Η μορφωτική επανάσταση του Κυριάκου Μητσοτάκη

Στην αρχή δεν το πίστεψα. Κάποιοι μας δουλεύουν σκέφθηκα. Είναι ποτέ δυνατόν οκτώ Έλληνες στους δέκα να τάσσονται υπέρ του νόμου και της τάξης; Ακόμα χειρότερα, άλλοι τόσοι συμπατριώτες μας ν@ δηλώνουν ότι είναι υπέρ της κατάργησης του πανεπιστημιακού ασύλου; Ε, όχι. Εδώ το παιχνίδι χοντραίνει; Κάτι συμβαίνει. Φαίνεται ότι ο κόσμος της «προόδου» δεν θεωρεί πλέον ότι τα παιδιά του μπορούν να μάθουν πέντε γράμματα με τους εμπόρους ναρκωτικών στο πλευρό τους.

Του Αθ. Χ. Παπανδρόπουλου

Προφανώς δε, κάποιος κόσμος αντιλαμβάνεται ότι τα ζωτικά προβλήματα της κοινωνίας δεν τα λύνουν οι μπαχαλάκηδες των Εξαρχείων και οι δολοφόνοι της Marfin. Ασφαλώς δε, δεν αποτελεί κόσμημα για μια κοινωνία ένας στυγνός και αμετανόητος ως εκ τούτου δολοφόνος, όπως ο Δημήτρης Κουφοντίνας,να γινεται θέμα συζήτησης αν επιτρέπεται να κόβει βόλτες όπου του αρέσει.

Η Ελλάδα μετά μία δεκαετή περίοδο σοβαρής υπαρξιακής κρίσης, ως φαίνεται, αρχίζει να ξεφεύγει από νηπιακές φαντασιώσεις και ψάχνει το δρόμο της ενηλικίωσης. Όμως, η αναζήτηση αυτή δεν είναι άμοιρη σοβαρών κινδύνων.

Από την πτώση της δικτατορίας και μετά, η Ελλάδα γνώρισε ναι μεν μία εξόχως δημοκρατική περίοδο, πλην όμως,ο περίφημος αστικός εκσυγχρονισμός της, συνοδευόταν και από προκλητική διαχειριστική ανεπάρκεια. Η κατανάλωση και το δανεικό χρήμα ανέβασαν την Ελλάδα στην 32η θέση των πλουσιότερων χωρών στον κόσμο. Επροκειτο όμως για μια ευμάρεια χτισμένη στην άμμο.Και αυτό το βιώνουμε δέκα χρόνια τώρα.

Στο πλαίσιο αυτό, είναι αλώβητο από το χρόνο το πελατειακό πολιτικό σύστημα,το οποιο με πρωτοφανή ανευθυνότητα, ελαχιστοποίησε την αξιοποίηση των συγκυριακών ευκαιριών που η τύχη έθεσε γενναιόδωρα κατά την περίοδο αυτή στη διάθεσή μας («τιμής ένεκεν» ένταξη στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα το 1981, χαριστική ένταξη το 2000 στην ΟΝΕ, χαμηλά επιτόκια κατά την εκπληκτική ευφορία της διεθνούς οικονομίας 2001-2007 κλπ).

Εις πείσμα των εξοργιστικά ευνοϊκών περιστάσεων, εμείς απλώς μεγιστοποιήσαμε ζημιές που σήμερα καλούμαστε, δίκαιοι και άδικοι, συλλογικά να συμμεριστούμε. Αυτη ακριβώς είναι και η υφή της ελληνικής κρίσης.

Γίνεται ετσι όλο και περισσότερο σαφές ότι οι περιστάσεις εγείρουν διαπρύσια το αίτημα για μια καινούργια Ελλάδα, ένα καινούργιο κράτος, μια καινούργια πολιτική. Πράγματα που αυτοχρήμα προϋποθέτουν μια μορφωτική επανάσταση.

Η οργή των πραγμάτων θα κατευθύνει από μόνη της την εθνική ανανέωση μόνον μέχρις ενός συγκεκριμένου σημείου. Αλλά αυτό δεν επαρκεί. Για να περάσουμε παραπέρα απαιτούνται ενδογενής υπευθυνότητα και εγχώριος επιτελικός σχεδιασμός.

Ο διεθνής οικονομικός έλεγχος (Ε.Ε.-ΕΚΤ – ΔΝΤ) εγγυάται σήμερα σε σημαντικό βαθμό τον εκβιασμό της αλλαγής. Όμως, οι κοινωνίες και τα έθνη, όπως επίσης και οι πολιτισμοί, δεν σώζονται μόνον εκ των έξωΠρεπει και τα ίδια να αφυπνιστούν και να συλλάβουν το κρίσιμο μέγεθος της πραγματικότητας πέρα από τους μύθους..

Όπως πολύ σωστά έγραψε ο έγκριτος συγγραφέας και ευρωπαϊστής Παναγιώτης Γεννηματάς, η κρίση που γνωρίσαμε και που δεν έχει ακόμα τελειώσει, πρέπει καποτε «να αποβεί καθαρτική και εθνεγερτική.

Αν το έθνος και η κοινωνία δεν συνεργήσουν με όσους και για όποιους δικούς τους λόγους μας στηρίζουν εκ των έξω, η Ελλάδα όχι μόνο θα παραπαίει εντός της ευρωζώνης, αλλά θα κινδυνεύει να σαρωθεί και από τα πλημμυρικά κύματα των ανερχόμενων στο ιστορικό προσκήνιο απελεύθερων εθνών που διεκδικούν μια θέση στη νέα ιστορία.

Αν απ΄την κρίση δεν πυροδοτηθεί έγκαιρα συνολική οικονομική και μορφωτική εθνεγερσία, η Ελλάδα οδεύει ακάθεκτη σε μια νέα, τηρουμένων των σημερινών αναλογιων μακροχρόνια τουρκοκρατία». Ας μη ξεχναμε ποιος είναι ο γείτονας ας και τι θέλει.

Με την ομιλία του στην 84η Δ.Ε.Θ. και τη μέχρι σήμερα δίμηνη παρουσία του στην πρωθυπουργία, ο Κυριάκος Μητσοτάκης δείχνει ότι έχει απόλυτη συναίσθηση των ευθυνών του.

Πείθει ότι γνωρίζει το μέγεθος και το βάρος της πρόκλησης.Καταλαβαινει σε βάθος χρόνου ποια είναι η τεράστια αναπτυξιακή πρόκληση για τη χώρα.Εχεισυνειδητοποιησει το τεχνολογικό διακύβευμα.

Εναπόκειται και στον ελληνικό λαό να καταλαβει,πέρα από χίμαιρες, ότι δημοκρατία, ενηλικίωση και δημιουργική ευθύνη, ήταν και είναι πάντα σχέδια του ίδιου υφάσματος.