Γενικώς θεωρείται ως ο μεγαλύτερος ‘’παραμυθάς’’ που έχει γνωρίσει ο πλανήτης μας.
Του Κώστα Χριστίδη*
Μετά πάροδο 222 ετών από τον θάνατο του βαρόνου, ένας Έλληνας πολιτικός, μεταξύ άλλων, διέπραξε τα εξής: Δήλωσε προεκλογικά ότι ‘’θα καταργήσουμε το μνημόνιο με ένα άρθρο και έναν νόμο’’ αλλά υπέγραψε ένα νέο, βαρύτερο μνημόνιο. Προκήρυξε αιφνιδιαστικά δημοψήφισμα κατηγορώντας ως προδότες και υποχείρια των δανειστών τους υποστηρικτές του ‘’ναι’’, αλλά μετέτρεψε το ‘’όχι’’ της πλειοψηφίας (61%) σε μεγαλοπρεπές ‘’ναι’’.
Η άρνηση λήψης υφεσιακών μέτρων εξελίχθηκε σε φοροκαταιγίδα που περιλάμβανε αύξηση φορολογίας των κερδών, αυξημένες προκαταβολές φόρων, αύξηση της ειδικής εισφοράς αλληλεγγύης, αυξήσεις ΦΠΑ στα περισσότερα είδη, αυξήσεις φόρων ειδικής κατανάλωσης κλπ.
Κατηγόρησε σφοδρά τους προκατόχους του για περικοπές συντάξεων και προέβη σε πολυάριθμες νέες περικοπές και σε κατάργηση του ΕΚΑΣ. Η εξαγγελία του για κατάργηση του ΕΝΦΙΑ παραμερίσθηκε.
Ομοίως και τα περί παγώματος των ιδιωτικοποιήσεων (ΟΛΠ, Αστέρα Βουλιαγμένης, περιφερειακών αεροδρομίων κλπ.), περί θέσπισης αφορολόγητου ορίου 12.000 ευρώ και πολλών άλλων. Αυτή την ακατάσχετη ψευδολογία την χαρακτήρισε ως ‘’αυταπάτες’’ (ως εάν οι τελευταίες να αποτελούν συγχωρητέες αδυναμίες υπεύθυνων κυβερνητών)…
Ο ίδιος και οι συνεργάτες του προέβαλαν και προβάλλουν ένα ασαφές ‘’ηθικό πλεονέκτημα’’, καθόσον το κόμμα του, όντας εκτός εξουσίας μέχρι πριν από πέντε χρόνια, δεν επιβαρύνονταν με σκάνδαλα χρηματισμού, διαπλοκής και πελατειακών σχέσεων.
Βεβαίως, το ηθικό πλεονέκτημα ήταν ανέκαθεν ανύπαρκτο γιατί η Αριστερά πάντοτε πολέμησε λυσσωδώς κάθε προσπάθεια μεταρρύθμισης και εκσυγχρονισμού του κράτους, υποστήριξε κάθε συντεχνιακή διεκδίκηση, δαιμονοποίησε την επιχειρηματικότητα, ανεχόταν ή επιδοκίμαζε την ανομία και την βία όταν αυτές γίνονταν ‘’για καλό σκοπό’’ (καταλήψεις κτιρίων, δρόμων, λιμανιών, εμπρησμοί καταστημάτων και τραπεζών με θάνατο ανυποψίαστων θυμάτων κ.α.), πρακτικές που εν πολλοίς συνεχίζονται μέχρι σήμερα.
Η ‘’ηθική υπεροχή’’ της Αριστεράς κατέρρευσε με την συνεργασία με ακροδεξιούς χάριν της παραμονής στην εξουσία, την καλλιέργεια των πελατειακών σχέσεων εις το έπακρον διά του διορισμού ημετέρων και του κατατρεγμού ‘’ετεροδόξων’’, την προσπάθεια ελέγχου μέσων μαζικής ενημέρωσης και ανεξάρτητων αρχών και την χρησιμοποίηση ανθρώπων ως ο Μ. Πετσίτης σε εξωθεσμικούς ρόλους.
Αποκορύφωμα όλων ήταν, μετά την εκατόμβη στο Μάτι και την ‘’ανάληψη της πολιτικής ευθύνης’’ (;) από τον πρωθυπουργό, η επιβίβασή του σε πολυτελή θαλαμηγό επιφανούς επιχειρηματικής οικογένειας, με την οποία ήδη συνεργάζεται σε διάφορα επίπεδα, για να ξεκουρασθεί από την ‘’οδύσσεια’’ της εξουσίας και να καταπλεύσει στην Ιθάκη, όπου προέβη σε μία ακόμη θεατρική παράσταση.
Εν όψει των ανωτέρω προτείνω να θεσμοθετηθεί ετήσιο βραβείο Μυνχάουζεν και να απονεμηθεί στον σημερινό Έλληνα πρωθυπουργό. Υπάρχει επικρατέστερος υποψήφιος;
*Νομικός - Οικονομολόγος
Ακολουθήστε το Lykavitos.gr στο Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
