Υπάρχουν τρεις βασικές αρχές εφαρμοσμένης πολιτικής. Πρώτον, δεν κυβερνάς έναν λαό διχάζοντάς τον. Δεύτερον, δεν ανοίγεις όλα το μέτωπα ταυτόχρονα. Τρίτον, δεν παίρνεις κρίσιμες αποφάσεις χωρίς προηγούμενη συνεννόηση με την αντιπολίτευση και συστηματική ενημέρωση και προετοιμασία της κοινής γνώμης.
Και τις τρεις αρχές παραβίασε ο Αλ. Τσίπρας σε διάστημα λίγων ημερών.
Τρεις βραδυφλεγείς βόμβες εξερράγησαν σχεδόν ταυτόχρονα. Τις δύο πυροδότησε ο ίδιος. Ονοματοδοσία της πΓΔΜ και σκάνδαλο Νοvartis. Η τρίτη έσκασε στα χέρια του. Υποτροπή Ιμίων και τουρκική επιθετικότητα σε Αιγαίο και Κύπρο. Ο Φεβρουάριος ρίχνει βαριά τη σκιά του σε εθνικά θέματα και πολιτικό σύστημα. Προδικάζει αρνητικές εξελίξεις με βαρύ κόστος για την κοινωνία και τη δημοκρατία.
Μακεδονικό
Ο Αλ. Τσίπρας μετέτρεψε ένα εθνικό ζήτημα, που απαιτεί συναίνεση, σε αντικείμενο μικροκομματικής αντιπαράθεσης και εξυπηρέτησης μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων. Σε βάρος του εθνικού συμφέροντος.
Με τους κομματικά ιδιοτελείς χειρισμούς του, ο Αλ. Τσίπρας οδήγησε μια καθημαγμένη και παραπληροφορημένη κοινή γνώμη στα νύχια ενός ετερόκλητου εσμού πολιτικών αγυρτών, που επιχειρούν να κερδοσκοπήσουν σε βάρος των πραγματικών συμφερόντων της χώρας.
Τα δύο συλλαλητήρια Αθήνας και Θεσσαλονίκης, πίσω από τα εθνικιστικά συνθήματα των οργανωτών, εξέφρασαν την οργή και την απογοήτευση εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών για την υποβάθμιση της ζωής τους, την απουσία ελπίδας για το μέλλον, την ανασφάλεια. Δεν ήταν μια αμιγώς αντικυβερνητική εκδήλωση. Ηταν ένα μήνυμα έλλειψης εμπιστοσύνης προς όλες τις πολιτικές δυνάμεις.
Η σύνθετη ονομασία με τον όρο Μακεδονία συνοδευόμενη από μία διμερή συμφωνία με διεθνείς εγγυήσεις που θα αίρει τις αλυτρωτικές διατάξεις του Συντάγματος της πΓΔΜ συνιστούν έναν έντιμο συμβιβασμό. Οσοι προβάλλουν ως προϋπόθεση την αλλαγή του Συντάγματος, που θα ήταν μια ευκταία αλλά ανέφικτη λύση, με τον σημερινό συσχετισμό δυνάμεων, στην πραγματικότητα παραπέμπουν το ζήτημα στις ελληνικές καλένδες.
Οι ανεύθυνοι και τυχοδιωκτικοί κυβερνητικοί χειρισμοί απειλούν να οδηγήσουν την Ελλάδα στην απώλεια μιας ακόμη ευκαιρίας να επιλύσει ένα πρόβλημα που την εμποδίζει να διαδραματίσει τον ηγετικό ρόλο που η θέση της στο ΝΑΤΟ και την ευρωζώνη, έστω και κάτω από τις μνημονιακές δεσμεύσεις της, προσφέρει να διαδραματίσει. Εναν ρόλο που διεκδικεί η Τουρκία, παρά τα πολλαπλά εσωτερικά και εξωτερικά μέτωπα που έχει ανοίξει.
Οι νέες προκλήσεις της Τουρκίας στα Ιμια και την ΑΟΖ της Κύπρου αποκαλύπτουν την πραγματική απειλή για τη χώρα μας. Είναι ο νεοοθωμανικός μεγαλοϊδεατισμός του τούρκου νεοσουλτάνου και όχι ο προ 70 ετών αλυτρωτισμός της πΓΔΜ.
Novartis
Ουδείς αμφισβητεί ότι η υπόθεση Novartis είναι ένα μείζον σκάνδαλο με διεθνείς διαστάσεις, μέρος του οποίου αφορά και την Ελλάδα. Το σκάνδαλο έγκειται στη χρησιμοποίηση από την εταιρεία παράνομων και αθέμιτων πρακτικών για την προώθηση των προϊόντων της. Αναζητούνται τα κυκλώματα ιατρών και κρατικών λειτουργών που συνέπρατταν σε αυτές τις πρακτικές.
Ασφαλώς και τυχόν ευθύνες πολιτικών προσώπων. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ενδιαφέρθηκε μόνο για την τελευταία πτυχή του σκανδάλου. Με μεθοδεύσεις που αναδύουν οσμή χειραγώγησης και της Δικαιοσύνης, «επικήρυξε» δέκα πολιτικούς αντιπάλους. Είναι βέβαιο ότι η προανακριτική επιτροπή στην οποία τελικά παραπέμφθηκαν, αφού διερευνήσει, σε έναν μήνα το σκάνδαλο που ερευνά το FBI για δύο χρόνια, θα αποφανθεί ότι τα αδικήματα που κατηγορούνται έχουν παραγραφεί.
Θα παραπεμφθούν στη Δικαιοσύνη για το αδίκημα του ξεπλύματος μαύρου χρήματος, για το οποίο δεν έχει προκύψει, μέχρι στιγμής, κανένα στοιχείο. Θα μείνουν έτσι υπόδικοι μέχρι τις εκλογές, όποτε κι αν γίνουν. Αυτή είναι η πολιτική σκευωρία. Και την εξυφαίνει μια Αριστερά που έχει υποστεί παρόμοιες σκευωρίες από τη μετεμφυλιακή Δεξιά. Μια Αριστερά που λοιδορεί τον Θεοδωράκη και χειροκροτεί τον Παπαγγελόπουλο, τον τέως διοικητή ΕΥΠ της Δεξιάς.
Στον ανιστόρητο Αλέξη Τσίπρα υπενθυμίζω την πρόσφατη πολιτική μας ιστορία. Το μοιραίο σφάλμα της κυβέρνησης Μητσοτάκη ήταν η παραπομπή του Ανδρέα Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο με ανεπαρκείς αποδείξεις. Με τη σύμπραξη βεβαίως και της Αριστεράς του Χαρίλαου Φλωράκη. Η παραπομπή έγινε μπούμερανγκ. Μέσα στο τοξικό πολιτικό κλίμα που ακολούθησε ήταν αδύνατο να παραχθεί κυβερνητικό έργο και μάλιστα μεταρρυθμιστικό.
Το ηθικό πλεονέκτημα
Το αφήγημα του «νέου και άφθαρτου» απέναντι στους «παλιούς και φθαρμένους» δεν αποδίδει πλέον. Τον βοήθησε να ανέβει στην εξουσία. Επειτα από τρία χρόνια, η άσκησή της συμπυκνώνει όλες τις παθογένειες που πρόσβαλαν το πολιτικό σύστημα μετά το 1981: ακραίος λαϊκισμός, διχαστικός λόγος, κομματοκρατία, νεποτισμός, αναξιοκρατία. Η παραδοσιακή διαπλοκή συμπληρώθηκε με νεότευκτη. Ο «μπαξεβανισμός» αναδείχθηκε σε ανώτατο στάδιο του «αυριανισμού». Είναι αυτές οι παθογένειες που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία και την παρακμή.
Φορέας τους σήμερα είναι το αριστεροδεξιό μόρφωμα που κυβερνά. Οσο για το «λευκό πολιτικό και ποινικό μητρώο» που επικαλείται ο κ. Τσίπρας, ας μην προτρέχει. Πολιτικά, γιατί βαρύνεται με το τρίτο και οδυνηρότερο μνημόνιο. Ηθικά, γιατί όλων τα χέρια είναι καθαρά πριν αγγίξουν το μέλι της εξουσίας. Ο έλεγχος γίνεται μετά την απομάκρυνσή τους από αυτήν. Οσο ο Τσοχατζόπουλος ήταν στην εξουσία, ουδείς τον είχε κατηγορήσει. Αντίθετα, πολλά από τα σημερινά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ συγχρωτίζονταν μαζί του, γιατί ήταν ο εκφραστής της «κυβερνώσας Αριστεράς».
Ο κύκλος της λάσπης που άνοιξε ο Αλ. Τσίπρας δεν θα αφήσει κανέναν αλώβητο. Ωφελημένοι θα είναι μόνο εκείνοι που απεργάζονται το τέλος της Πολιτικής και της Δημοκρατίας, ανεξαρτήτως χρώματος, φαιού ή ερυθρού.
*Ο κ. Βασίλης Κοντογιαννόπουλος είναι πρώην υπουργός.