθεί από τις πρακτικές Λένιν όταν το 1917 ανέτρεψε τη νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση με τα όπλα και με την συνδρομή, της τότε ευρισκόμενης σε πόλεμο με την Ρωσία, Γερμανία.
Αντίθετα σε αυτή την χώρα το παρελθόν οφείλει να φωτίζει το μέλλον. Ο Σωκράτης, όπως είναι ιστορικά γνωστό, αρνήθηκε να δεχθεί τις προτάσεις των φίλων και μαθητών να απόδραση από την φυλακή και δέχθηκε την άδικη γι’ αυτόν απόφαση της ποινής, που τον οδήγησε στον θάνατο πίνοντας το κώνειο.
Μένει να δούμε αν οι Ρασπούτιν, που μεταμορφώνονται τώρα σε Μεσσαλίνες, θα επιβάλλουν τις πρακτικές τους, που ταυτίζονται με την ανομία και την τακτική της αντιθεσμικής συμπεριφοράς.
Αν θα ξεχάσουν το πρόσφατο κυβερνητικό παρελθόν τους και θα το ρίξουν στο αντάρτικο, βγαίνοντας έξω από το Κοινοβούλιο, κάνοντας επιθέσεις και βγάζοντας κραυγές του τύπου να καεί να καεί το … η Βουλή…