Η εχθροπάθεια, το τοξικό κλίμα, ο ανηλεής πόλεμος του ΣΥΡΙΖΑ προς την Κεντροαριστερά ζουν ακόμα ανάμεσά μας.
Δεν ανήκουν στην αντιπολιτευτική εποχή του ΣΥΡΙΖΑ, δεν ανήκουν στη χορεία της λήθης, συνιστούν καθημερινότητα. Αρκεί να δει κανείς τι λένε ο Καρτερός και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος.
Στην Ελλάδα ισχύει και μια παραλλαγή του κανόνα του Godwin. Αν μια συζήτηση τραβήξει σε μάκρος οι πιθανότητες να μη φτάσουμε στα χρόνια του Εμφυλίου είναι λίγες. Εφτασε στον Εμφύλιο λοιπόν και αυτή η περίφημη συζήτηση για τη στολή σοσιαλδημοκράτη που κάποιοι θέλουν να φορέσουν στον ΣΥΡΙΖΑ όταν θα βγάλει τις στολές παραλλαγής του Καμμένου. Και την έφερε ο φίλτατος Νίκος Μαραντζίδης, για να τονίσει ότι καμιά φορά η λήθη είναι λυτρωτική για να προχωρήσουμε.
Αν και πιστεύω ότι πρόκειται για καταχρηστική και ασύμμετρη αναγωγή (θα προτιμούσα τον Εμφύλιο να τον αφήνουμε εκεί που βρίσκεται), δεν διαφωνώ καθόλου. Αλλά φαίνεται να διαφωνεί ο δυνάμει συνομιλητής του καθηγητή στο κτίσιμο της μεγάλης Κεντροαριστεράς του μέλλοντος, ο Θανάσης Καρτερός, ο οποίος συχνά πυκνά επιστρέφει στον Εμφύλιο. Για τον αντίθετο ακριβώς λόγο από τον Μαραντζίδη. Για να δείξει ότι ζει πάντα μέσα στο μυαλό τους ο διχασμός των Ελλήνων στους δικούς μας και στους εχθρούς.
Θα αρκούσε μία μόνο ανάρτηση του Καρτερού, ο οποίος δεν είναι κάποιος περιθωριακός, εμμονικός δημοσιογράφος, αλλά ο άνθρωπος στον οποίο ανέθεσε ο Πρωθυπουργός της επικοινωνιακή πολιτική του Μαξίμου, για να αναδειχθεί πόσο ατελέσφορη είναι η καλή διάθεση κάποιων καλών ανθρώπων να σύρουν τον ΣΥΡΙΖΑ προς τη σοσιαλδημοκρατία. Θα αρκούσαν μόνο μερικά tweets του Πολάκη και μερικών ακόμα για να φανεί το πολιτικό, πολιτισμικό αλλά και διαπροσωπικό χάσμα που υπάρχει ανάμεσα σε ορισμένα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ (όχι τυχαία πρόσωπα, υπουργούς) και το πολιτικό προσωπικό (το «σάπιο» και «βρώμικο») που απαρτίζει τη σοσιαλδημοκρατία στη χώρα μας.
Θα αρκούσε να ξανακουστεί ο χαρακτηρισμός των πιο εμβληματικών εφημερίδων της παράταξης ως σκουπιδότοπων από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο. Θα αρκούσε να αναφέρουμε απλώς τον χωρίς κανένα στοιχείο, προσχεδιασμένο διασυρμό στελεχών του χώρου στην υπόθεση Novartis.
Ο συμβιβασμός με το ανεκδιήγητο
Θέλω να πω ότι, σε αντίθεση με τον Εμφύλιο που ζει μόνο στο μυαλό των Καρτερών, η εχθροπάθεια, το τοξικό κλίμα, ο ανηλεής πόλεμος του ΣΥΡΙΖΑ προς την Κεντροαριστερά ζουν ανάμεσά μας. Δεν ανήκουν στην αντιπολιτευτική εποχή του ΣΥΡΙΖΑ, δεν ανήκουν στη χορεία της λήθης, ανήκουν στις καθημερινές προσλαμβάνουσες παραστάσεις μας. Πώς ζητά λοιπόν ο Νίκος Μαραντζίδης να επουλωθούν οι πληγές διά της λήθης, όταν οι άνθρωποι κάθε μέρα ανοίγουν καινούργιες;
Για να μην προχωρήσουμε και σε θέματα ουσίας. Τι κοινό έχει με τις αξίες της σοσιαλδημοκρατίας και της αστικής δημοκρατίας ένα κόμμα που επανειλημμένα έχει δώσει δείγματα ότι δεν σέβεται τη διάκριση των εξουσιών, την ανεξαρτησία του Τύπου, και βασικά δικαιώματα όπως το τεκμήριο αθωότητας;
Πόσο μπορεί κανείς να ρυμουλκήσει προς την Κεντροαριστερά ένα κόμμα που ομολογεί ότι εξαρθρώνει με σχέδιο τη μεσαία τάξη, τον πυλώνα της σοσιαλδημοκρατίας, υπέρ των κομματικών του πελατών – πρώτη φορά κυβέρνηση της χώρας έχει ομολογήσει ότι δεν είναι εξίσου κυβέρνηση όλων των πολιτών.
Δεν θα προχωρήσω στη διαβρωτική για την υπόσταση του ΣΥΡΙΖΑ συνύπαρξή του με Καμμένους και Κατσίκηδες, με ανυπολόγιστες ακόμα συνέπειες στη μελλοντική του φυσιογνωμία, γιατί υποθέτω ότι αυτοί που υποστηρίζουν τη μεγάλη κεντροαριστερή παράταξη οραματίζονται έναν φαντασιακό, μετα-ΑΝΕΛικό ΣΥΡΙΖΑ.
Συμφωνώ ότι χρειάζεται μια καλή αναλογία λήθης στην ιστορική μνήμη για να προχωρήσει μία κοινωνία μπροστά. Απλώς στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ ο χρόνος δεν έχει ακόμα αρχίσει να κυλά αντίστροφα.
ΠΗΓΗ: protagon.gr/