Πέρα από τις όποιες γεωπολιτικές και διπλωματικές σκοπιμότητες που επιβάλλουν την διευθέτηση του προβλήματος της ονομασίας μίας γειτονικής μας χώρας, υπάρχει και η ιστορική πραγματικότητα που σε καμμία περίπτωση δεν πρέπει να παρακάμπτεται.
Αυτήν δε την πραγματικότητα περιέγραφαν ο Γιάννης Μαρίνος και ο Βασίλης Θασίτης στον Οικονομικό Ταχυδρόμο της 13ης Φεβρουαρίου 1992 και στο μηνιαία περιοδικό Νέα Πολιτική των εκδόσεων Παπαζήση (τεύχος 19, Φθινόπωρο 2015)
Tου Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Το ότι στο «Σκοπιανό» πρόβλημα πρέπει να βρεθεί λύση, είναι ένα γεγονός που δεν επιδέχεται αμφισβήτησης. Πλην όμως, όπως θα έλεγε και ο Γουσταύος Λεμπόν στο περίφημο πόνημά του περί της Ψυχολογίας των Όχλων, η όποια λύση δεν μπορεί να προκύψει από συλλαλητήρια και καρναβαλικού τύπου εκδηλώσεις.
Αυτού του είδους οι «κινητοποιήσεις» φέρνουν στον νου άλλες εποχές και πολλοί από εμάς γνωρίζουμε πώς κατέληξαν και τί κόστος είχαν για την παγκόσμια κοινότητα των πολιτών. Επισημαίνουμε επίσης ότι το πεδίο των διπλωματικών και γεωπολιτικών σχέσεων δεν είναι γήπεδο ποδοσφαίρου και όσοι το αντιλαμβάνονται ως τέτοιο γρήγορα θα μπορούσαν να βρεθούν σε πεδίο ασύμμετρων μαχών.
Κατά τα λοιπά, η ιστορία της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας (πΓΔΜ) –μεταπολεμικό τεχνητό δημιούργημα του Γιουγκοσλάβου Στρατάρχη Τίτο– κρύβει μία εξόχως ενδιαφέρουσα ιστορική πραγματικότητα, που καλόν είναι να γνωρίζουμε.
Διότι, πριν απ’ όλα, η πραγματικότητα αυτή μάς λέει ξεκάθαρα ότι η από τον ιδρυτή της κομμουνιστικής Γιουγκοσλαβίας στρατάρχη Τίτο «Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας» ήταν μία επιδέξια και υστερόβουλη έμπνευση της τότε Κομμουνιστικής Διεθνούς και της Σοβιετικής Ένωσης του Στάλιν που την στήριζε.
Μπορεί λοιπόν σήμερα τόσον η Κομμουνιστική Διεθνής όσο και η ΕΣΣΔ να μην υπάρχουν, ωστόσο το γεγονός αυτό δεν ακυρώνει τις παραδοσιακές αυτοκρατορικές φιλοδοξίες της Ρωσίας, ούτε κάποιες άλλες εξ ίσου αυτοκρατορικές επιδιώξεις που έχουν γειτονικές μας και μη χώρες –για τις οποίες η ειρήνη είναι ήσσονος σημασίας θέμα, μπροστά στις αυτοκρατορικο-θρησκευτικές τους φαντασιώσεις.
Υπό αυτήν την έννοια, σπεύδω να υπογραμμίσω ότι η λυκοφιλία στην περιοχή μας τριών χωρών (Ρωσία, Τουρκία, Ιράν), που αντιπροσωπεύουν τρεις το πάλαι ποτε αυτοκρατορίες (Ρωσική, Οθωμανική, Περσική) οι οποίες υπήρξαν εχθρικές προς τον Ελληνισμό και την παράδοσή του, θα πρέπει να μάς ανησυχεί σοβαρά και να μάς προβληματίζει.
Όπως βαθειά θα πρέπει να μάς προβληματίζουν και τα «οράματα» κάποιων ρωσικών κύκλων που κάνουν λόγο για «ευρασιατικές οντότητες», στις οποίες συμπεριλαμβάνουν και την Ελλάδα, προβάλλοντας ταυτοχρόνως και την πολιτική διάσταση του «εθνικο-μπολσεβικισμού».
Μπορεί όλα αυτά να προκαλούν ειρωνικά μειδιάματα σε κάποιους, όμως ας μάς εξηγήσουν για ποιους λόγους οι τρεις προαναφερόμενες χώρες, με πρώτη την Ρωσία, δαπανούν κολοσσιαία ποσά στην Δύση για να προβάλλουν παρόμοιες θέσεις και απόψεις.
Επίκαιρο, έτσι, υπό (και) τις σημερινές συνθήκες, είναι το άρθρο-ιστορική ανάλυση του Γιάννη Μαρίνου που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Νέα Πολιτική το φθινόπωρο τού 2015, με τίτλο Συμβολή στην Ιστορική Αλήθεια για το Μακεδονικό, ο οποίος γράφει τις εξής επίκαιρες αλήθειες:
«Η διεθνής κοινή γνώμη, καθώς δεν είναι δυνατόν να γνωρίζει με λεπτομέρειες την ιστορία μιας χώρας, είναι εύκολο να παρασύρεται σε συμπεράσματα και να καταλήγει σε απόψεις που ορισμένες φορές απέχουν πολύ από την πραγματικότητα.
Η περίπτωση της αυτοαποκαλούμενης Δημοκρατίας της Μακεδονίας είναι μία από τις πιο χαρακτηριστικές.
»Οι ατέρμονες και ατελέσφορες συζητήσεις υπό τον Αμερικανό διαμεσολαβητή κ. Νίμιτς έχουν διευκολύνει την de facto αναφορά στα Σκόπια υπό την συνταγματική τους ονομασία “Δημοκρατία της Μακεδονίας”. Και η σημερινή κομμουνιστογενής κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δείχνει πρόθυμη για έναν συμβιβασμό, που δεν θα αποκλείει πια ονομασία περιέχουσα το όνομα Μακεδονία.
Ασφαλέστερο για τα ελληνικά συμφέροντα φρονώ ότι θα ήταν η ονομασία Σλαβομακεδονία (μία λέξη), όπως επί χρόνια μάταια υποστηρίζω, ώστε να γίνει σαφής διάκριση από την ελληνική Μακεδονία, και να αποτραπεί ονομασία τύπου Άνω Μακεδονία ή Βόρεια Μακεδονία και Κάτω ή Νότια, οπότε αυτονοήτως θα επικρατούσε πια σκέτη η ονομασία Μακεδονία –όπως άλλωστε σήμερα αναφέρεται από τον διεθνή Τύπο και στις ανεπίσημες αλλά όλο και σε περισσότερες επίσημες εκδηλώσεις. Σλαβομακεδόνες άλλωστε στο παρελθόν λέγονταν και τούς λέγαμε και εμείς οι Έλληνες, κάτι που δυστυχώς το ξεχάσαμε.
»Δυστυχώς, μετά την ανάληψη της εξουσίας από την ανεκδιήγητη αριστερή Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και την ολέθρια πολιτική της στο μεταναστευτικό, το κρατίδιο των Σκοπίων αναβαθμίστηκε σε αξιοσέβαστο κράτος, ισότιμο με τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με το όνομα Δημοκρατία της Μακεδονίας –ενώ η Ελλάδα, κράτος μέλος της ΕΕ, αφέθηκε ως κράτος-παρίας εκτός των σχετικών διαπραγματεύσεων, κλείνοντάς μας μέχρι και τα σύνορά τους. Αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία, της οποίας το τέλος μόνον ευνοϊκό δεν μπορεί να προβλεφθεί».
Συμπληρωματικά με το άρθρο του Γιάννη Μαρίνου που προηγείται, στις 11 Φεβρουαρίου 1992 ο ΟΤ είχε φιλοξενήσει ένα μακροσκελέστατο και αποκαλυπτικό άρθρο του Βασίλη Κ. Θασίτη, στο οποίο ο συγγραφέας, με στοιχεία που ΠΟΤΕ δεν διαψεύσθηκαν, έφερνε στην επιφάνεια τις στενές σχέσεις του ΚΚΕ με το «αδελφό» κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης αλλά και την χρηματοδότησή του από αυτό. Αναφερόμενος ο Γιάννης Μαρίνος σε αυτό το άρθρο-βόμβα του Βασίλη Κ. Θασίτη, έγραφε μεταξύ άλλων και τα εξής, στο ίδιο τεύχος του ΟΤ:
«Το ΚΚΕ από το 1920 στήριζε τα πανσλαβιστικά σχέδια της Μόσχας, εργάστηκε για την Αυτόνομη Μακεδονία και την ανεξαρτησία του Μακεδονικού Έθνους και, υπό αυτή την έννοια, είναι το μοναδικό κομμουνιστικό κόμμα στον κόσμο που αμφισβητεί την ακεραιότητα της χώρας του.
Επιζητεί δε να αποσπάσει ένα κομμάτι της για να το παραδώσει σε προαιώνιους μάλιστα εχθρούς της. Οι επιδρομές των βουλγαρικών ορδών σε βάρος των Ελλήνων χρονολογούνται από τον 6ο μ.Χ. αιώνα.
»Ούτε το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα σκέφθηκε ποτέ να παραδώσει στην Γερμανία την Αλσατία και Λωραίνη, ούτε το Γερμανικό ΚΚ παραδέχθηκε ποτέ τις μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο προσαρτήσεις στην Γαλλία του Σάαρ και της Ρηνανίας, ούτε το Ιταλικό ΚΚ διανοήθηκε ποτέ να υποστηρίξει την απόδοση του Νότιου Τυρόλου στην Αυστρία.
Στην πρόσφατη Ιστορία, τέτοιου είδους εδαφικές διευθετήσεις επέβαλαν μόνον με την βία των όπλων η ναζιστική Γερμανία και η Σοβιετική Ένωση μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, που είχαν την ατυχία να υποκύψουν στην εισβολή.
Οι βίαιες αυτές διευθετήσεις και ειδικά όσες αφορούν την Σοβιετική Ένωση είναι άλλωστε σήμερα τα σημεία των οξύτερων προστριβών, που έχουν μετατρέψει την περιοχή, μετά κατάρρευση της σοβιετικής ισχύος, σε πραγματική πυριτιδαποθήκη.
»Ό,τι λοιπόν δεν τόλμησε να κάνει, σε ομαλές περιόδους, κανένα Κομμουνιστικό Κόμμα στον κόσμο, ούτε στην αχανή Ασία, ούτε στην τριτοκοσμική Αφρική, ούτε στην πολυτάραχη Λατινική Αμερική, το τόλμησε το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας.
»Μετά την ίδρυσή του (1920) και ταυτόχρονα σχεδόν με την υπονομευτική διαγωγή του στην εκστρατεία για την διάσωση του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας (1920-22), το ΚΚΕ ενστερνίζεται το πανσλαβιστικό σχέδιο για την αυτονομία κλπ. της Μακεδονίας, που ακρωτηριάζει βαρύτατα την Ελληνική Επικράτεια και έδινε στην Ρωσία την πολυπόθητη διέξοδο στο Αιγαίο και την ανατολική Μεσόγειο (σ.σ. Υπενθυμίζω ότι, την κρίσιμη περίοδο της μικρασιατικής εκστρατείας, ο Λένιν ήταν αυτός που έστειλε στον Κεμάλ δύο κιβώτια με χρυσό για να μπορέσει να αντισταθεί στον ελληνικό στρατό)».
Από αυτά που προηγούνται, και που έγιναν γνωστά στην χώρα μας πριν 26 χρόνια, κανείς δεν θα έπρεπε να έχει απορίες και ερωτηματικά για το πώς, γιατί και υπό ποιες συνθήκες η χώρα έφτασε στην χρεοκοπία.
Και το ακόμα σοβαρότερο ερώτημα είναι αν, υπό τις ιδεολογικές και πνευματικές συνθήκες που επικρατούν σε αυτήν, μπορεί να βρεί τον δρόμο της εξόδου από την σημερινή της κατάσταση.
Πολύ φοβούμαι πως η απάντηση στους πιο πάνω προβληματισμούς δεν μπορεί να είναι θετική. Όταν ένας λαός αντιμετωπίζει με θεωρίες συνωμοσίας την πραγματικότητα και την αβεβαιότητά της, τότε οι «αόρατες δυνάμεις» τον καθησυχάζουν και άρα δεν έχει να σκέπτεται.
Αυτό το βλέπει δε κανείς στην βρωμιά των τοίχων σε σχολεία και πανεπιστήμια, που είναι τα εκκολαπτήρια τού αύριο σε μία χώρα της οποίας ο λαός δεν έχει σήμερα. Φευ...
Ακολουθήστε το Lykavitos.gr στο Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
