Την ώρα που ο κόσμος καίγεται με την άμεση φορολογία να κατατρώει το 57% των εισοδημάτων από μισθούς και συντάξεις και ένα μεγάλο ποσοστό από αυτό που απομένει, να το ροκανίζει η έμμεση φορολογία που αρχίζει από το 24% του ΦΠΑ και φτάνει στην βενζίνη όπου το 65% είναι φόροι, η κυβέρνηση επέλεξε να ρίξει την μπάλα στην κερκίδα, προτάσσοντας την αλλαγή του εκλογικού νόμου...
Του Τάσου Παπαδόπουλου
Μια αλλαγή που δεν συνιστά αλλαγή, μια και δεν αντιμετωπίζει τα όσα πραγματικά χρειάζεται να γίνουν, προκειμένου αφενός να υπάρξει μια διεύρυνση της εκπροσώπησης και αφετέρου να μπορεί να σχηματισθούν στο μέλλον βιώσιμοι σχηματισμοί, για να μην οδηγηθεί η χώρα στο προσεχές μέλλον σε παρατεταμένη ακυβερνησία.
Βεβαίως η απληστία της εξουσίας οδήγησε στο παρελθόν τα δύο κόμματα της εξουσίας να φτιάξουν ένα εκλογικό νόμο, που εξασφάλιζε στο πρώτο κόμμα ανεξαρτήτως ποσοστών, σαράντα αρχικά έδρες, νόμος ΠΑΣΟΚ, που στη συνέχεια πενήντα, με νόμο της ΝΔ.
Από το απαράδεκτο αυτό καλπονοθευτικό σύστημα, με νομοθετική πρωτοβουλία των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ θα οδηγηθούμε τώρα σε ένα σύστημα πλήρους ακυβερνησίας, μια και καταργείται κάθε μορφής bonus για το πρώτο κόμμα.
Παρατηρούμε ότι το πολιτικό σύστημα στη χώρα μας κινείται μονίμως ανάμεσα στο άσπρο και το μαύρο, αγνοώντας τους τόνους του γκρι, που συνθέτουν την λογική και επιτυγχάνουν ευρύτερες συναινέσεις, που εξασφαλίζουν τις ισορροπίες που επιβάλει ένα υψηλού επιπέδου δημοκρατικό καθεστώς.
Όλα αυτά φάνηκε να τα αγνοεί η κυβέρνηση, μια και προχώρησε σε δύο και μόνο αλλαγές που βολεύουν την ίδια, όπως αυτήν της πλήρους κατάργησης του bonus από τη μια, και της ψήφου στα 17 από την άλλη.
Με δεδομένο ότι δεν μοιάζει εύκολη μια δεύτερη θητεία για το παρόν κυβερνητικό σχήμα, καταφεύγουν στην κατάργηση του bonus, προκειμένου να εμποδίσουν κατά τα πρότυπα του νόμου Κουτσόγιωργα το '89 την ανάληψη της εξουσίας από το πρώτο κόμμα, που θα προκύψει στις επόμενες εκλογές.
Η δεύτερη κίνηση αφορά την ψήφο στα 17. Με δεδομένο ότι οι νεώτεροι δεν διαχειρίζονται τα οικονομικά και δεν έχουν άμεση επαφή με τις νέες σε βάρος των νοικοκυριών πραγματικότητες, είναι πολύ πιο εύκολο να ψηφίσουν «προοδευτικά» απ ότι ένας μεγαλύτερος, που βιώνει την δυσβάσταχτη φορολογία, που όμοιά της δεν υπάρχει σε καμία άλλη ευρωπαϊκή χώρα.
Σε αυτούς τους νέους ποντάρει ο ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να μειώσει τις μεγάλες απώλειες, που αναμένεται να υποστεί όταν και όποτε γίνουν εκλογές.
Είναι προφανές ότι και οι δύο αυτές ρυθμίσεις γίνονται εκ του πονηρού και δεν έχουν καμία πρόθεση να ρυθμίσουν αδικίες του παρελθόντος. Εξάλλου δεν είναι τυχαίο ότι στην Ευρώπη, μόνο η Αυστρία έχει καθιερώσει την ψήφο στα 17, ενώ ένας εξορθολογισμός του bonus που μπορούσε να είναι αναλογικός με μικρότερη οροφή, θα έδινε στον πρώτο με κάποιες συμμαχίες την δυνατότητα σχηματισμού βιώσιμης κυβέρνησης.
Η κατάργηση του bonus πέρα από τον κίνδυνο της ακυβερνησίας, ανοίγει τον δρόμο δημιουργίας κυβερνήσεων χωρίς την συμμετοχή του πρώτου κόμματος, κατά το πρότυπο της Πορτογαλίας. Με αυτό το κόλπο γκρόσο ο ΣΥΡΙΖΑ ευελπιστεί να κάνει κυβέρνηση στο μέλλον ως δεύτερο και όχι ως πρώτο κόμμα.
Στις χώρες που υπάρχει πολιτικός πολιτισμός, όπως στη Γερμανία, η κυβέρνηση συνεργασίας των δύο μεγάλων κομμάτων που σχηματίστηκε υπό την Α. Μέρκελ, υπήρξε αποτέλεσμα τριών μηνών διαπραγματεύσεων και ενός προγράμματος, που συμφωνήθηκε ανάμεσα στη δεξιά και τους σοσιαλιστές.
Στη χώρα μας τόσο η συνεργασία ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, όσο και οι παλαιότερη των ΝΔ,ΠΑΣΟΚ,ΔΗΜΑΡ, είχαν σε πρώτο πλάνο τα τιμάρια της εξουσίας, που επρόκειτο να καταλάβουν οι συναινούντες στην συγκυβέρνηση, και όχι μια προγραμματική συμφωνία με αντικείμενο την διακυβέρνηση.
Με αυτή την έννοια θα φτάσουμε σε κυβερνήσεις τεσσάρων ή πέντε κομμάτων, που το μόνο που θα τους ενώνει είναι η μοιρασιά των υπουργείων και των γενικών γραμματειών.
Ο Α. Τσίπρας με τον προτεινόμενο νόμο δεν τόλμησε ούτε την Β' Αθηνών να τεμαχίσει για να ικανοποιήσει έναν εν αναμονή εταίρο του τον Β. Λεβέντη, που έθεσε veto με το σκεπτικό ότι αν υπάρξει αυτή η αλλαγή μπορεί να μην βγει ο ίδιος βουλευτής.
Έτσι έμεινε αλώβητη η Β' Αθηνών η μεγαλύτερη εκλογική περιφέρεια της Ευρώπης. Με όλα αυτά τα δεδομένο, πού λόγος για μονοεδρικές που ισχύουν σε Γερμανία και Αγγλία.
Το πολιτικό σύστημα όλων των αποχρώσεων ομοφωνεί, στο μη μου τους κύκλους τάραττε.
Ο εκλογικός νόμος και οι αλλαγές στο σύνταγμα προσφέρουν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία, προκειμένου να υπάρξει μια σοβαρή αλλαγή στην διακυβέρνηση της χώρας. Όμως στην Ελλάδα οι πολιτικοί που κάνουν λάθη, δεν πάνε στο σπίτι τους, όπως συμβαίνει για παράδειγμα στην Αγγλία, αλλά επιμένουν να διατηρούν τα βιλαέτια τους ή μέρος αυτών.
Αλλαγές που θα τους εξωθούσαν στην έξοδο τους από το δημόσιο βίο τις αποστρέφονται όπως ο διάβολος το λιβάνι. Γι αυτό και αλλάζουν ότι τους βολεύει για να κρατηθούν στην εξουσία, ακόμη κι όταν οι πολίτες τους δείξουν την έξοδο από αυτήν...