Οι συνειδητοί υποστηρικτές της ανοικτής κοινωνίας γνωρίζουν ότι αυτή θεμελιώνεται σε τρία αλληλένδετα είδη ελευθερίας: την πολιτική (δυνατότητα επιλογής των κυβερνητών της χώρας χωρίς εξαναγκασμό), την οικονομική (δυνατότητα των καταναλωτών και των παραγωγών να λαμβάνουν αποφάσεις ελεύθερα, εφόσον δεν προκαλούν παρανόμως ζημία σε άλλους) και την ατομική (ύπαρξη ενός ευρέος κύκλου εντός του οποίου καθένας μπορεί να δραστηριοποιείται ελεύθερα, χωρίς κρατική παρέμβαση, εφόσον διασφαλίζεται η αντίστοιχη ελευθερία των άλλων).
Του Κώστα Χριστίδη
Νομικού – Οικονομολόγου
Ο κρατισμός (δηλ. η αναγνώριση τεκμηρίου αρμοδιότητας υπέρ της παρέμβασης του κράτους σε κάθε τομέα, πρόβλημα ή περίσταση) αποτελεί δυνητικά μέγιστο κίνδυνο για τις παραπάνω ελευθερίες και, κατ’ επέκταση, για την ανοικτή κοινωνία. Στην Ελλάδα ο κρατισμός διαθέτει πολυετή παράδοση και ρίζες, μικρότερου ή μεγαλύτερου βάθους, σε όλα σχεδόν τα κόμματα. Ουδέποτε, όμως, τα προβλήματα και οι απειλούμενοι κίνδυνοι είχαν την έκταση που πρόλαβαν να λάβουν στο 18μηνο της αριστερο-δεξιάς διακυβέρνησης Τσίπρα – Καμμένου.
Για την οικονομία δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Το κράτος αποσπά – μέσω διαρκώς αυξανομένων αμέσων και εμμέσων φόρων, τελών, παντοειδών εισφορών και προκαταβολών – το 50% τουλάχιστον των εισοδημάτων, η γραφειοκρατία καλά κρατεί, οι δε υπουργοί, ακόμη και όταν, κατ’ εξαίρεση, επιτελούν τα σωστά, όπως στις περιπτώσεις των ιδιωτικοποιήσεων, το πράττουν ολοφυρόμενοι ότι διεκπεραιώνουν καταναγκαστικά έργα. Υπό τις συνθήκες αυτές, η προσέλκυση επενδύσεων παραμένει ουτοπία και ολοένα περισσότεροι νέοι Έλληνες αναζητούν καλύτερη μοίρα εκτός Ελλάδος.
Το αγαθό της ασφάλειας, βασική αρμοδιότητα του κράτους, πλήττεται βάναυσα από εγχώριους και εισαγόμενους (και εκ Γουϊνέας!) ‘’μπαχαλάκηδες’’, που εισβάλλουν πλέον και σε ναούς εν ώρα θείας λειτουργίας. Η πολιτική βαβέλ που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ αντιτίθεται στην εκκένωση καταλήψεων στέγης καθόσον ‘’η ποινικοποίηση εγχειρημάτων αλληλεγγύης συνιστά πρακτική που δεν έχει καμία σχέση με τις αρχές και τις αξίες της αριστεράς‘’…
Στον ευαίσθητο χώρο της δικαιοσύνης, πέραν της ουσιαστικής αρνησιδικίας που επιφέρει η ύπαρξη εκατοντάδων χιλιάδων εκκρεμών υποθέσεων, είναι πρωτοφανής ο εμφύλιος που έχει ξεσπάσει μεταξύ υψηλόβαθμων οργάνων της δικαστικής εξουσίας με εκατέρωθεν καταγγελίες, πειθαρχικές έρευνες, μήνυση από την Πρόεδρο Α.Π. κατά καθηγητού του Συνταγματικού Δικαίου κλπ.
Ωσαύτως, λίαν ανησυχητικά φαινόμενα είναι η επιδίωξη της κυβέρνησης να ελέγξει τα τηλεοπτικά ΜΜΕ, η περιφρόνησή της προς τις ανεξάρτητες αρχές, η υπό εξέλιξη διάλυση της ιδιωτικής παιδείας, το περσινό δημοψήφισμα – παρωδία και το καταρτισθέν υπό Ελλήνων και αλλοδαπών σχέδιο για επάνοδο στην δραχμή (plan X) με κατάλυση συνταγματικών εγγυήσεων.
Η προϊούσα φτωχοποίηση του ελληνικού λαού και δη της μεσαίας τάξης, ο κυβερνητικός αυταρχισμός, τα επαπειλούμενα διχαστικά δημοψηφίσματα (‘’συμβουλευτικά’’ ή άλλα) και το ενδεχόμενο καταστρεπτικής ακυβερνησίας λόγω απλής αναλογικής συνιστούν κινδύνους για την ανοικτή κοινωνία, οι υπέρμαχοι της οποίας καλόν είναι να βρίσκονται σε αυξημένη επαγρύπνηση.