Μακάριοι οι αποσκιρτώντες από το κόμμα τους..

Τα παθήματα δεν γίνονται μαθήματα στη Νέα Δημοκρατία, όπως στα … ψάρια και στον ελληνικό λαό, και έτσι ο πρόεδρός της κ. Κυριάκος Μητσοτάκης κάλεσε να επιστρέψουν στο κόμμα όσοι έφυγαν

Φαίνεται ότι, μετά τα … ψάρια και τον ελληνικό λαό, τα παθήματα δεν γίνονται μαθήματα και στη Νέα Δημοκρατία.

Του Δημήτρη Στεργίου

Διότι, πώς αλλιώς μπορεί να ερμηνεύσει κανείς  την πρόσκληση κατά την ομιλία του, στη συγκέντρωση  για τη στήριξη του υποψήφιου περιφερειάρχη Θεσσαλίας κ. Κώστα Αγοραστού, του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας κ. Κυριάκου Μητσοτάκη προς όλους «όσοι έφυγαν από το κόμμα να επιστρέψουν σπίτι τους, γιατί η ΝΔ τους χρειάζεται όσο ποτέ και επειδή το διακύβευμα είναι μεγάλο, δίνουμε μεγάλη μάχη για την ψυχή της Ελλάδας». Επίσης, χωρίς πάλι τα παθήματα να γίνουν μαθήματα για τη Νέα Δημοκρατία τόνισε ότι  «θέλουμε τη συμπόρευση ανθρώπων και από άλλους πολιτικούς χώρους»!

Τέτοια, λοιπόν, δίκην συναγερμού ακούνε οι «λάτρεις» της καρέκλας και του «βολέματος» και έτσι δημιουργούνται νέες γενιές «αποσκιρτώμενων» από τη Νέα Δημοκρατία σε άλλα κόμματα, επικαλούμενοι τη … «συνείδηση» και τη … «διαφωνία» με τις επιλογές του κόμματος που τους αναδεικνύει, τους προάγει σε υφυπουργούς και σε υπουργούς και, στο τέλος, έρχεται και η ανταμοιβή τους με την εκλογή τους ως αρχηγού του κόμματος, το οποίο εγκατέλειψαν, την άνοδο στην πρωθυπουργία και την επιλογή τους ακόμα και ως … προέδρου της Δημοκρατίας!!!

Επειδή φαίνεται ότι στη Νέα Δημοκρατία η μνήμη δεν έχει κοντά ποδάρια ή καλύτερα πάσχουν από «αμνησία» υπενθυμίζουμε μερικά τέτοια παραδείγματα αποσκιρτησάντων στο απώτερο και πρόσφατο παρελθόν στελεχών από τη Νέα Δημοκρατία και του πηγαιμού τους σε άλλα  κόμματα και σε άλλες πολιτείες!

-Ιωάννης Μπούτος: Ο Ιωάννης Μπούτος, από σπουδαίο πολιτικό «τζάκι» της Πελοποννήσου,  κορυφαίο στέλεχος  της Νέας Δημοκρατίας και πολλές φορές υπουργός προκάλεσε τεράστια αίσθηση με την απόφασή του να στηρίξει τον Ανδρέα Παπανδρέου την περίοδο του 1989.

Η γνωστή «βεντέτα» του Ιωάννη Μπούτου με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, τον ώθησε, όταν ο τελευταίος διεδέχθη τον Αβέρωφ στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, να ανεξαρτητοποιηθεί το 1984 (έτσι κάνουν όλοι σχεδόν πρώτα!).

Η συμβολή του σε εθνικά ζητήματα συνυπολογίστηκε και ο Ανδρέας Παπανδρέου, του πρόσφερε εκλόγιμη θέση στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του Νοεμβρίου του 1989 και του Απριλίου του 1990, ενώ με την επιστροφή του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία το 1993 του ανέθεσε τη διοίκηση της Τραπέζης της Ελλάδος. Μακάριοι, λοιπόν, οι αποσκιρτώντες ότι αυτοί … ανταμειφθήσονται, θα έλεγε ο Ιησούς…

-Βασίλης Κοντογιαννόπουλος: Ο Βασίλειος Κοντογιαννόπουλος , ήταν βουλευτής της ΝΔ από το 1974 μέχρι και το 1998 οπότε και διεγράφη. Ορκίστηκε υφυπουργός Παιδείας στην κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή και, στη συνέχεια, στην κυβέρνηση του Γεωργίου Ράλλη. Μετείχε στην κυβέρνηση συνεργασίας υπό τον Τζαννή Τζανετάκη ως υπουργός Παιδείας και στην οικουμενική κυβέρνηση υπό τον Ξενοφώντα Ζολώτα ως αναπληρωτής υπουργός Παιδείας με υπουργό τον Κώστα Σημίτη.

Στην κυβέρνηση Μητσοτάκη διετέλεσε υπουργός Παιδείας και, στη συνέχεια, υπουργός Βιομηχανίας, Ενεργείας και Εμπορίου. Το 1998 διαγράφτηκε από τη ΝΔ και το 2000 αποδεχόμενος πρόταση του Κώστα Σημίτη, προσχώρησε στο ΠΑΣΟΚ και εκλέχτηκε βουλευτής στη Β΄ Αθηνών. Μάλιστα, στη συνέχεια δήλωσε  ότι είναι «υ περήφανος που συνδέθηκε με την εκσυγχρονιστική περίοδο και των δύο κομμάτων», αλλά (ω, τι οξύμωρον!) θεωρεί «πως και τα δύο πλέον αδυνατούν να εμπνεύσουν όραμα, αξιοπιστία, και εμπιστοσύνη».

-Στέλιος Ματζαπετάκης: Μετακίνηση από τη ΝΔ στο ΠΑΣΟΚ πραγματοποίησε και ο Στέλιος Ματζαπετάκης, βουλευτής Ηρακλείου της Νέας Δημοκρατίας μέχρι το 1998, οπότε και διεγράφη για να επανεκλεγεί με το ΠΑΣΟΚ το 2000.

Την μεταγραφή του αυτή «προανήγγειλε» άλλωστε όταν κατά την αποχώρησή του επιτέθηκε στον τότε πρόεδρο του κόμματος Κώστα Καραμανλή κατηγορώντας τον για «παραμόρφωση της ιδεολογικής φυσιογνωμίας της ΝΔ και συρρίκνωση του εύρους της με διαγραφές ή παροπλισμό των ικανοτέρων στελεχών της» ακόμα και «για μετατροπή της σε προσωπικό κόμμα του νεαρού Καραμανλή με ιδιοκτησιακή νοοτροπία».

Είχε προσθέσει μάλιστα πως οι πολιτικές του παραδόσεις σε συνδυασμό με το χαρακτήρα του δεν του επέτρεπαν να συμμετέχει πλέον σε ένα τέτοιο κόμμα και στη συνέχεια χαρακτήρισε το ΠΑΣΟΚ ως κόμμα που εκφράζει ιδεολογικά και πολιτικά τον κεντρώο Έλληνα πολίτη, προσπαθώντας να κάνει πιο ομαλή τη μετάβαση.

- Διονύσιος Λιβανός: Ο  Διονύσιος Λιβανός, είναι άλλος ένας πολιτικός που προέβη σε μια ακραία μετάβαση. Εξελέγη πρώτη φορά βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας με τη Νέα Δημοκρατία στις εκλογές του 1974 και επανεξελέγη το 1981 και το 1985, οπότε και ανεξαρτητοποιήθηκε. Προσχωρώντας στο ΠαΣοΚ, το 1989, εξελέγη ευρωβουλευτής ενώ τέσσερα χρόνια αργότερα διετέλεσε υπουργός Τουρισμού για δύο χρόνια. Στη συνέχεια ακολούθησε η παραίτησή με αφορμή την υπόθεση της πώλησης του Καζίνο στην Πάρνηθα.

-Στέφανος Μάνος:  Έντονες και πολλαπλές ήταν και οι μετακινήσεις στην πολιτική πορεία του Στέφανου Μάνου. Ο βουλευτής Νέας Δημοκρατίας, έχοντας διεκδικήσει ανεπιτυχώς δύο φορές την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας διεγράφη το 1998 μετά την παραπομπή του στο Πειθαρχικό όργανο του κόμματος εξαιτίας διαφωνίας του με τον Κώστα Καραμανλή.

Στη συνέχεια, το 1999, ίδρυσε το κόμμα των Φιλελευθέρων με έμβλημα τον «μαινόμενο ταύρο», το οποίο κατήλθε αυτόνομα στις Ευρωεκλογές του Ιουνίου 1999, κερδίζοντας ποσοστό 1,62% των ψήφων.

Έτσι το 2000 οι Φιλελεύθεροι συνεργάστηκαν εκ νέου στις Εθνικές Εκλογές με τη Νέα Δημοκρατία και ο Στέφανος Μάνος εισέρχεται στη Βουλή υπό το ψηφοδέλτιό της. Δύο χρόνια αργότερα ελλείψει οικονομικών πόρων αναστέλλεται η λειτουργία του κόμματος και το 2004 πραγματοποιεί τη μεγάλη μετάβαση όταν συμπεριλήφθηκε ως ανεξάρτητος-συνεργαζόμενος σε εκλόγιμη θέση στο ψηφοδέλτιο επικρατείας του ΠΑΣΟΚ.

Και πάλι ανεξαρτητοποιείται και πέντε χρόνια μετά συνιδρύει νέο πολιτικό κόμμα, την επονομαζόμενη «Δράση» η οποία στις επόμενες εκλογές συνεργάζεται με την Φιλελεύθερη Συμμαχία. Το 2012, ανακοινώνεται η κοινή κάθοδο της Δράσης με τη «Δημιουργία Ξανά» ενώ λίγο αργότερα ο Στέφανος Μάνος υποβάλλει την παραίτησή του, στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματος ζητώντας να βρεθεί ο διάδοχός του αλλά παρέμενε ενεργό στέλεχος.

-Ανδρέας Ανδριανόπουλος: Ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας  παραιτήθηκε δύο φορές από το κόμμα. Στη δεύτερη αποχώρηση, το 1994, παραιτήθηκε από το βουλευτικό του αξίωμα, αποχωρώντας παράλληλα κι από την ενεργό πολιτική σκηνή τουλάχιστον μέχρι το 2004, όταν εξελέγη βουλευτής επικρατείας συνεργαζόμενος με το ΠΑΣΟΚ.

-Νίκη Τζαβέλλα: Να και ένα  ακόμα χαρακτηριστικό παράδειγμα  επιστροφής  που ζητάει τώρα οκ. Μητσοτάκης. Η κυρία Τζαβέλλα ήταν ευρωβουλευτής  του ΛΑΟΣ, όταν ανταποκρινόμενη στην πρόσκληση του τότε πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά για συσπείρωση «της κεντροδεξιάς που πιστεύει πως η χώρα πρέπει να παραμείνει σταθερή στην ευρωπαϊκή της πορεία» εντάχθηκε εκ νέου στη Νέα Δημοκρατία, στο κόμμα δηλαδή από το οποίο ξεκίνησε, εγκαταλείποντας τον ενδιάμεσο σταθμό του ΛΑΟΣ, «για χάρη της Ελλάδας». Τώρα, διάβασα ότι εντάχθηκε στο Ψηφοδέλτιο Ευρωβουλευτών  της Νέας Δημοκρατίας !!!

-Κωστής Στεφανόπουλος: Πολιτεύτηκε για πρώτη φορά στις εκλογές του 1958 με την Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση (ΕΡΕ) και εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Αχαΐας στις εκλογές του 1964. Μετά την πτώση της δικτατορίας συμμετείχε στην Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας του Κωνσταντίνου Καραμανλή ως υφυπουργός Εμπορίου. Εντάχθηκε στο νεοσύστατο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας και εξελέγη βουλευτής Αχαΐας με τη ΝΔ στις εκλογές του 1974.

Στις κυβερνήσεις που σχηματίστηκαν τα επόμενα χρόνια ανέλαβε υπουργός Εσωτερικών (Νοέμβριος 1974 – Σεπτέμβριος 1976) και υπουργός Κοινωνικών Υπηρεσιών (Σεπτέμβριος 1976 – Νοέμβριος 1977). Στις εκλογές του 1977 επανεξελέγη βουλευτής Αχαΐας και ανέλαβε υπουργός Προεδρίας της κυβέρνησης από το 1977 έως το 1981, αρχικά υπό τον Καραμανλή και στη συνέχεια υπό τον Γεώργιο Ράλλη.

Στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση του 1981, ο Στεφανόπουλος επανεξελέγη βουλευτής Αχαΐας, αλλά το κόμμα του έχασε τις εκλογές από το ανερχόμενο ΠΑΣΟΚ. Η ήττα οδήγησε στην παραίτηση του Ράλλη από την αρχηγία του κόμματος. Στη Βουλή που σχηματίστηκε από τις εκλογές διετέλεσε Γραμματέας της Κοινοβουλευτικής ομάδας και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος. Ήταν υποψήφιος στις εσωκομματικές εκλογές για την προεδρία της ΝΔ αλλά ηττήθηκε από τον Ευάγγελο Αβέρωφ.

Ο Αβέρωφ παραιτήθηκε τον Αύγουστο του 1984, ως συνέπεια της ήττας της Νέας Δημοκρατίας στις ευρωεκλογές του Ιουνίου 1984 και στις εσωκομματικές εκλογές που ακολούθησαν ο Στεφανόπουλος διεκδίκησε για άλλη μια φορά χωρίς επιτυχία την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, ηττημένος αυτή τη φορά από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Ύστερα από τις βουλευτικές εκλογές του 1985 και την επανεκλογή του ως βουλευτή Αχαΐας αποχώρησε από το κόμμα μαζί με 9 άλλους βουλευτές και στις 6 Σεπτεμβρίου 1985 ίδρυσε τη Δημοκρατική Ανανέωση (ΔΗΑΝΑ).

Ο Στεφανόπουλος εξελέγη βουλευτής Α΄ Αθηνών στις εκλογές του Ιουνίου 1989,ενώ παρέμεινε πρόεδρος του κόμματος αυτού μέχρι τον Ιούνιο του 1994, όταν και η ΔΗΑΝΑ ανέστειλε τη δράση της καθώς δεν κατόρθωσε να εκπροσωπηθεί στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Και η … ανταμοιβή!

Ενόψει των προεδρικών εκλογών του 1995, ο Στεφανόπουλος προτάθηκε ως υποψήφιος Πρόεδρος της Δημοκρατίας από το κόμμα της Πολιτικής Άνοιξης. Με τη στήριξη και του ΠΑΣΟΚ εξελέγη στις 8 Μαρτίου 1995, κατά την τρίτη ψηφοφορία, με 181 ψήφους, ως ο πέμπτος Πρόεδρος Δημοκρατίας μετά τη μεταπολίτευση του 1974 και την αποκατάσταση του δημοκρατικού πολιτεύματος, διαδεχόμενος τον Κωνσταντίνο Καραμανλή στα 10 Μαρτίου του 1995.

-Αντώνης Σαμαράς: Υπήρξε ενεργό μέλος της ΟΝΝΕΔ και εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Μεσσηνίας με τη Νέα Δημοκρατία (ΝΔ) στις Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1977 σε ηλικία 26 ετών, ο νεότερος βουλευτής στην ιστορία του Ελληνικού Κοινοβουλίου. Τον Ιούλιο του 1989 διορίστηκε υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση συνεργασίας της Νέας Δημοκρατίας με τον Συνασπισμό υπό τον Πρωθυπουργό Τζαννή Τζαννετάκη.

Τον Νοέμβριο του ίδιου έτους ανέλαβε υπουργός Εξωτερικών στην οικουμενική κυβέρνηση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Συνασπισμού υπό τον Πρωθυπουργό Ξενοφώντα Ζολώτα. Μετά τις επόμενες εκλογές του Απριλίου 1990, όταν η Νέα Δημοκρατία κατάφερε να κερδίσει αυτοδυναμία στο Κοινοβούλιο συνεργαζόμενη με τον βουλευτή της Δημοκρατικής Ανανέωσης Θεόδωρο Κατσίκη θήτευσε πάλι ως υπουργός Εξωτερικών. Στις 13 Απριλίου 1992 συγκλήθηκε το συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών για το Μακεδονικό ονοματολογικό ζήτημα υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Καραμανλή.

Κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου, μετά τη σύνοδο, ο  τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ανακοίνωσε την αποπομπή του Α. Σαμαρά από την κυβέρνηση και ακολούθως ανέλαβε ο ίδιος το υπουργείο Εξωτερικών, καθώς ο υπουργός είχε προηγουμένως διαφοροποιηθεί από την κυβερνητική γραμμή παρουσιάζοντας στη σύσκεψη σημείωμα με επτά σημεία δράσης, τα οποία προκάλεσαν την αντίδραση του Προέδρου της Δημοκρατίας και του Πρωθυπουργού.

Στο διάστημα από το 1992 έως το τέλος της κυβέρνησης Μητσοτάκη διατήρησε τις απόψεις του επί της εξωτερικής πολιτικής. Τον Οκτώβριο του ίδιου έτους παραιτήθηκε από τη βουλευτική του έδρα και αποχώρησε από τη Νέα Δημοκρατία.

Στις 30 Ιουνίου 1993 ίδρυσε την Πολιτική Άνοιξη (ΠολΑν) συγκεντρώνοντας στελέχη όπως ο Νικήτας Κακλαμάνης, ο Ανδρέας Λεντάκης, ο Άκης Γεροντόπουλος, ο Στάθης Γιώτας, ο Στάθης Παναγούλης, ο Δημήτρης Σταμάτης (Θεσσαλονίκης), ο Δημήτρης Σταμάτης (Αιτωλοακαρνανίας), ο Στέφανος Στεφανόπουλος, ο Μανώλης Καλαμίδας και άλλοι. Από τη συνολική του πορεία το κόμμα χαρακτηρίστηκε, όπως διαβάζω στη Βικπαίδεια,  προσωποπαγές και μονοθεματικό καθώς η απήχησή του ήταν σε ευθεία συνάρτηση της έξαρσης του «μακεδονικού», κινούμενο δεξιότερα της ΝΔ, με έμφαση στα εθνικά θέματα και πατριωτική ρητορική.

Στα αξιοσημείωτα πρέπει να αναφερθεί ότι εμπνευστής του ονόματος "Πολιτική Άνοιξη" ήταν ο Οδυσσέας Ελύτης! Στις αρχές Σεπτεμβρίου με προτροπή του Αντώνη Σαμαρά 1993 δύο βουλευτές της ΝΔ αποστασιοποιήθηκαν και προσχώρησαν στην Πολιτική Άνοιξη διατηρώντας τη βουλευτική τους έδρα ως ανεξάρτητοι· πρώτα ο Στέφανος Β. Στεφανόπουλος, βουλευτής Ηλείας, και μετά ο Γιώργος Συμπιλίδης, βουλευτής Κιλκίς.

Έτσι, η Νέα Δημοκρατία απώλεσε τη δεδηλωμένη, έχοντας μόνο 150 έδρες στην κοινοβουλευτική της ομάδα. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης αναγκάστηκε να προκηρύξει πρόωρες εκλογές για τον Οκτώβριο του 1993. Τότε επήλθε μακροχρόνια βαθειά πολιτική και προσωπική ρήξη με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Στις εκλογές του 1993 η Πολιτική Άνοιξη συγκέντρωσε 4,88% και εξέλεξε 10 βουλευτές.

Στις 20 Απριλίου 1994 στην ΚΟ της Πολιτικής Άνοιξης προσχώρησε και ο βουλευτής Σερρών Χρήστος Καλαϊτζίδης, που είχε εκλεγεί με το ψηφοδέλτιο της Νέας Δημοκρατίας, αυξάνοντας σε 11 τους βουλευτές του κόμματος. Στις ευρωεκλογές του 1994 έλαβε 8,7% των ψήφων και δύο έδρες στο Ευρωκοινοβούλιο. Στις εκλογές του 1996 έλαβε 2,94% των ψήφων και έμεινε εκτός Βουλής.

Στις ευρωεκλογές του 1999 έλαβε 2,3% των ψήφων και δεν μπόρεσε να επανεκλέξει ευρωβουλευτή. Την άνοιξη του 1995, ενόψει της λήξης της δεύτερης προεδρικής θητείας του Κωνσταντίνου Καραμανλή, επέκειτο νέα εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Για να εκλέξει Πρόεδρο και να αποφύγει τις εκλογές διατηρώντας την κυβέρνησή του, ο Ανδρέας Παπανδρέου χρειαζόταν τουλάχιστον 180 ψήφους από τις 300 της Βουλής.

Ο τότε πρωθυπουργός ήρθε τελικά σε συμφωνία με την Πολιτική Άνοιξη με στόχο να εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας ο πρώην υπουργός Κωστής Στεφανόπουλος, στηριζόμενος με τον συνδυασμό των ψήφων του ΠΑΣΟΚ και της Πολιτικής Άνοιξης, όπως και έγινε. Αυτό έφερε σε δύσκολη θέση τη Νέα Δημοκρατία, που τελούσε υπό την προεδρία του Μιλτιάδη Έβερτ, η οποία αποζητούσε να διεξαχθούν εκλογές με σκοπό την εκμετάλλευση της ραγδαίας πτώσης της δημοτικότητας της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ ώστε να κερδίσει τις εκλογές η ΝΔ.

Ο Μ. Έβερτ και πολλά στελέχη της ΝΔ επιτέθηκαν με βαρύτατες εκφράσεις κατά του Σαμαρά μετά την εκλογή Στεφανόπουλου. Και η μέγιστη … ανταμοιβή:  Στις εκλογές του 2000 η Πολιτική Άνοιξη δε συμμετείχε και ο Αντώνης Σαμαράς υποστήριξε δημόσια τη Νέα Δημοκρατία, παρότι πολλά στελέχη του κόμματός του είχαν ταχθεί υπέρ του ΠΑΣΟΚ. Πριν από τις εκλογές του 2004, η Πολιτική Άνοιξη διαλύθηκε  ο Α. Σαμαράς εντάχτηκε και πάλι στη Νέα Δημοκρατία και συμμετείχε στο ψηφοδέλτιό της στις ευρωεκλογές Ιουνίου 2004, στις οποίες εξελέγη ευρωβουλευτής.

Τη θέση αυτή κατείχε μέχρι το 2007, οπότε και έθεσε υποψηφιότητα και εξελέγη βουλευτής Μεσσηνίας με τη Νέα Δημοκρατία. Με τον ανασχηματισμό της 7ης Ιανουαρίου 2009, τοποθετήθηκε στη θέση του υπουργού Πολιτισμού, θέση που κράτησε μέχρι τις 7 Οκτωβρίου 2009.

Μετά την ήττα της Νέας Δημοκρατίας στις εκλογές του 2009, ο Κώστας Καραμανλής ξεκίνησε διαδικασίες εκλογής νέου αρχηγού του κόμματος. Μετά από διαβουλεύσεις, για πρώτη φορά στην ιστορία του κόμματος η εκλογή θα γινόταν με ανοικτή διαδικασία από τα μέλη του, πράγμα που είχε εισηγηθεί από το 2000 η Ντόρα Μπακογιάννη.

Στις 15 Οκτωβρίου 2009, ο Α. Σαμαράς ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του για την προεδρία του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας. Ξεκίνησε ως αουτσάιντερ, αλλά μετά την υποστήριξη του Δημήτρη Αβραμόπουλου, που απέσυρε τη δική του υποψηφιότητα, πέρασε μπροστά στις δημοσκοπήσεις έναντι της Ντόρας Μπακογιάννη. Στις εκλογές που διεξήχθησαν στις 29 Νοεμβρίου 2009 εκλέχθηκε αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας με ποσοστό 50,06% έναντι 39,72% της Ντόρας Μπακογιάννη και 10,22% του Παναγιώτη Ψωμιάδη.

Τον Μάιο του 2010, μετά την όξυνση της δημοσιονομικής κρίσης της χώρας και τη σύναψη της δανειακής σύμβασης με την τρόικα, ήρθε προς ψήφιση στη Βουλή το νομοσχέδιο με τίτλο "Μέτρα για την εφαρμογή του μηχανισμού στήριξης της ελληνικής οικονομίας από τα κράτη−μέλη της Ζώνης του ευρώ και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ)"(που έγινε γνωστό ως «Μνημόνιο»), το οποίο ο Σαμαράς απέρριψε, επιβάλλοντας γραμμή "κομματικής πειθαρχίας". Μετά την ψηφοφορία η Ντόρα Μπακογιάννη διαγράφηκε από τη Νέα Δημοκρατία ύστερα από απόφαση του Αντώνη Σαμαρά, λόγω της επιλογής της να υπερψηφίσει την νομοθετική διάταξη.

Στο επόμενο διάστημα, η ΝΔ υπό την ηγεσία του ακολούθησε αντιπολιτευτική και αντιμνημονιακή τακτική, βασισμένη στο αίτημα επαναδιαπραγμάτευσης του Μνημονίου και της υιοθέτησης νέου μίγματος πολιτικής, προς την κατεύθυνση της λήψης αναπτυξιακών μέτρων και τόνωσης της αγοράς, η οποία όμως χαρακτηρίστηκε από μεγάλη μερίδα πολιτικών αναλυτών και δημοσιογράφων ως αδύνατη και ουτοπική.

Τα υπόλοιπα είναι γνωστά: Τελικά έγινε και … πρωθυπουργός  και , εκείνος από «αντιμνημονιακός»,έγινε … «μνημονιακός» υπογράφοντας και εφαρμόζοντας το δεύτερο Μνημόνιο, το οποίο πολεμούσε λυσσαλέα ο τότε … ¨σφόδρα «αντιμνημονιακός» Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος, παρά τους  πρώτους θεατρινίστικους «λεονταρισμούς», έγινε κι εκείνος … σφόδρα … «μνημονιακός» υπογράφοντας και εφαρμόζοντας το … τρίτο Μνημόνιο και ο χορός προς τον βάραθρο καλά κρατεί…

-Νίκος Νικολόπουλος: Σε νεαρή ηλικία ασχολήθηκε με την πολιτική διατελώντας πρόεδρος της νομαρχιακής επιτροπής Χίου (1979) και της νομαρχιακής επιτροπής Αχαΐας (1981) της ΟΝΝΕΔ. Στη συνέχεια αναμείχθηκε με την τοπική αυτοδιοίκηση εκλεγόμενος στις δημοτικές εκλογές του 1986 πρώτος σε ψήφους δημοτικός σύμβουλος του Δήμου Πατρέων. Στις εθνικές εκλογές του Νοεμβρίου 1989 εξελέγη βουλευτής με τη Νέα Δημοκρατία για να επανεκλεγεί και σε αυτές του 1990.

Τον ίδιο χρόνο έθεσε υποψηφιότητα για τον δημαρχιακό θώκο, επικεφαλής της παράταξης «Μέλλον της Πάτρας», στις εκλογές όμως που ακολούθησαν ηττήθηκε συγκεντρώνοντας το 37,11% των ψήφων. Στις εθνικές εκλογές του 1993, 1996, 2000 και 2004 επανεξελέγη βουλευτής Αχαΐας, απέτυχε όμως να εκλεγεί το 2007. Στις βουλευτικές εκλογές του 2009 εξελέγη βουλευτής Αχαΐας συγκεντρώνοντας 21.705 σταυρούς.

Στη διπλή εκλογική αναμέτρηση του Μαίου και Ιουνίου 2012 επανεξελέγη και τις δύο φορές βουλευτής Αχαΐας. Την περίοδο 1990-1993 διετέλεσε κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας, ενώ έχει χρηματίσειτακτικό μέλος του Συμβουλίου της Ευρώπης (2004-2007), τακτικό μέλος της Δυτικουρωπαϊκής Ένωσης, μέλος της εξεταστικής επιτροπής για το σκάνδαλο των δομημένων Ομόολόγων, αναπληρωτής γραμματέας της Διεθνούς Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης Ορθοδοξίας, μέλος της Διακοινοβουλευτικής Επιτροπής Μεσογείου και πρόεδρος της Διακομματικής Επιτροπής Ορθοδοξίας και Θρησκευμάτων της Βουλής των Ελλήνων.

Ανέλαβε υφυπουργός Εργασίας στην κυβέρνηση συνεργασίας υπό τον Αντώνη Σαμαρά, που ορκίστηκε στις 21 Ιουνίου 2012. Λίγες μέρες αργότερα, στις 9 Ιουλίου 2012, ο Νίκος Νικολόπουλος παραιτήθηκε λόγω της διαφωνίας του για το θέμα της επαναδιαπραγμάτευσης της δανειακής σύμβασης της Ελλάδος με τους εταίρους της. Απαλλάχθηκε των καθηκόντων του στις 12 Ιουλίου και στη θέση του τοποθετήθηκε ο Νίκος Παναγιωτόπουλος.

Στις 3 Αυγούστου 2012 διεγράφη από την Κοινοβουλευτική Ομάδα της Νέας Δημοκρατίας. Στις 23 Μαΐου 2013 ίδρυσε το Χριστιανοδημοκρατικό Κίνημα, το οποίο στη συνέχεια εξελίχθηκε στο Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα Ελλάδος.

Το 2014 εντάχθηκε στην Κοινοβουλευτική Ομάδα των Ανεξάρτητων Ελλήνων και εξελέγη βουλευτής Αχαΐας στις εκλογές του Ιανουαρίου 2015. Τις 5 Φεβρουαρίου 2015, ο Νίκος Νικολόπουλος επιλέχθηκε για να γίνει ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος των ΑΝ.ΕΛ.. Στις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015 επανεξελέγη βουλευτής Αχαΐας.

Στην ψήφιση του νομοσχεδίου «Μέτρα για την εφαρμογή της συμφωνίας δημοσιονομικών στόχων και διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων», ο Νικολόπουλος ψήφισε «ναι επί της αρχής», αλλά καταψήφισε τα άρθρα 1, 2, 5, 10, 13 και 21, διαφοροποιούμενος από την κομματική γραμμή. Ένα μήνα αργότερα, καταψήφισε το νομοσχέδιο με τα προαπαιτούμενα, με αποτέλεσμα να διαγραφεί από την κοινοβουλευτική ομάδα των ΑΝ.ΕΛ., αλλά δεν παρέδωσε την έδρα του. Στις 27 Αυγούστου 2014 σχολίασε υβριστικά στο Twitter τον αρραβώνα του πρωθυπουργού του Λουξεμβούργου με τον σύντροφό του, αποκαλώντας τους «πουσταριά».

Οι αναρτήσεις του αυτές προκάλεσαν έντονες αντιδράσεις στα κοινωνικά δίκτυα και στα ΜΜΕ. Απαντώντας στους επικριτές του ο Νικολόπουλος δήλωσε ότι η ομοφυλοφιλία είναι ψυχοπαθολογική εκτροπή κι ότι η προσπάθεια κοινωνικής αποδοχής της είναι βλάσφημη πράξη που υπονομεύει την κοινωνική φύση. Επίσης σημείωσε ότι το κόμμα του θα αγωνιστεί ώστε να μην εξαπλωθεί και να μην αποτελέσει παιδικό πρότυπο.

Αργότερα σε νέες δηλώσεις του συνέδεσε την ομοφυλοφιλία με τη παιδοφιλία και την κτηνοβασία, υποστηρίζοντας ότι είναι Χριστιανός Ορθόδοξος που προστατεύει τα θρησκευτικά οικογενειακά πρότυπα. Έχει χαρακτηρίσει το Pride της Αθήνας «αηδιαστικό» και επιτέθηκε στην κυβέρνηση και τη δικαιοσύνη ότι στηρίζουν τα άτομα ΛΟΑΤ χωρίς να επεμβαίνουν δυναμικά.

-Κατερίνα Παπακώστα: Διετέλεσε πολιτικό στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας από το 1988, με ευθύνη για την ενημέρωση του πολιτικού προγράμματος.

Το 1990, ήταν υποψήφια Δήμαρχος στην Αγία Βαρβάρα, ενώ το 1997, εξελέγη μέλος της Κεντρικής Επιτροπής της Νέας Δημοκρατίας. Στις βουλευτικές εκλογές του 2000 εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Β' Αθηνών, θέση στην οποία επανεξελέγη για δύο συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις (2004 και 2007).

Ως βουλευτής υπήρξε μέλος της Διαρκούς Επιτροπής Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης, Δημόσιας Τάξεως και Δικαιοσύνης, της Διαρκούς Επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων, της Διαρκούς Επιτροπής Κοινωνικών Υποθέσεων και της Ειδικής Διαρκούς Επιτροπής Ευρωπαϊκών Υποθέσεων, στην οποία διατέλεσε Α' Αντιπρόεδρος. Συμμετείχε επίσης και στη Διακομματική Επιτροπή για την εξέταση του Σωφρονιστικού Συστήματος και των συνθηκών διαβίωσης των κρατουμένων, στην οποία διετέλεσε Πρόεδρος.

Τον Μάιο του 2004, ο πρωθυπουργός και πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, Κώστας Καραμανλής, την όρισε Γραμματέα Γυναικείων Θεμάτων του κόμματος, θέση στην οποία παρέμεινε ως τον Σεπτέμβριο 2013. Είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης Γυναικών (ΕUW) και το 2006, εξελέγη Αντιπρόεδρος των Γυναικείων Οργανώσεων στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα (ΕPP-WOMEN). Το 2012 εξελέγη Πρόεδρος του Πολιτικού Συνδέσμου Γυναικών. Εξελέγη στις βουλευτικές εκλογές του Μαΐου του 2012 και στις επαναληπτικές εκλογές του Ιουνίου.Ως κοινοβουλευτική, διετέλεσε πρόεδρος της Ειδικής Μόνιμης Επιτροπής Ισότητας, Νεολαίας και Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και μέλος της Διαρκούς Επιτροπής Δημόσιας Διοίκησης, Δημόσιας Τάξεως και Δικαιοσύνης.

Τον Ιούνιο του 2014, ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς την τοποθέτησε υφυπουργό Υγείας, ύστερα από ανασχηματισμό που πραγματοποίησε στην κυβέρνησή του.

Στις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 δεν κατάφερε να εκλεγεί, αλλά εξελέγη στις πρόωρες εκλογές του Σεπτεμβρίου. Διετέλεσε μέλος της Διαρκούς Επιτροπής Δημόσιας Διοίκησης, Δημόσιας Τάξεως και Δικαιοσύνης και της Ειδικής Μόνιμης Επιτροπής Ισότητας, Νεολαίας και Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.

Τον Νοέμβριο του 2016 ορίστηκε από τον πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας, Κυριάκο Μητσοτάκη, αναπληρώτρια Τομεάρχης Υγείας, ενώ το 2017 απομακρύνθηκε από τη θέση και αντικαταστάθηκε από τον Ιάσονα Φωτήλα.

Στις 26 Οκτωβρίου 2017 με απόφαση του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας, Κυριάκου Μητσοτάκη, η Κατερίνα Παπακώστα διαγράφηκε από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματος.

Στις 20 Ιουλίου 2018 ίδρυσε την Νέα Ελληνική Ορμή και στις 29 Αυγούστου εντάχθηκε στην κυβέρνηση Τσίπρα, αναλαμβάνοντας το χαρτοφυλάκιο της υφυπουργού Προστασίας του Πολίτη.

Ασφαλώς θα διερωτηθήκατε για το σκοπό της παράθεσης  όλων αυτών των λεπτομερειών των αποσκιρτησάντων κατά καιρούς από τη Νέα Δημοκρατία και την ανταμοιβή τους  στις τάξεις άλλων κομμάτων. Μα, το κάνω αυτό για να καταδείξω ότι δεν ήταν όλοι τυχαίοι πολιτικοί, αλλά στελέχη το κόμματος, υπό τη σημαία του οποίου εκλέγονταν βουλευτές και διορίζονταν σε θέσεις υφυπουργών και υπουργών.

Κι όμως … Κι όμως, παρόλα αυτά, ο κ. Μητσοτάκης επιμένει…  Αλλά, για να πούμε και όλη την αλήθεια: το ίδιο σχεδόν έγινε και γίνεται και στα άλλα κόμματα που έχουν εξελιχθεί πια σε … Κέντρα … Διερχομένων … Καρεκλοθηρευτών…