Από την σκοπιά του, ο Λένιν, πριν το πραξικόπημα του το 1917 είχε γράψει ότι «το κόμμα πρέπει να ελέγχει απόλυτα τράπεζες, αστυνομία, παιδεία και στρατό». Συνεπώς, ο επικεφαλής των μπολσεβίκων θεωρούσε ότι η αστυνομία είχε πρωτεύοντα ρόλο, γιατί μέσω αυτής μπορούσε να ελέγχει ολόκληρη την κοινωνία.
Του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Στη σημερινή εποχή όλα τα παραπάνω είναι σχετικά, καθ’ όσον οι συνθήκες άσκησης της εξουσίας απέχουν έτη φωτός από τα μεγάλα σύνολα και τις «τελικές λύσεις» της «ιστορικής νομοτέλειας».
Οι περίφημες «εσχατολογικές βεβαιότητες» της «ιστορικής αναγκαιότητας», αφού άφησαν καποιες εκατοντάδες εκατομμύρια νεκρούς πίσω τους, υπάγονται πλέον σε πραγματικότητες, οι οποίες παρέχουν έδαφος και κριτήριο για μια άλλη θέαση της διαλεκτικής του κόσμου.
Απ’ αυτή την άποψη, ο κ. Αλέξης Τσίπρας και η συμβία του, κάνουν λάθος όταν υποστηρίζουν ότι επί 52 μήνες ήσαν κυβέρνηση στην Ελλάδα αλλά δεν είχαν την εξουσία. Κατά την ταπεινή μας γνώμη συνέβη ακριβώς το αντίθετο.
Ο κ. Αλέξης Τσίπρας και κάποιοι άλλοι γύρω του, ως ρακοσυλλέκτες θεωριών και μεθόδων, με αφετηρία τη συνολική κρίση της χώρας και της κοινωνίας της, αποφάσισαν να οικοδομήσουν ραγδαίες καριέρες επί πτωμάτων ελπίδων και προδομένων υποσχέσεων και σε μεγάλο βαθμό πέτυχαν το στόχο τους.
Παίζοντας ένα επιτήδειο παιχνίδι δοσοληψιών, εξασφάλισαν από κάπου ένα επίσημο χρίσμα που τους θεμιτοποιεί ως μέλη συναφιού, σε μια νεοελληνική πραγματικότητα όπου καιροσκοπισμός και διαπλοκή έχουν τον πρώτο λόγο.
Το μεγάλο έτσι πρόβλημα του Τσίπρα και του κλειστά του περιβάλλοντος, δεν ήταν και δεν θα είναι η «κατάληψη των αρμών της εξουσίας», αλλά η διαχείριση των μηχανισμών της με κριτήρια του 21ου αιώνα (της ψηφιακής εποχής και της πραγματοποίησης) και όχι αυτά του 1917.
Η προσχώρηση στο όραμα ενός νέου κόσμου και η πίστη στη δυνατότητα να ανασυνταχθεί η ολότητα της ζωής σε νέες βάσεις, προϋποθέτει μιαν άλλη αντίληψη για την εξουσία και την άσκησή της.
Η χώρα και όχι μόνο αυτή, δεν έχει πλέον ανάγκη από πλανόδιους μεταπράτες ιδεών, που επιδιώκοντας προβολή, εξουσία και πλουτισμό παίζουν το χαρτί ενός λιπαρού και ανέξοδου προοδευτισμού.
Η Ελλάδα του 21ου αιώνα, 200 χρόνια μετά την απαλλαγή της από τον οθωμανισμό, σήμερα πρέπει να απαλλαγεί και από αυτούς που ιδεολογικής αντιστάσεως μη ούσης, πλασάρουν το εμπόρευμά τους, ξέροντας να κρύβουν επιτηδείως τη φύρα του.
Πρόκειται για κλασσική περίπτωση καιροσκόπων της πολιτικής,οι οποίοι αξιοποιούν τη συλλογική άγνοια μεγάλων τμημάτων των πληθυσμών σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Σε μια εποχή παγκοσμιοποίησης της κοινωνικής δικτύωσης όμως,, συμβαίνει κάτι που οι μεταπράτες της «προόδου» δεν έχουν επαρκώς συνειδητοποιήσει: κατά πρώτου το αποκαλούμενο «μεγάλο κοινό» σταδιακά απομακρύνεται από τη νοοτροπία του υπηκόου και υιοθετεί συμπεριφορές που προσιδιάζουν στην ιδιότητα του πολίτη.
Κατά δεύτερον, οι πολίτες αναζητούν ένα αμερόληπτο κράτος και θεωρούν ότι το αίτημά τους αυτό αποτελεί ηθική επιταγή.
Υπό αυτή την έννοια, ένα αμερόληπτο κράτος δεν έχει καμμιά απολύτως σχέση με τους «…ατμούς εξουσίας» που εκ του... υπαινίσσεται ο κ. Αλέξης Τσίπρας.