Συνεχίστηκε σήμερα η δίκη στο Εφετείο για την τραγωδία με τη φονική πυρκαγιά στο Μάτι. «Δεν ζούμε απλά υπάρχουμε. Εγώ δεν κάηκα αλλά έχει καεί η ψυχή μου», τόνισε η μάρτυρας Μαρία Διονυσιώτη, που έχασε την κόρη της Μαργαρίτα και τον έξι μηνών εγγονό της κατά τη φονική πυρκαγιά στο Μάτι.

Καταθέτοντας στο δικαστήριο όπου εκδικάζεται σε δεύτερο βαθμό η υπόθεση, η μάρτυρας αναφερόμενη στο πώς βιώνουν η ίδια, ο σύζυγός της και ο γαμπρός τους την απώλεια συγκλόνισε λέγοντας: «Εμείς και ο Αντρέας (σ.σ. σύζυγος της αδικοχαμένης Μαργαρίτας) είμαστε τρία κομμάτια κρέας που απλά υπάρχουμε…Μέχρι εκείνη την ημέρα είμασταν μια ωραία οικογένεια. Την ημέρα της πυρκαγιάς η κατάσταση ήταν απελπιστική. 

Ένας μαύρος καπνός υπήρχε παντού, αέρας έντονος. Για να προστατευθώ είχα πάρει αγκαλιά μια κολώνα. Ψάχναμε μαζί με κόσμο και τον άνδρα μου να βρούμε την Μαργαρίτα. Δεν απαντούσε. Κάποια στιγμή μάθαμε ότι η Μαργαρίτα με το μωρό είναι στην Αργυρά Ακτή… 

Εμείς ήμασταν εκείνη την ώρα στην πλατεία της Ραφήνας και πήγε ένας φίλος μας στο λιμεναρχείο να τους πει να στείλουν ένα σκάφος να μαζέψει την Μαργαρίτα. Μετά ξαναπήγε και τού είπαν πως ήταν ενήμεροι αλλά οι βάρκες δεν μπορούσαν να προσεγγίσουν γιατί είχε πολλά βράχια. Τελικά ενημερωθήκαμε πως η Μαργαρίτα πήγε στον «Ευαγγελισμό». Περιμέναμε ενημέρωση από τους γιατρούς. Μετά από ώρα ήρθε ο Αντρέας με έβαλε σε μια καρέκλα να καθίσω, με αγκάλιασε και μου είπε ότι ο μπέμπης μας έγινε αγγελάκι. Από εκεί και πέρα δεν θυμάμαι κάτι…».

Λίγες ημέρες αργότερα κατέληξε και η κόρη της. «Με έβαλαν σε έναν καναπέ και μου είπε ο Αντρέας ότι η Μαργαρίτα δεν άντεξε μακριά από τον μπέμπη. Η Μαργαρίτα όταν μπήκε στο ασθενοφόρο ζήτησε από τους διασώστες να υπαγορεύσει ένα γράμμα ότι ευχαριστεί εμάς και τον άνδρα της και ότι μας αγαπάει. 

Η Μαργαρίτα και τόσοι άνθρωποι έφυγαν μαρτυρικά. Αν είχε εγκαίρως το λιμεναρχείο στείλει βάρκες ο μπέμπης μας θα τα είχε καταφέρει. Αλλά κανένας δεν έκανε την δουλειά του. Μας εγκατέλειψαν, μας άφησαν στην τύχη μας. Εγώ δεν κάηκα, αλλά έχει καεί η ψυχή μου. Ζω με αυτή την καύτρα μέχρι να κλείσω τα μάτια μου. 

Η Μαργαρίτα μετά την απώλεια του γιου μας ήταν το στήριγμα μας. Ο μπέμπης μας θα ζούσε και θα πήγαινε σχολείο. Εμείς δεν ζούμε απλά υπάρχουμε. Εμείς και ο Αντρέας είμαστε τρία κομμάτια κρέας που απλά υπάρχουμε».

«Μας άφησαν να καούμε…»

Στο δικαστήριο κατέθεσε και ο πατέρας της Μαργαρίτας, Χαράλαμπος Διονυσιώτης.

«Κάνεις από εσάς δε πρόκειται να κατανοήσει αυτό που έζησα. Ήμασταν ανυπεράσπιστοι μας άφησαν να καούμε. Ούτε η πυροσβεστική, ούτε το λιμενικό, ούτε η αστυνομία βάλανε ένα χέρι βοήθειας. Δεν υπήρχε τίποτα, κάνεις και οι πραγματικοί υπεύθυνοι δεν είναι κατηγορούμενοι. Αν τους είχαν εκτρέψει αντίθετα προς τον Μαραθώνα θα είχαμε λιγότερους νεκρούς. Δεν υπήρχε ενημέρωση, δεν υπήρχε σχέδιο εκκένωσης… Είμαστε σίγουροι ότι οι 104 πέθαναν ακαριαία; Δεν είμαστε. Αυτοί οι άνθρωποι έπρεπε να περιμένουν την άλλη μέρα το πρωί τους διασώστες; Δεν έπρεπε άμεσα να τους βοηθήσουν που ούρλιαζαν οι εγκαυματίες στα μπαλκόνια; Μας εγκατέλειψαν όλοι και μας εγκαταλείπουν ακόμη και σήμερα. Για να πετάξουμε τα αποκαΐδια με αμάξι του δήμου, έπρεπε να βρούμε λεφτά να πληρώσουμε το παράβολο…».