Αν ανατρέξουμε στις προηγούμενες εκλογές προέδρων θα διαπιστώσουμε ότι όχι μόνο δεν επικράτησε τότε το διαρκώς επικαλούμενο συναινετικό προφίλ και η δυνατότητα ευρύτερης πολιτικής αποδοχής τους, αλλά αντίθετα αυτές, μέχρι την εκλογή Στεφανόπουλου, ήταν υπόθεση μονοπαραταξιακή και μάλιστα με μεγάλο παρασκήνιο, αμφιλεγόμενες πρακτικές και εντάσεις.
Του Δ. Γιάννου*
Ούτε ο Κων/νος Τσάτσος, ούτε ο Κων/νος Καραμανλής, ούτε ο Χρ. Σαρτζετάκης είχαν την αποδοχή των μεγάλων αντιπάλων πολιτικών δυνάμεων της εποχής. Από το 1995, αποκλειστικός σκοπός της πλειοψηφίας, όταν δεν είχε τις απαιτούμενες, κατά το Σύνταγμα ψήφους, ήταν η εξεύρεση ενός προέδρου, που θα εξασφάλιζε και δεν θα έθετε σε κίνδυνο τον κυβερνητικό της βίο.
Η συναίνεση δηλαδή, όταν αυτή τέθηκε από ανάγκη, ως βασικό κριτήριο, εξαντλήθηκε σε αριθμητικά και όχι σε πραγματικά δεδομένα και για το λόγο αυτό επικράτησε υποκριτικά, ως δήθεν επικρατούσα πολιτική παράδοση, η επιλογή ενός προσώπου προερχόμενου από την αντιπολίτευση. Γι’ αυτό ψήφισε το ΠΑΣΟΚ τον Κ. Στεφανόπουλο το 1995, γι’ αυτό πρότεινε και ψήφισε η ΝΔ τον Κ. Παπούλια το 2005.
Σημειώνω ότι η εκλογή Στεφανόπουλου το 2000, όπου ήταν και η πρώτη φορά που συνέπεσαν τα 2 μεγάλα κόμματα στο πρόσωπο του υποψηφίου προέδρου, τον οποίο όμως σκόπιμα δεν είχε ψηφίσει η ΝΔ το 1995, έγινε σε εκλογική χρονιά, ενώ και η θητεία Παπούλια ανανεώθηκε 4 μόλις μήνες μετά τις βουλευτικές εκλογές του 2009 και ενώ ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Γ. Παπανδρέου είχε δεσμευτεί ότι δεν θα ψηφίσει τον προερχόμενο από το ΠΑΣΟΚ τότε ΠτΔ, αν δεν προηγηθούν βουλευτικές εκλογές, ώστε να προταθεί εκ νέου από τον ίδιο, όπως και έγινε.
Ο ορισμός δηλ της πολιτικής και μικροκομματικής σκοπιμότητας… Τέλος η επιλογή Παυλόπουλου, το 2015, επιβλήθηκε από τον Π. Καμένο, που με τον τρόπο αυτό πίστευε ότι θα διατηρήσει τη σχέση του με συγκεκριμένο τμήμα της ΝΔ, η οποία βεβαίως, ενόψει του προφανούς εθνικού κινδύνου που διαγράφονταν από την κυβέρνηση της πρώτης φοράς αριστεράς, δεν θα μπορούσε παρά να υπερψηφίσει ένα προβεβλημένο στέλεχός της. Κάπως έτσι διαμορφώθηκε και μαγειρεύτηκε η περίφημη συναίνεση, που τόσο πολύ ακούγεται τελευταία στον δημόσιο διάλογο …
Αλλά και το πραγματικό προφίλ των προέδρων των Δημοκρατίας ήταν, κατά την περίοδο της ενεργούς πολιτικής διαδρομής τους, αμιγώς πολιτικό και στις περισσότερες περιπτώσεις σκληρά παραταξιακό, με εξαίρεση την ατυχή περίπτωση Σαρτζετάκη, όπου βέβαια προλάβαμε και γίναμε Έθνος… Ανάλαφρο!
Ο Κων/νος Καραμανλής και ο Κωστής Στεφανόπουλος ήταν σφοδροί αντικομμουνιστές, με αιχμηρό – ενίοτε συγκρουσιακό – λόγο και με σαφές δεξιό ιδεολογικό στίγμα.
Ο Κάρολος Παπούλιας θεωρήθηκε από τους πολιτικούς του αντιπάλους ως «κηπουρός» του Ανδρέα, κατηγορήθηκε ακόμη και για σχέσεις του με την τρομοκρατία, ενώ ο Προκόπης Παυλόπουλος πολεμήθηκε το 2008 σκληρά από ολόκληρη την αντιπολίτευση και όχι μόνο, επικρίθηκε σφοδρά για την ταραγμένη εκείνη περίοδο, θεωρήθηκε αρνητικός πρωταγωνιστής, όχι μόνο για τα σχετικά γεγονότα, αλλά και για την γενικότερη διαχείριση των υπουργικών του καθηκόντων. Αρκεί κάποιος να ανατρέξει στην τότε αιτιολογία της αρνητικής ψήφου του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Σήμερα πράγματι είναι η πρώτη φορά που η επερχόμενη εκλογή του ΠτΔ απεμπλέκεται πλήρως από υποκριτικούς συμβιβασμούς, πολιτικές σκοπιμότητες και άλλες πολυποίκιλες επιρροές, ώστε δίνεται η μοναδική ευκαιρία να οριοθετηθεί με ειλικρίνεια η ουσιαστική έννοια της «ευρύτερης αποδοχής» και η κατεύθυνσή της.
Γιατί η Συναίνεση δεν μπορεί ούτε πρέπει να υπακούει, όπως στο παρελθόν, σε πολιτικά παιχνίδια και κομματικά παζάρια, αλλά μόνο στη φωνή της κοινωνίας και στις ανάγκες του Έθνους. Κάνουν λάθος όσοι πιστεύουν ότι οι Έλληνες (ανα)ζητούν ένα πρόσωπο, με λόγο στρογγυλεμένο, χωρίς γωνίες, ένα λόγο, με ήπια εκφορά, ευχάριστο και όχι χρήσιμο, ένα πρόσωπο χωρίς ισχυρή άποψη που δεν δυσαρεστεί κανέναν, άνευρο και χωρίς σφυγμό, ένα πρόσωπο δηλαδή παντός καιρού…
Η πολιτική Συναίνεση δεν υπηρετείται με την απόκρυψη θέσεων και απόψεων, με την ωραιοποίηση καταστάσεων ή με την οπισθοχώρηση δίκαιων αιτημάτων, ούτε βέβαια με την υποκριτική προσωπική συμπεριφορά των πολιτειακών παραγόντων και την μετάλλαξη των χαρακτήρων τους. Αυτή δεν είναι Συναίνεση αλλά ευκαιριακή εκπτωτική προσφορά….
Η πραγματική Συναίνεση υπηρετείται από αυτούς που δεν κρύβονται στα δύσκολα, από αυτούς που δεν επιδιώκουν να είναι αρεστοί χάριν της δημοφιλίας τους, από αυτούς που, ενώ με σθένος και πείσμα υποστηρίζουν θέσεις και απόψεις, φέρνουν κοντά αντίθετους πόλους και καταφέρνουν να βρίσκουν και να εφαρμόζουν την κοινή συνισταμένη στα κρίσιμα θέματα. Η αληθινή Συναίνεση απαιτεί Αρετή, Τόλμη, Μπέσα και Αξιοπρέπεια!
Την περίοδο 2012-2014 ήταν η πρώτη φορά που έγινε κυβερνητική πράξη μια τέτοια συναίνεση, αφού συνασπίστηκαν τρία κόμματα που κάλυψαν όλο το φάσμα του λεγόμενου δημοκρατικού τόξου. Το πείραμα αυτό δεν έτυχε, πέτυχε, διότι ο Αντώνης Σαμαράς κατάφερε, χωρίς να αλλάξει το χαρακτήρα ή τις θέσεις του ή να προσαρμόσει το προφίλ του, να δημιουργήσει σχέσεις ειλικρίνειας και εμπιστοσύνης με τους πολιτικούς του αντιπάλους.
Δεν κρύφτηκε, δεν μεταλλάχθηκε, δεν προσποιήθηκε ούτε στον Βενιζέλο και στον Κουβέλη, ούτε στους υπουργούς τους, ούτε σε λοιπούς αξιωματούχους και παράγοντες… Πήρε αποφάσεις, μετά από ατελείωτες ώρες συζητήσεων με τους πολιτικούς αρχηγούς, δείχνοντας κατανόηση ακόμη και σε ιδεολογικές προκαταλήψεις, προκειμένου να βρει τη χρυσή τομή και την κοινή συνισταμένη.
Ας ρωτήσει κάποιος τον Κουβέλη και τον Βενιζέλο… Έδωσε κατευθύνσεις αλλά και «πολιτικό χώρο» σε υπουργούς και αξιωματούχους αντίπαλης πολιτικής κατεύθυνσης, χωρίς να παρέμβει στο έργο τους και προστατεύοντάς τους περισσότερο από τους δικούς του υπουργούς…
Ας ρωτήσει κάποιος την Γεννηματά, τον Λοβέρδο, τον Κεγκέρογλου, τον Κούρκουλα, τον Μανιάτη, τον Ρουπακιώτη, τον Μανιτάκη, τη Σκοπούλη ή τον Παπαθεοδώρου… Ένωσε τον πολιτικό κόσμο στη μάχη κατά του Ναζισμού και των εκπροσώπων του (ΧΑ), που απειλούσαν ευθέως το Δημοκρατικό μας πολίτευμα, σηκώνοντας το βάρος μιας σφοδρής σύγκρουσης, για το αποτέλεσμα της οποίας πολλοί τώρα (όψιμα) επιχαίρουν…
Ας ρωτήσει κάποιος τη μητέρα του Π. Φύσα, τον Μιχαλολιάκο και τον Κασιδιάρη… Και αν δεν ρωτήσουν αυτούς, που τον έζησαν ως κυβερνήτη, ας ρωτήσουν τον Παφίλη για το πώς συμπεριφέρθηκε ο Σαμαράς, ως ευρωβουλευτής, όταν τέθηκε στην Ευρώπη το θέμα εξομοίωσης του ναζισμού – κομμουνισμού, υπερασπιζόμενος όχι τον κομμουνισμό αλλά τους Έλληνες εκπροσώπους του…
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι το σύμβολο του Έθνους, εκπροσωπεί και εκφράζει τον Ελληνισμό, την ταυτότητα και τη συνείδησή του.
Αυτός είναι πλέον ο ρόλος του και γι’ αυτό οι απόψεις του πρέπει να ταυτίζονται με το λαό και να υπηρετούν τα εθνικά δίκαια.
Αυτό και μόνο σημαίνει, κατά τη γνώμη μου, ευρύτητα αποδοχής και κοινωνική – λαική συναίνεση!!
Συνεπώς τέτοιο πολιτικό πρόσωπο αναζητούμε και οφείλουμε να προσφέρουμε στον λαό και την πατρίδα, ιδίως σήμερα που τα εθνικά μας θέματα βρίσκονται σε πολύ κρίσιμη όσο και επικίνδυνη φάση.
Η πατρίδα έχει ανάγκη έναν Πρόεδρο με ψυχή, καρδιά και εθνικό παλμό, με σταθερές εθνικές θέσεις και ισχυρή πολιτική προσωπικότητα, γνώστη των ευρωπαικών – γεωπολιτικών συσχετισμών, με εμπειρία, διεθνείς διασυνδέσεις και αναγνωρισμένη προσφορά.
Η κυβέρνηση (οποιαδήποτε κυβέρνηση) έχει ανάγκη από έναν πρόεδρο που γνωρίζει την εκτελεστική εξουσία και τους θεσμούς, που μπορεί να λειτουργήσει ως συμπαραστάτης της στις διεθνείς επαφές και διεκδικήσεις, υπερασπιστή του δημοκρατικού πολιτεύματος και των εθνικών συμφερόντων.
Ο Λαός έχει ανάγκη από έναν πρόεδρο γνώστη της ιστορίας και των αγώνων του. έναν πρόεδρο που μπορεί να βασιστεί πάνω του και που ξέρει ότι θα τον εκπροσωπήσει με υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια, όρθιο και μπροστάρη στα δύσκολα, έναν πρόεδρο που θα βλέπει μπροστά του μόνο ΕΛΛΑΔΑ, μέχρι τέλους!!!
*Ο Δημήτρης Γιάννος είναι Δικηγόρος, μέλος της ΠΕ της ΝΔ