Ο Αντώνης Κεφαλάς γράφει για τον Λύκο με την προβιά του Προβάτου

Η δεξιά δεν είχε ανάγκη να εκπορθήσει το κάστρο του κράτους. Ο στρατιωτική νίκη στον Εμφύλιο της πρόσφερε την δυνατότητα να το φτιάξει στα μέτρα της.

Όταν εμφανίστηκαν τα πρώτα σημάδια υπονόμευσης της κυριαρχίας της, ελέω Ενώσεως Κέντρου κοπής 1963-1965, η Απριλιανή δικτατορία φρόντισε να τη σταματήσει.

Του Αντώνη Κεφαλά

Βραχεία ήταν, όμως, η νίκη σε πολιτικό επίπεδο και ολοκληρωτική η ήττα σε επίπεδο ιδεολογίας και παιδείας/κουλτούρας. Η πρώτη επταετία της μεταπολίτευσης έπαιξε άμυνα καθυστέρησης. Η φιλοδοξία του Εθνάρχη, εξάλλου, δεν περιοριζόταν από ιδεολογικούς παράγοντες αυτής της μορφής. Το 1981/1982 άλωση από το ΠΑΣΟΚ ήταν, έτσι, ταχεία, εύκολη και ολοκληρωτική.

Τα επόμενα 30 χρόνια χαρακτηρίζονται από την αέναη μάχη γαλάζιων και πράσινων για το κράτος. Όχι πως το κράτος είχε λεφτά. Είχε, όμως, άπλετη πρόσβαση σε δανεικά. Είχε και το πλεονέκτημα της διεφθαρμένης γραφειοκρατίας—που γεννούσε λεφτά.

Η κρίση χρέους της Ελλάδας δεν ξεκίνησε στον 21ο αιώνα και, πάντως όχι το 2009. Ξεκίνησε το 1981 γνώρισε νέες δόξες στην περίοδο 2002-2010και από τότε προχωρά ακάθεκτη. Μέχρι και σήμερα.

Τα μνημόνια, παρά τα λάθη των σχεδιαστών τους, πρόσφεραν μία αμυδρή ελπίδα πως ίσως η κατάσταση θα μπορούσε να αλλάξει. Βασικός στόχος τους ήταν να στερηθεί το κράτος πόρους.

Ο πολυμήχανος πολιτικός κόσμος, όμως, είχε κρυφούς άσους στο μανίκι του. Στην αρχή υπονόμευσε την προσπάθεια αυτή ψηφίζοντας νόμους που δεν εφάρμοζε. Στη συνέχεια απεμπόλησε ένα σημαντικό όπλο του, αποδεχόμενος μία μορφή κουρέματος του χρέους (το περίφημο PSI) που επιφανειακά ωφέλησε την χώρα μας κατά 110 δις. ευρώ, με καθαρό πραγματικό κέρδος μόλις 33,5 δις. ευρώ.

Για να διαφυλάξει ταπρονόμια του, για να σώσει την προοπτική της κυριαρχίας του επί του κράτους, ο πολιτικός κόσμοςέσωσε τις ξένες τράπεζες και φέσωσε τις μεν δικές μας με 50 δις. ευρώ τα δε ασφαλιστικά ταμεία με 15 δις. ευρώ.

Στη συνέχεια, το κράτος διαφυλάχθηκε με την επιβολή λιτότητας στον ιδιωτικό παραγωγικό τομέα: συντάξεις εξανεμίστηκαν, το σύστημα υγείας κατέρρευσε, τα δώρα του 13ου και 14ου μισθού χάθηκαν, η ανεργία εκτινάχτηκε στο 28% του εργατικού δυναμικού – που με τη σειρά του συρρικνώθηκε.

Η φυγή στο εξωτερικό ξεπέρασε τις 600.000. Παράλληλα, όμως, η υποχρεωτική έξοδος από τον δημόσιο τομέα έγινε με τις καλύτερες προϋποθέσεις – όσο ήταν ακόμη καιρός ως προς τις παροχές.

Και, η δομή τουδεν πειράχτηκε ούτε στο ελάχιστο. Η κατάργηση (στο όνομα) ενός οργανισμού συνοδευόταν από την ίδρυση δύο άλλων. Η Λερναία Ύδρα στην σύγχρονη έκβασή της! Τα οργανογράμματα των υπουργείων –από καταβολής τους γιγαντωμένα—όχι μόνο δεν αλλάξαν αλλά μεγάλωσαν κι άλλο. Ο μηχανισμός των συμβασιούχων γνώρισε τις δόξες του.

Και η ατυχής έμπνευση του εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ να δημιουργήσει ένα νέο κράτος δίπλα στο παραδοσιακό με στόχο να παρακάμψει τις αντιδράσεις του, κατέληξε στην πλήρη αφομοίωση του νέου από το παλιό.

Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε στην εξουσία η δεξιά αποκοιμήθηκε με την μάντρα ότι «το κράτος δεν έχει λεφτά – οπότε τι θα κάνει; Νέο ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να γίνει.» θεώρησε, λοιπόν, ότι η μάχη για το κάστρο μπορούσε να συνεχιστεί με τους παραδοσιακούς παίκτες – όπου τελικά το ένα χέρι ένιβε το άλλο και τα δύο μαζί το ΚΚΕ.

Βαθιά η ψευδαίσθηση. Κάτω από το βάρος κρίσιμων πολιτικών λαθών η δεξιά βρέθηκε στην αντιπολίτευση και το επίσημο ΠΑΣΟΚ στα επίπεδα του 1974 –καθώς μεγάλο μέρος της νομενκλατούρας του μετακόμισε προς την (ιδεατή) αριστερά. Δεν ήταν θέμα ιδεολογίας.

Ήταν θέμα συμφέροντος. Σωστά ερμήνευσε την προοπτική του ΣΥΡΙΖΑ ως την είσοδο ενός νέου και δυναμικού παίχτη ικανού να ανατρέψει τους κανόνες του παιγνιδιού σε όφελος του.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν στερείτε ιδεολογίας. Ούτε και την έχει απεμπολήσει. Απλά ακολουθεί την γνώριμη τακτική της ειρηνικής συνύπαρξης κατά την παράδοση Λένιν/Χρουστσόφ «ένα βήμα μπρος, δύο βήματα πίσω». Κάπως αργά, στο πρώτο εξάμηνο του 2015, ανακάλυψε τα πικρά μαθήματα των σοσιαλδημοκρατών από το σχίσμα της Β’ Διεθνούς και αποφάσισε να το παίξει καλός μαθητής. Ο λύκος με την προβιά του πρόβατου. Για 12 μήνες την έκανε …τουμπεκί! Μετά τα πραγματικά χρώματα άρχισαν να εμφανίζονται σιγά-σιγά.

Βήμα πρώτο, η άλωση της ενημέρωσης. Όποιος θεωρεί πως η πολιτική του απέτυχε ας καταμετρήσει και αναλύσει το σημερινό τοπίο στα ΜΜΕ.

Βήμα δεύτερο, η υπονόμευση της κεντρικής τράπεζας. Όποιος θεωρεί πως η Τράπεζα της Ελλάδος δεν έχει πληγωθεί από τις αλλεπάλληλες επιθέσεις ας το ξανασκεφτεί και ας το επανεξετάσει.

Βήμα τρίτο, βόμβα στα θεμέλια της δικαιοσύνης. Υπάρχει κανείς που πιστεύει πως η δικαιοσύνη δεν έχει υποστεί βαρύτατα πλήγματα στους τελευταίους 18 μήνες. Πληγές που κατά πολύ υπερβαίνουν σε «αίμα» το σκάνδαλο με το παραδικαστικό κύκλωμα.

Βήμα τέταρτο, η επίθεση κατά των ελεύθερων επαγγελματιών μέσω της φορολογίας και των ασφαλιστικών εισφορών. Γιατί, οι ελεύθεροι επαγγελματίες δεν ελέγχονται. Οι μισθωτοί ελέγχονται.

Βήμα πέμπτο, η εξαθλίωση της αστικής (μεσαίας και μικρής) τάξης, με τον ΕΝΦΙΑ και την υπέρμετρη φορολογίαεισοδηματος (συμπεριλαμβανομένων των κερδών).

Βήμα έκτο, η εκ νέου διόγκωση του δημόσιου τομέα: συμβασιούχοι, προγράμματα απασχόλησης χρηματοδοτούμενα από την Ε.Ε., διορισμοί από τα παράθυρα, διορισμοί παράνομοι. Μέχρι το τέλος του 2018 ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει «προσλάβει» στον δημόσιο τομέα περί τα 100.000 άτομα.

Βήμα έβδομο, η άλωση της τοπικής αυτοδιοίκησης με τη στέρηση πόρων και την απλή αναλογική.

Βήμα όγδοο, οι ταξικές ρυθμίσεις – όπου ευνοούνται μόνο οι μικροοφειλέτες, μήπως και δεν ρίξουν μαύρο στις εκλογές.

Βήμα ένατο, η απλή αναλογική στις εθνικές εκλογές.

Βήμα δέκατο, η ανοιχτή παραδοχή ότι επιδιώκει τη μεγαλύτερη ανακατανομή πλούτου που γνώρισε η μεταπολεμική Ελλάδα.

Όλα αυτά διαπερνιούνται από την απόλυτη έλλειψη αιδούς. Την απόλυτη κυριαρχία του καιροσκοπισμού. Την απόλυτη ευκολία του Γκεμπελικού ψέματος. Την απόλυτη αδιαφορία για την ομαλή λειτουργία της Δημοκρατίας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μεταλλαχθεί σε συστημικό παίκτη. Μόνο που, σε αντίθεση με την σιωπηρή συμφωνία Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, επιδιώκει να αλλάζει τους κανόνες του παιγνιδιού κατά το δικό του δοκούν. Στη βάση αυτή διαιωνίζει και εντείνει τις παθογένειες του ελληνικού πολιτικού συστήματος.

Με τις συνθήκες αυτές έξοδος από το τέλμα της στάσιμης οικονομίας, της υψηλής ανεργίας, της υποβάθμισης του παραγωγικού ιστού, της κομματοκρατίας, της διαφθοράς και της αβελτηρίας δεν υπάρχει. Κατά περίπτωση λίγος ήλιος. Και κατά κανόνα γκρίζα και μαύρα σύννεφα.