Με την μορφή ημερολογίου, ο πρώην αρχισυντάκτης του Οικονομικού Ταχυδρόμου ανοίγει ένα παράθυρο στο παρελθόν.
Tου Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Δεν το βάζει κάτω ο Δημήτρης Στεργίου. Πάντα επιμελής, προσεκτικός και ακριβολόγος, είναι από τους ανθρώπους που ψάχνουν την αλήθεια μέσα από στοιχεία, αριθμούς και γεγονότα. Συνήθως, τα τελευταία ελάχιστη σχέση έχουν με ιδεοληψίες και φαντασιώσεις –ενίοτε δε είναι και αμείλικτα.
Στο πλαίσιο αυτής της πραγματικότητας, κυκλοφορεί το 14ο οικονομικό-πολιτικό βιβλίο του, «Flashback: Η λεηλασία της Ελλάδος τα τελευταία 60 χρόνια σε …365 ημέρες», από τις εκδόσεις Stergiou Limited, σε 550 σελίδες, με κείμενα, αντί εισαγωγής, των Εμμανουήλ Ροΐδη και Γιάννη Μαρίνου. Με την μορφή Ημερολογίου, ο συγγραφέας ανοίγει ένα παράθυρο στο παρελθόν και μία πύλη γνώσης για το μέλλον, σημειώνοντας ότι «η ιστορία στην Ελλάδα επαναλαμβάνεται συνεχώς ως ιλαροτραγωδία».
Με αφετηρία ένα συγκεκριμένο πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό γεγονός, μία είδηση, μία δήλωση, μία απόφαση της κάθε ημέρα, από την 1η Ιανουαρίου 2015 έως τις 31 Δεκεμβρίου 2015, ο συγγραφέας «βάζει μπροστά» την μηχανή του χρόνου και παρουσιάζει, με στοιχεία από το απέραντο αρχείο του, ένα αντίστοιχο παρόμοιο γεγονός που συνέβη πριν από 60, ή 50, ή 40, ή 30 ή 20 χρόνια!
Το «ταξίδι» γίνεται αστραπιαία. Ο αναγνώστης βρίσκεται ταυτόχρονα στο παρόν και στο παρελθόν, ή νομίζει ότι δεν υπάρχει παρόν αλλά πάντα παρελθόν, ή ότι τα ίδια πάθαιναν, ζούσαν και τραβούσαν οι παππούδες του και οι γονείς του. Όλα τα κομμάτια του παζλ γίνονται κάδρο, γίνονται μία μεγάλη εικόνα, που εξηγεί πως όλα σχεδόν αυτά που συμβαίνουν σήμερα, γίνονταν όμοια κι απαράλλαχτα στο παρελθόν –θα γίνουν δε και στο μέλλον.
Όλα αυτά επιβεβαιώνονται από την απογοήτευση του ελληνικού λαού από το παλιό πολιτικό σύστημα και τις «μαζοχιστικές» αποφάσεις του στις βουλευτικές και άλλες εκλογές να ψηφίζει «πάντα ευκολόπιστος και πάντα προδομένος» κυβερνήσεις «φιλελεύθερες», «σοσιαλιστικές» και, στις 25 Ιανουαρίου 2015, την «πρώτη αριστερή» –οι οποίες, με τις αποφάσεις, με τα ίδια μέτρα, με την ίδια τακτική, με την πολιτική που κατήγγελλαν ως αντιπολίτευση, επαναλαμβάνουν την ιστορία ως…ιλαροτραγωδία.
Και όλα αυτά τα ιλαροτραγικά συνέβαιναν και συμβαίνουν, μολονότι ο Εμμ. Ροΐδης είχε εξαγγείλει τα ίδια σημερινά πριν από 150 και 140 χρόνια, με δηλητηριώδεις επισημάνσεις, όπως αυτή που παραθέτει στο Ημερολόγιό του ο συγγραφέας: «Αν υπήρχε λεξικόν της νεοελληνικής γλώσσης, νομίζομεν ότι ο ορισμός της λέξεως κόμμα ήθελεν είναι ο ακόλουθος: Ομάς ανθρώπων ειδότων ν’ αναγιγνώσκουσι και ν’ ανορθογραφώσι, εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες, ενούμενοι υπό έναν οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσιν ν’ αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν του πρωθυπουργού, ίνα παράσχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι».
Όπως καταλαβαίνει κανείς, κάποιες αθάνατες αλήθειες υποδηλώνουν και το μέγεθος της ακινησίας μίας κοινωνίας που, στην ελληνική περίπτωση, δείχνει ότι δεν ισχύει ούτε το περίφημο «γηράσκω αεί διδασκόμενος»…