Του Χρήστου Υφαντή
Ο Τσίπρας, παρέα με την «Οικογενειακή Οργάνωση Βάσης» (Περιστέρα ( υπό όρους), Ζανέτ και Γιώργος Τσίπρας) έχει περάσει, στην πραγματικότητα, σε δεύτερο πλάνο, επιχειρεί εντελώς αναποτελεσματικά να κάνει διαχείριση ήττας, περιορίζεται σε απλές διαπιστώσεις του στυλ « το τρένο έφυγε» και αρκείται να συμφωνεί με τις πολιτικές πρωτοβουλίες των «53+», επειδή δεν είναι σε θέση να πράξει διαφορετικά.
Το κείμενο των «53+», με το οποίο η πλέον οργανωμένη υπο-ομάδα του κόμματος, το ισχυρότερο ιδεολογικό και πολιτικό ρεύμα εντός του ΣΥΡΙΖΑ «πυροβολεί» τις πολιτικές επιλογές και τις πρακτικές διεύρυνσης της καταρρέουσας ηγετικής ομάδας ( Προεδρικοί, όσοι απόμειναν και μερικοί ξέμπαρκοι) είναι η φωτεινή πλευρά του φεγγαριού.
Είναι σαφές πως στις διατυπώσεις του, όπως δόθηκε στη δημοσιότητα, κυριαρχεί η παλιά, η παραδοσιακή αριστερίζουσα λογική ενός περιγραφικού κρατισμού ( στην ουσία τα πενταετή προγράμματα του Στάλιν λείπουν από το κομμάτι της οικονομικής πολιτικής και της «αντί- Πισσαρίδη» πρότασης) ανακατεμένου με μερικές οικολογικές ανησυχίες, αλλά αυτό το κακό είναι μικρό και αντιμετωπίζεται.
Ακόμη και ένας Τσίπρας στην μακάρια πολιτική του προσέγγιση αντιλαμβάνεται πως οι διατυπώσεις του κειμένου είναι γενικευμένες αριστερές αστειότητες που δεν έχουν καμία επίδραση στην κανονική οικονομία και δεν μπορούν να ασκήσουν την παραμικρή επιρροή στις γενικότερες εξελίξεις, καθώς συνιστούν απλώς ευχολόγια πασπαλισμένα με νεοκομουνιστικές παραδοξότητες.
Το μέγα πρόβλημα για τον Τσίπρα είναι η επισημοποίηση της συνεργασίας των «53+» με την «αγία τριάδα» των «γερόντων» του κόμματος (Βούτσης, Φίλης, Σκουρλέτης), που δείχνει να αποκτάει και σαφή ιδεολογικοπολιτικά χαρακτηριστικά, άρα ισχυροποιείται και καθίσταται πολύ δύσκολη η αντιμετώπιση της.
Η συνεργασία αυτή στο εσωκομματικό πεδίο αναμένεται να έχει τεκτονικές επιδράσεις στους συσχετισμούς και να διαφοροποιήσει δραματικά τις ισορροπίες στην πορεία προς τις θεσμοθετημένες και αναμενόμενες κομματικές διαδικασίες.
Ο Τσίπρας βλέπει ολοένα και καθαρότερα ότι το σχοινί που σφίγγεται γύρω από το λαιμό του δεν το χειρίζεται πλέον μόνος του ο Ευκλείδης Τσακαλώτος.
Ο ηγέτης της αριστερής πτέρυγας έχει βοήθειες σημαντικές και συμμαχίες που του επιτρέπουν να προβάλλει ως ο εκφραστής της «ψυχής» του ΣΥΡΙΖΑ, άρα έχει αποκτήσει ισχυρό προβάδισμα στη διαχείριση του αριστερού μύθου, που τόσο σημαντικός είναι για την καθαρή αριστερή ψυχή.
Το χτύπημα της παρέας Τσακαλώτου, Φίλη, Βούτση, Σκουρλέτη είναι τόσο ισχυρό και οι προοπτικές του για την επόμενη μέρα στο κόμμα τόσο καθαρές που ακόμη και ο μέγας real estate του χώρου, ο περιβόητος Δημήτρης Παπαδημούλης είδε φως και μπήκε, προσφέροντας το σαρκίο του θυσία στο βωμό της μετά Τσίπρα εποχής για να αποκαθαρθεί και να εξακολουθήσει να επωφελείται των ειδικών σχέσεων με την κομματική εξουσία.
Ο Παπαδημούλης είναι (πάντα ήταν) βαρόμετρο στις εσωκομματικές εξελίξεις. Είναι παροιμιώδης η ικανότητα του να προβλέπει που πάει το καράβι και να φροντίζει να επιβιβάζεται σε αυτό την κατάλληλη στιγμή, ώστε και να μην το χάσει και απαραίτητος να θεωρείται.
Ο τρόπος που ξεπέταξε τον Λεωνίδα Κύρκο, που τον έκανε νοματαίο, για να προσχωρήσει στην ομάδα Τσίπρα, Βούτση, Φίλη, Σκουρλέτη στη διάσπαση του Συνασπισμού διδάσκεται στις σχολές πολιτικής επιστήμης της εσπερίας ως το απαύγασμα του αριστερού οπορτουνισμού και της κομματικής επιβίωσης.
Το γεγονός πως μετέχει επισήμως στην ομάδα που έχει την ευθύνη σύνταξης ντου κειμένου και δέχθηκε να δημοσιοποιηθεί η συμμετοχή του αυτή σημαίνει πως οι ισορροπίες στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν μεταβληθεί δραματικά και οι εξελίξεις στο επόμενο διάστημα στην ηγετική ομάδα θα είναι ραγδαίες.
Ο Παπαδημούλης δεν μετέχει ποτέ σε διεργασίες αν δεν έχει διασφαλίσει την επιτυχία του εγχειρήματος και αν δεν έχει λάβει σαφείς διαβεβαιώσεις για τη δική του τύχη για την επόμενη μέρα. Στο πλευρό της ομάδας των «53+» είναι σαφές πως προσβλέπει στις επόμενες εθνικές εκλογές και σε ένα διευρυμένο εσωκομματικό ρόλο στο μεσοδιάστημα, καθώς η θητεία στην ευρωβουλή δεν προβλέπεται να συνεχιστεί.
Ο Τσίπρας απέναντι στις εξελίξεις έχει μειωμένο ρυθμιστικό ρόλο και περιορίζεται να παρακολουθεί την πορεία των πραγμάτων αδύναμος να αντιδράσει και εντελώς ανίκανος να αντεπιτεθεί.
Το κόμμα έχει ήδη αναχωρήσει για άλλες πολιτείες, περισσότερο παραδοσιακές, το τιμόνι στρίβει αριστερά (λέμε τώρα) και για τον σημερινό πρόεδρο οι επιλογές στενεύουν. Η μέρα που θα του ανακοινώσουν πως συνταξιοδοτείται καταφθάνει με ταχύτητα και για μερικούς εξαιρετικά ανυπόμονους ο Μάρτιος είναι το τελευταίο όριο.