ΛΑΡΚΟ: Ένα αβάσταχτο άγος επί 33 χρόνια με λιτότητες, Μνημόνια και χωρίς Μνημόνια

Από τις τρελές σπατάλες της δεκαετίας του 1980 στη μόνιμη προειδοποίηση της Κομισιόν τα τελευταία χρόνια για παραπομπή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για παράνομες κρατικές ενισχύσεις σε βάρος των φορολογουμένων

Πριν από 33 χρόνια, σε μια μεγάλη έρευνά μου που δημοσιεύθηκε στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» (24 Ιουλίου 1986) τόνιζα ως εισαγωγή τα εξής: «Δεν μας σώζει τίποτε. Δεν πρόκειται να σώσουν την ελληνική οικονομία ούτε τα γνωστά μέτρα λιτότητας και ούτε άλλα ενδεχομένως πιο σκληρά που αναγκαστικά θα ληφθούν, αν οι αρμόδιοι θα εξακολουθήσουν σε μια περίοδο οικονομικής κρίσης να σπαταλάνε  τα εθνικά κεφάλαια για  προκλητικές σκοπιμότητες ή να κλείνουν τα μάτια τους μπροστά σε αδίστακτες παραβάσεις διατάξεων της ελληνικής νομοθεσίας περί ανωνύμων εταιρειών…».

Του Δημήτρη Στεργίου

Μακριά από μένα κάθε σκέψη ότι έκανα τον «προφήτη» για όσα, νομοτελειακά, βιώνουμε ως κάτοικοι και ως χώρα τα τελευταία εννιά χρόνια. Απλώς, η διαπίστωση αυτή στην εισαγωγή μου στηριζόταν στα αποτελέσματα  της ανάλυσής μου, η οποία αφορούσε τους ισολογισμούς κοινωνικοποιημένων – κρατικών προβληματικών επιχειρήσεων  (ΛΑΡΚΟ, ΠΥΡΚΑΛ, Ελληνικά Ναυπηγεία, «Ηρακλής», «Μιχαηλίδης, ΕΡΤ) και στις σημειώσεις των ορκωτών λογιστών σε όλες τις  αντίστοιχες οικονομικές καταστάσεις, οι οποίες  χαρακτηρίζονταν για ανακρίβειες και παράνομες εγγραφές!

Επίσης, διαπιστωνόταν ότι καταβαλλόταν προσπάθεια για ωραιοποίηση των ισολογισμών (συρρίκνωση κυρίως των ζημιών) με ενίσχυση των εσόδων με … ανείσπρακτα ή προβλεπόμενα για είσπραξη ποσά ή με την αποφυγή επιβάρυνσης των αποτελεσμάτων με διάφορα άλλα ποσά ή αποσβέσεις κατά παράβαση βασικών λογιστικών αρχών ή επιχορηγήσεις από τον κρατικό προϋπολογισμό!

Σήμερα, ύστερα από 33 χρόνια, ύστερα από επιχορηγήσεις, ύστερα από οιονεί «αυτοδιαχείριση» από το «σοσιαλιστικό» ΠΑΣΟΚ , τη «φιλελεύθερη» Νέα Δημοκρατία και την «αριστεροδεξιά» κυβέρνηση του κ. Αλέξη Τσίπρα και  τη σπατάλη αφειδώς εθνικών και δανεικών κεφαλαίων σαν να είναι «πετσετάκια» για την περιβόητη ΛΑΡΚΟ, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προειδοποίησε ότι, αν η χώρα μας δεν ανακτήσει, εντός δύο μηνών, το ποσό των 135,8 εκατ. ευρώ που χορηγήθηκε στη ΛΑΡΚΟ με τη μορφή κρατικών εγγυήσεων και εισφορών κεφαλαίου θα παραπεμφθεί στο Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καταβάλλοντας  κατ΄ αποκοπήν πρόστιμο και χρηματικές ποινές.

Υπενθυμίζεται ότι αυτή η απόφαση είναι δεύτερη για το ίδιο θέμα για μια χώρα, σαν  την Ελλάδα, η οποία επί δεκαετίες κάνει την «κουφή» σε τέτοιες  προειδοποιήσεις, αφού το  Δικαστήριο καταδίκασε  την Ελλάδα και το 2017, καθώς έκρινε ότι δεν εφάρμοσε την απόφαση ανάκτησης που εξέδωσε η Επιτροπή στις 27 Μαρτίου 2014, με την οποία καλούσε την Ελλάδα να ανακτήσει από τη Γενική Μεταλλευτική και Μεταλλουργική Α.Ε. «ΛΑΡΚΟ» την παράνομη και ασυμβίβαστη ενίσχυση ύψους 135,8 εκατ. ευρώ.

Αυτή, η νέα προειδοποίηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής μού θύμισε το επί 33 χρόνια αβάσταχτο άγος  από τις περιπέτειες της ΛΑΡΚΟ, η οποία, μαζί με εκατοντάδες άλλες περιπτώσεις  χλευασμού όλων των οικονομικών νόμων, προκάλεσε την μήνιν τους και ήδη η χώρα θα είναι, υπό τις πιο αισιόδοξες προβλέψεις,  υπό καθεστώς ελέγχου από τους δανειστές και υπερχρεωμένη έως το … 2059! Ένα παράδειγμα  της εξωφρενικής σπατάλης εθνικών πόρων αποτελεί και το σύντομο χρονικό για τη ΛΑΡΚΟ που ακολουθεί:

ΛΑΡΚΟ 1986: Και πλεονάζον προσωπικό και … υπερωρίες!

Ο τότε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου σε ομιλία του  στη γιορτή της Νεολαίας του ΠΑΣΟΚ («Βήμα» 21.9.1986) εμφανιζόταν ακόμα, παρά τις σπατάλες και τη σκληρή λιτότητα, υπέρμαχος της … «αυτοδιαχείρισης»: «Η Ελλάδα του 2000 οφείλει και πρέπει να είναι η Ελλάδα της Αυτοδιαχείρισης», τόνισε!

Και αμ έπος, αμ έργον! Τότε, συνέβησαν  πράματα και θάματα σε μια από αυτές τις «κοινωνικοποιημένες» επιχειρήσεις, τη ΛΑΡΚΟ,  δηλαδή είχε και πλεονάζον προσωπικό και … υπερωρίες! Ενώ επιζητείτο μείωση  του πλεονάζοντος προσωπικού στη ΛΑΡΚΟ, τότε, κατά την περίοδο 1.1.1984 – 31.7.1986, η εταιρεία πλήρωσε για υπερωρίες και υπερεργασίες … 215.606.333 δραχμές!

Μάλιστα, μόνο για τους πρώτους εννιά μήνες του 1986 πληρώθηκαν 89.967 ώρες πρόσθετης υπερωριακής εργασίας που αντιστοιχούσαν σε … 12.000 ημερομίσθια! Σημειώνεται ότι τότε η ΛΑΡΚΟ χρωστούσε στη ΔΕΗ 21.263.174.240 δραχμές! («Οικονομικός Ταχυδρόμος», 20 Νοεμβρίου 1986).

ΛΑΡΚΟ 1987: Τρελά ποσά για οικειοθελείς αποχωρήσεις

Το Μάρτιο του 1987, ο τότε υφυπουργός Βιομηχανίας, Ενέργειας και Τεχνολογίας Γιώργος Πέτσος ανακοίνωσε κίνητρα, παροχές, διευκολύνσεις και πρόσθετες αποζημιώσεις στο προσωπικό της ΛΑΡΚΟ που θα αποχωρούσε  οικειοθελώς από την επιχείρηση (αυτό προωθείται και σήμερα σε τράπεζες και άλλες επιχειρήσεις!).

Η απόφαση αυτή ελήφθη (τρομάρα μας) «στο πλαίσιο της εξυγίανσης» της υπερχρεωμένης εταιρείας με μείωση της … παραγωγής από τους 9.500 τόνους το χρόνο και περιορισμό των θέσεων εργασίας κατά 690 άτομα.

Σύμφωνα με την απόφαση αυτή για την «εξυγίανση» (έτσι λένε στην Ελλάδα, όταν επιδιώκεται επιβάρυνση των φορολογουμένων!), η οποία θα επιβάρυνε την επιχείρηση  με το ποσό του 1 δις. περίπου δραχμών, οι εργαζόμενοι θα ενισχύονταν ως εξής:

• Θα δικαιούνται εφάπαξ αποζημίωση πέραν της νόμιμης (πριμ!) ανάλογα με το χρόνο υπηρεσίας που κλιμακώνεται ως εξής:
• Μέχρι πέντε χρόνια 400.000 δραχμές οι εργάτες και 200.000 οι υπάλληλοι.
• Μέχρι έξι χρόνια 430.000 οι εργάτες και 000 οι υπάλληλοι.
• Μέχρι επτά χρόνια 460.000 οι εργάτες και 230.000 οι υπάλληλοι.
• Μέχρι οκτώ χρόνια 490.000 οι εργάτες και  000 οι υπάλληλοι.
• Μέχρι εννιά χρόνια 520.000 οι εργάτες και 000 οι υπάλληλοι.
• Μέχρι δέκα χρόνια 550.000 οι εργάτες και 000 οι υπάλληλοι.
• Μέχρι 11 χρόνια 000 οι εργάτες και  290.000 οι υπάλληλοι.
• Μέχρι 12 χρόνια 600.000 οι εργάτες και 300.000 οι υπάλληλοι.
• Τα πριμ αυτά δεν τα δικαιούνταν όσοι ελάμβαναν  αποζημίωση πάνω από 2.000.000 δραχμές. Σκοπός του πριμ ήταν να συμπληρωθεί το κάτω των 2.000.000 δραχμών ποσό αποζημίωσης που έπαιρναν τυχόν χαμηλόμισθοι.
• Όσοι κάτοικοι οικισμών που δεν προέρχονταν από τα γύρω χωριά (δηλαδή αυτά που συμπεριλαμβάνονταν στο δρομολόγιο του λεωφορείου της εταιρείας) επιθυμούσαν να αποχωρήσουν οικειοθελώς, θα έπαιρναν πέραν του προαναφερθέντος πριν- και ανεξάρτητα από το ύψος της αποζημίωσης- 400.000 δραχμές κατά οικογένεια, σαν έξοδα μετεγκατάστασης.
• Πέραν αυτών θα διδόταν και ασφαλιστική αποζημίωση της ασφαλιστικής εταιρείας «Λαϊκή».

Κι όλα αυτά τα απίστευτα ποσά χορηγούνταν από μιαν υπερχρεωμένη εταιρεία…

ΛΑΡΚΟ 1987: Δέκα αιτήματα ή μάλλον…  απαιτήσεις

Τον Αύγουστο του 1987 βρισκόταν σε εξέλιξη ξανά το σίριαλ για την ΛΑΡΚΟ, το οποίο ίσως διεκδικεί ρεκόρ «προβολής» του, αφού συνεχίζεται και σήμερα. Τότε, το σωματείο των εργαζομένων είχε καταθέσει ένα πίνακα με δέκα αιτήματα των οποίων ζητούσε από την τότε κυβέρνηση την άμεση ικανοποίηση. Αυτά ήταν, συνοπτικά, τα εξής:

1. Δεν επιτρέπεται στους γερανούς των Η/Κ απασχόληση μεγαλύτερη των τεσσάρων ετών σε κάθε χειριστή ανά βάρδια. Ζητούνταν να επανδρωθεί σωστά αυτή θέση.
2. Να δοθούν διευκρινίσεις για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες έγινε το τελευταίο ατύχημα στην κοκκοποίηση (ορθώς).
3. Να γνωστοποιηθούν τα κριτήρια με βάση τα οποία γίνονται οι μεταθέσεις από τμήμα σε τμήμα και από ΣΕΛ προς ΜΕΙ.
4. Να δοθεί απάντηση στην επιστολή μας για τα προβλήματα του ιατρείου. Να ρυθμιστεί το θέμα της παροχής υπηρεσιών από τα εργαστήρια (ακτινολογικό – μικροβιολογικό) στους εργαζόμενους και τους οικείους τους.
5. Να μας δοθούν διευκρινίσεις γύρω από την επαναπρόσληψη των ήδη απολυμένων με κίνητρα εργαζομένων στην έδρα.
6. Να προχωρήσει η διανομή σπιτιών με βάση την αξιολόγηση της επιτροπής και να σταματήσουν οι αυθαιρεσίες της Διεύθυνσης.
7. Να διευκολυνθούν με αίθουσες διδασκαλίας οι ενδιαφερόμενοι να διδάξουν ξένες γλώσσες και φροντιστήρια.
8. Να επισπευθεί η παράδοσης του …γάλακτος.
9. Να λυθούν τα προβλήματα με τα λεωφορεία όπως: μεταφορά μαθητών γραμμής Ακραιφνίου, μεταφορά επιβατών γραμμής Μαρτίνου, εξασφάλιση ανοίγματος πίσω πόρτας σε όλα τα λεωφορεία.
10. Να εγκριθεί η κατασκευή μιας κάλπης και δύο παραβάν για ανάγκες του σωματείου»

ΛΑΡΚΟ 1988: Επιβολή έκτακτης εισφοράς  στις υγιείς επιχειρήσεις ποσού ίσου με τις ζημιές της!

Στις 25 Νοεμβρίου 1987, με ανακοίνωσή του ο τότε υπουργός Οικονομικών Δημήτρης Τσοβόλας επιχείρησε να δικαιολογήσει την επιβολή μιας ακόμα έκτακτης εισφοράς  στις επιχειρήσεις. «Η κυβέρνηση πιστεύει ότι το κόστος του σταθεροποιητικού προγράμματος για την εξυγίανση της ελληνικής οικονομίας πρέπει να κατανέμεται δίκαια σε όλες τις τάξεις», τόνιζε

Η εισφορά επιβλήθηκε  και κατανεμήθηκε δίκαια! Τότε εκτιμήθηκε  ότι ολόκληρο το έσοδο που θα εξασφαλιζόταν από την επιβολή της έκτακτης εισφοράς  στις επιχειρήσεις το 1988 θα κάλυπτε τις ζημιές μιας μόνο προβληματικής τότε (και νυν και αεί…) επιχείρησης, της ΛΑΡΚΟ!

Ακολουθήστε το Lykavitos.gr στο Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις