Μεταναστευτικό ή προσφυγικό, είναι ένα πρόβλημα που έχει κακοφορμίσει

Το προσφυγικό έχει αναδειχθεί στις μέρες μας εκ νέου μείζον θέμα μια και μεθοδικά ο Ερντογάν ανοίγει τη στρόφιγγα της εισόδου νέων μεταναστών από τα παράλια της Τουρκίας προς τα ελληνικά νησιά του Ανατολικού Αιγαίου.

Η συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας έχει ένα κρίσιμο σημείο που αφορά τις επιστροφές. Σύμφωνα με πλαίσιο που τίθεται, η Άγκυρα αποδέχεται προωθήσεις πίσω στην Τουρκία, μόνο όσων κριθούν ότι δεν πληρούν τα κριτήρια απόκτησης ασύλου στην Ελλάδα, εφόσον αυτοί βρίσκονται στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου.

Του Τάσου Παπαδόπουλου

Αν έχουν περάσει στην ενδοχώρα, η Τουρκία δεν τους δέχεται πίσω στη χώρα της. Τα μέτρα που εξήγγειλε την περασμένη Δευτέρα η κυβέρνηση μοιάζουν από φιλόδοξα μέχρι αναποτελεσματικά. Η πρόθεση για παράδειγμα να ολοκληρώνονται όλα τα στάδια για τους αιτούντες άσυλο σε τρεις μήνες, είναι ιδανική, αλλά δεν είναι για την ώρα ρεαλιστική.

Η ελληνική πλευρά οφείλει να απαιτήσει από την Ε.Ε. να πάρει δραστικότερα μέτρα και να μην επαναπαύεται στο γεγονός ότι η Ελλάδα απορροφά τα κύματα, που την πιέζουν και προκαλούν τεράστια εσωτερικά προβλήματα.

Την επομένη της εξαγγελίας των μέτρων αναχώρησαν για την ενδοχώρα από την Λέσβο 215 πρόσφυγες που κρίθηκαν ότι ανήκουν στις ευάλωτες ομάδες και την ίδια μέρα έφτασαν 250 νέοι στα παράλια της Λέσβου.

Αποτέλεσμα, μια τρύπα στο νερό, σε ό,τι αφορά την αποσυμφόρηση της Μόριας στην οποία είναι στοιβαγμένοι 13.000 άνθρωποι, που ζουν κάτω από άθλιες συνθήκες, όταν το camp έχει στηθεί για να φιλοξενήσει μόλις τρεις χιλιάδες.

Αν δει κανείς προσεκτικά τα πλάνα που παρουσιάζονται στα κανάλια από τις αφίξεις, θα διαπιστώσει ότι στα παράλια των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου βρίσκονται για να τους υποδεχθούν οργανωμένες ομάδες, με μικρά van για να τους μεταφέρουν στους χώρους ταυτοποίησης.

Το πιθανότερο είναι οι άνθρωποι αυτοί να ανήκουν σε ποικιλώνυμες ΜΚΟ που βρίσκονται σε συνεννόηση με τις απέναντι ακτές και κατά πάσα πιθανότητα, με τους ίδιους τους διακινητές. Κι αυτές οι περίεργης δραστηριότητας οργανώσεις, έχουν χρηματοδοτηθεί από την ΕΕ και δεν ελέγχονται από την ελληνική κυβέρνηση.

Τα σημεία εκκίνησης είναι γνωστά και από τις ελληνικές αρχές, αλλά και κυρίως από τις τουρκικές, που κάνουν τα στραβά μάτια προκειμένου να εξυπηρετήσουν δύο στόχους.

Ο ένας είναι η Ελλάδα, που επιδιώκουν να εντάξει στους κόλπους της έναν υπολογίσιμο για το μέλλον αριθμό μουσουλμάνων και ο δεύτερος η ΕΕ που εκβιάζουν για να ανοίξει εκ νέου το πουγκί της με μια νέα γενναία χρηματοδότηση.

Στην Ελλάδα έχει ξεσπάσει μια νέα κόντρα ανάμεσα στην κυβέρνηση και την αντιπολίτευση για το αν το πρώτο συνθετικό στον χαρακτηρισμό των προσώπων που καταφθάνουν στη χώρα μας, είναι πρόσφυγες ή μετανάστες.

Όμως η πραγματικότητα είναι αμείλικτη. Μέχρι τον περασμένο Μάιο λίμναζαν 75.000 αιτήματα παροχής ασύλου. Δηλαδή το σύνολο όσων είχαν φτάσει και παραμείνει στη χώρα μας, μετά το σφράγισμά των βορείων συνόρων μας.

Στο διάστημα αυτό και μέχρι τον Μάιο μόλις 1.800 είχαν επιστρέψει στην Τουρκία κι από αυτούς οι 1.000 οικειοθελώς. Το κόλπο που έχει επιστρατευθεί προκειμένου να χαρακτηρισθούν στο σύνολο τους οι 75.000 ως ευάλωτες ομάδες είναι τα ψυχολογικά προβλήματα.

Το σφράγισμα των βορείων συνόρων είχε σαν αποτέλεσμα να αυξάνεται σημαντικά ο αριθμός των εισερχομένων και να βρίσκονται σε απόγνωση οι τοπικές κοινωνίες των νησιών του Α. Αιγαίου. Και να σκεφθεί κανείς ότι έως τις 18/9 το 2019 πέρασαν στην Ελλάδα 32.767 μετανάστες στην Ισπανία 17.000 και στην Ιταλία μόλις 6.570.

Όλα αυτά οδηγούν αβίαστα στο συμπέρασμα ότι τα κόμματα που έχουν διεθνιστικές απόψεις ζουν σε έναν κόσμο φανταστικό.

Τα κόμματα που σέβονται την πατρίδα και τους πολίτες της, οφείλουν να πάψουν να ακούνε τα περί Ορμπάν και Σαλβίνι των Συριζαίων και να ασχοληθούν σοβαρότερα με το πρόβλημα αυτό, που είναι μια πυρηνική κεφαλή έτοιμη να εκραγεί…