Τόσο οι ενδοκοινοτικές συνομιλίες τόσο στην Κύπρο, όσο και αυτές μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας, όχι μόνο έχουν αποβεί άκαρπες, αλλά έχουν αποθρασύνει την Τουρκία, που ως σύγχρονος Μινώταυρος έχει βάλει στο τραπέζι μια πληθώρα απαιτήσεων, πιέζοντας με αιχμή του δόρατος την στρατιωτική ισχύ της.
Του Τάσου Παπαδόπουλου
Η Κύπρος πριν από μια δεκαετία και πλέον προχώρησε στον καθορισμό της ΑΟΖ της στο νότιο μέρος του νησιού, δηλ. στο κομμάτι που δεν είναι υπό κατοχή και προχώρησε σε διακρατικές συμφωνίες οριοθέτησης, με Αίγυπτο, Ισραήλ και Λίβανο.
Η Τουρκία που θυμάται τον συνεταιρισμό Ε/Κ και Τ/Κ και τις συμφωνίες του 1960 όποτε την βολεύει, την ώρα που τις έχει καταπατήσει με την εισβολή του 1974 και έχει εκδιώξει με τη βία 180.000 Έλληνες της Κύπρου από τον βορρά που κατέλαβε, μιλάει για ίσα δικαιώματα των Τούρκων της Κύπρου.
Την ίδια ώρα στην ΑΟΖ, που βρίσκεται στο κατεχόμενο τμήμα της Μεγαλονήσου διενεργεί αυθαίρετα έρευνες για υδρογονάνθρακες, επικαλούμενη συμφωνία με το ψευδοκράτος, που έχει ανακηρύξει από το 1983, και που μόνο εκείνη αναγνωρίζει ως κρατική οντότητα.
Δηλαδή λέει στη διεθνή κοινότητα ότι τα δικά μου δικά μου, και τα δικά σου μισά-μισά. Επικαλείται το διεθνές δίκαιο που ερμηνεύει κατά τρόπο που δεν είναι αποδεκτός από κανένα διεθνή οργανισμό, ή μεγάλη δύναμη, που έχει δεσπόζουσα θέση στο γεωπολιτικό παιχνίδι.
Δεν δέχεται καν να πάει σε οποιοδήποτε διεθνές δικαστήριο για την επίλυση διαφορών ανάμεσα σε όμορες χώρες. Εξοπλίζεται σαν αστακός και έχει διαθέσει το όχι ευκαταφρόνητο ποσό του ενός δις για την αγορά δύο ερευνητικών πλοίων και δύο άλλων που κάνουν γεωτρήσεις.
Συμπεριφέρεται ως σύγχρονος πειρατής τόσο του Αιγαίου όσο και της Ανατολικής Μεσογείου. Τα μέτρα που έχει λάβει για την ώρα η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν την συγκινούν και απαντά με απειλές, έχοντας ως όπλο το προσφυγικό-μεταναστευτικό, με το οποίο εκβιάζει την διεθνή κοινότητα.
Την ίδια ώρα αδιαφορεί και για τις απειλές της Ουάσιγκτον και παραλαμβάνει τους ρωσικούς πυραύλους S-400, παρά τα όσα περί του αντιθέτου προβλέπει ο αμερικανικός νόμος. Με δυο κουβέντες η Τουρκία βγάζει γλώσσα στην διεθνή κοινότητα, επιχειρώντας να παίξει ως μικρομέγαλος ρόλο μπαμπούλα της περιοχής.
Είναι προφανές ότι με την απειλή βίας, που δυστυχώς δεν συγκινεί τον ΟΗΕ, απαιτεί τα λύτρα ως κοινός εκβιαστής από τους αδυνάμους, στην προκειμένη περίπτωση την Κύπρο.
Από την άλλη πλευρά πολλοί χαιρέτησαν την κίνηση του Τάσσου Παπαδόπουλου στον οποίο ομνύουν, γιατί προχώρησε δυναμικά στην αναζήτηση υδρογονανθράκων, αγνοώντας τις απειλές του τούρκου εισβολέα.
Δυστυχώς η διεθνής νομιμότητα δεν αρκεί. Αν κάποιος δεν έχει την δυνατότητα να προστατεύσει δυναμικά τα συμφέροντα του, είναι έρμαιο στις ορέξεις του δυνατότερου, που δυναμικά διεκδικεί δικαιώματα τρίτων, αδιαφορώντας για νόμους και κανόνες.
Βεβαίως στην προκειμένη περίπτωση η Ελλάδα με βάση όσα υποστηρίζει η Τουρκία είναι κι αυτή εγγυήτρια δύναμη. Όμως αυτό το δικαίωμα το έχει απεμπολήσει η χώρα μας από το 1974, όταν δεν αντέδρασε στην τουρκική εισβολή στην Κύπρο, με το επιχείρημα ότι πέφτει μακριά η Μεγαλόνησος.
Ποσό μάλλον σήμερα με μια Τουρκία που έχει εξοπλισθεί σαν αστακός. Αντίθετα η Ελλάδα λόγω οικονομικής κρίσης όχι μόνο δεν έχει ακολουθήσει με ανάλογους εξοπλισμούς, αλλά δεν έχει συντηρήσει ως όφειλε τα υπάρχοντα οπλικά συστήματα.
Αλλά κι αν το δει κανείς διαχρονικά και η Αθήνα έχει κάνει πολλές παραχωρήσεις στην Άγκυρα. Από το γκριζάρισμα στο Αιγαίο με την αποχή από έρευνες έξω από τα χωρικά ύδατα της χώρας μας που είναι τα έξι μίλια, μέχρι την αδυναμία λόγω casus belli επέκτασής τους στα 12, όπως έχει το δικαίωμα με βάση το Δίκαιο της θάλασσας που ισχύει από το 1982.
Και δεν είναι μόνο αυτή η παραχώρηση στην Τουρκία είναι και τα όσα ακολούθησαν, όπως η σιωπηλή αποδοχή της αποστρατιωτικοποίησης των νήσων του Βορείου Αιγαίου, το γκριζάρισμα των Ιμίων και τέλος η διεκδικήσεις 20 ελληνικών νησιών της περιοχής.
Με αυτή την έννοια η Τουρκία έχει πετύχει να μπλοκάρει το Αιγαίο σε ότι αφορά τις έρευνες για υδρογονάνθρακες. Είναι λοιπόν απορίας άξιο αν οι συμφωνίες της Κύπρου με όμορες χώρες του νότου, είναι ικανές να βοηθήσουν ουσιαστικά τη Λευκωσία στο ενεργειακό της πρόγραμμα, όταν η Ελλάδα έχει κάνει πίσω στο Αιγαίο με αντάλλαγμα μια εύθραυστη ειρήνη στην περιοχή.
Δυστυχώς την μόνη γλώσσα που καταλαβαίνει η Άγκυρα είναι μια ισχυρή αποτρεπτική δύναμη, που θα βάλει φρένο στις επεκτατικές βλέψεις της. Το διεθνές δίκαιο, οι Οργανισμοί, τα μέτρα χάδι, δεν αρκούν. Γιατί ισχύει και στις μέρες μας τα όσα μας έχει κληροδοτήσει ο Θουκυδίδης. Πάντα και διαχρονικά ο ισχυρός επιβάλει τις απόψεις του…