Μετά τον Β΄ΠΠ και τον ανταρτοπόλεμο η Ελλάδα καθημαγμένη αναζητά τρόπους να ανακάμψει σε μια Ευρώπη, ένα μεταπολεμικό κόσμο που η οικονομία καλπάζει.
Οι επενδυτές είναι διστακτικοί, όπως και σήμερα, για την χώρα μας λόγω της πολιτικής ρευστότητας και αστάθειας και στρέφονται στις ευκαιρίες που προσφέρει η ανοικοδόμηση της Ευρώπης, η Άπω Ανατολή κλπ.
Ο άλλος πυλώνας της οικονομίας μας, η ελληνόκτητος ναυτιλία, αποδεκατισμένη επίσης από τον πόλεμο αλλά ενισχυμένη στην συνέχεια με τα 100 πλοία Λίμπερτυ και τους διψασμένους για εργασία ναυτικούς μας, αναζητά εύπλοια ρότα στον σκληρό διεθνή ανταγωνισμό των ωκεανών σε τρίτες σημαίες για τα πλοία της.
Για την ανατροπή του δυσμενούς περιβάλλοντος ήταν αναγκαίο να δημιουργηθεί το εργαλείο που θα παρείχε κίνητρα και εγγύηση για την προσέλκυση επενδυτών.
Συμπεριελήφθη, λοιπόν, στο άρθρο 112 του Συντάγματος το 1952 η ακόλουθη διάταξη:
«.. Νόμος εφ’ άπαξ εκδιδόμενος θέλει ρυθμίσει την προστασία των εκ της αλλοδαπής εισαγόμενων προς τοποθέτησιν κεφαλαίων..».
Το 1953 Πρωθυπουργός είναι ο Στρατάρχης Αλέξανδρος Παπάγος και Υπουργός Συντονισμού ο Σπύρος Μαρκεζίνης. Κατ’ εφαρμογή της εν λόγω διάταξης εκδίδεται το ΝΔ 2687/53 «Περί επενδύσεως και προστασίας κεφαλαίων εξωτερικού» το οποίο προβλέπει ότι:
κάθε εγκριτική πράξη επένδυσης με το συγκεκριμένο νομικό καθεστώς διέπεται από την συνταγματική επιταγή του άρθρου 112 και ένεκα αυτής της διάταξης: «……η χορηγούμενη έγκρισης ούσα ανέκκλητος ως προς τους όρους υφ’ούς εκάστοτε παρέχεται, αποτελεί και την εγγύησιν του Ελληνικού Κράτους έναντι του εισάγοντος κεφάλαια εξωτερικού ότι ταύτα υπόκεινται εφ’εξής αµεταβλήτως εις το υπό του παρόντος Νοµοθετικού ∆ιατάγµατος καθεστώς».
Επίσης, με το άρθρο 13 του συγκεκριμένου Διατάγματος που ισχύει και σήμερα, εξομοιώνονται ως κεφάλαια εξωτερικού και τα πλοία άνω των 1500 κ.ο.χ. τα οποία νηολογούνται στην ελληνική σημαία και απολαμβάνουν τα προνόμια του νόμου.
Τι περισσότερο από την συνταγματική εγγύηση για τους οικονομικούς όρους μιας εγκριτικής πράξης επένδυσης χρειάζεται ένας επενδυτής ;
Απότοκος, αυτών των νομοθετικών πρωτοβουλιών αλλά και των προνοιών αργότερα του άρθρου 107 του Συντάγματος του 1975, ήταν:
α) η ενίσχυση του εθνικού νηολογίου
β) ο Πειραιάς να καταστεί διεθνές ναυτιλιακό κέντρο και
γ) η Ελληνική ναυτιλία να καταλάβει την πρώτη θέση στην παγκόσμια κατάταξη.
Το ΝΔ 2687/53 απ’ ό,τι γνωρίζω δεν καταργήθηκε με την είσοδό μας στην Ε.Ε. και τις προηγούμενες δεκαετίες αρκετές μεγάλες επενδύσεις, όπως το αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος, έχουν υπαχθεί στις διατάξεις του.
Το ασταθές και αβέβαιο οικονομικό περιβάλλον σήμερα της Χώρα μας, πανθομολογουμένως, αποθαρρύνει τους επενδυτές. Γεννάται λοιπόν το ερώτημα γιατί δεν λειτουργεί το συγκεκριμένο καθεστώς εγγυημένων και αμετάβλητων συμφωνημένων επενδυτικών όρων ώστε να προσελκυθούν επενδυτικά κεφάλαια;
Η περίπτωση της Ελληνικής Εμπορικής Ναυτιλίας διαφωτίζει!!
*Υποναύαρχος (ε.α.) Λ.Σ.