Το αντιεπιχειρηματικό πνεύμα στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης έχει συγκεκριμένη αφετηρία και πολύ επώνυμο πρωτεργάτη.
Το να είναι ο Σύριζα ή ένα κομμάτι του ΠΑΣΟΚ κατά της επιχειρηματικότητας, και ιδιαίτερα της ιδιωτικής, το καταλαβαίνουμε.
Του Κων. Γκουζία*
Η σοσιαλ-κομμουνιστική ιδεολογία υπόσχεται στους «προλετάριους» λαγούς με πετραχήλια, αλλά δεν λέει τίποτα απολύτως ούτε για το πώς παράγεται ο πλούτος, ούτε και από ποιους.
Ακόμα χειρότερα, αποσιωπώντας αυτήν την διάσταση της παραγωγής του πλούτου, οι σοσιαλκομμουνιστές –σε αντίθεση με τους σοσιαλδημοκράτες– εξευτελίζουν και την σκέψη του Καρόλου Μαρξ, ο οποίος εθαύμαζε τους επιχειρηματίες και την ικανότητά τους να δημιουργούν πλούτο προς συσσώρευση.
Όταν όμως παρόμοια άγνοια ως προς την παραγωγή πλούτου επιδεικνύεται και από τους αυτοαποκαλούμενους φιλελεύθερους αρθρογράφους και πολιτικούς, τότε τα πράγματα αλλάζουν.
Όταν, για παράδειγμα, μία ιστορική εφημερίδα όπως η Εστία, δια του σημερινού της διευθυντού δείχνει να αγνοεί ποιοι είναι οι εχθροί της επιχειρηματικότητας στην Ελλάδα, τότε ο απλός φιλελεύθερος πολίτης έχει κάθε λόγο να προβληματίζεται.
Ο προβληματισμός του γίνεται δε εντονότερος αν θελήσει να ανατρέξει στην αφετηρία της αντιεπιχειρηματικότητας στην μεταπολιτευτική Ελλάδα.
Διότι ουσιαστικά ο κρατισμός και το αντιεπιχειρηματικό πνεύμα θεμελιώθηκαν στην χώρα μας την περίοδο 1974-1981, επί διακυβερνήσεως Κωνσταντίνου Καραμανλή, του αποκαλούμενου και «εθνάρχη».
Τα γεγονότα ομιλούν από μόνα τους για όσους γνωρίζουν γραφή και ανάγνωση:
1. Τον Δεκέμβριο 1974 ο Κων. Καραμανλής ανοίγει τον χορό των κρατικοποιήσεων κρατικοποιώντας την Ολυμπιακή Αεροπορία του Αρ. Ωνάση έναντι τιμήματος 68 εκατ. δολλαρίων, τα οποία κατεβλήθησαν στους κληρονόμους του Έλληνα εφοπλιστή τον Αύγουστο 1975.
Όπως προκύπτει δε από ερώτηση βουλευτών της τότε Ενώσεως Κέντρου, το διάστημα Σεπτέμβριος 1974-Σεπτέμβριος 1977 προσελήφθησαν στην ΟΑ περί τα 7.000 άτομα.
Έτσι, μία εταιρεία που είχε κοστίσει στον Έλληνα φορολογούμενο 6,8 δισεκατομμύρια δραχμές, τον είχε επιβαρύνει μέχρι να πωληθεί στον Ανδρέα Βγενόπουλο με 3 δισεκατομμύρια ευρώ ή 1,13 τρισεκατομμύρια δραχμές. Αν αυτό δεν είναι σοσιαλκομμουνισμός, τότε τί είναι;
2. Πέραν της ΟΑ, την προαναφερόμενη περίοδο κρατικοποιήθηκε μέσα σε μία νύκτα, με συνοπτικές και διαβλητές διαδικασίες, ολόκληρος όμιλος 22 ιδιωτικών επιχειρήσεων, με τράπεζες, βιομηχανίες κλπ.
Όπως γράφει ο Γ. Κράλογλου (Capital, 10.01.2013), «στις 5 Δεκεμβρίου 1975 έφθασε στα δημοσιογραφικά γραφεία η είδηση ότι στις 10 το πρωΐ οι υπάλληλοι της Τράπεζας της Ελλάδος ξεκινούσαν, με άνωθεν εντολή, το ξήλωμα του πρώτου ιδιωτικού ομίλου της χώρας, του ομίλου Στρατή Ανδρεάδη, κρατικοποιώντας 5 τράπεζες, ναυπηγεία, ασφαλιστικές, το Χίλτον, τα λιπάσματα, 3 ακόμη βιομηχανίες και στην συνέχεια τις εταιρείες μεταφορών … Και μετά έναν χρόνο, το 1976, τα διϋλιστήρια του Νιάρχου».
3. Το ίδιο μοναδικό γεγονός για δημοκρατική χώρα εξιστορεί η Καθημερινή (άρθρο του Ν. Νικολάου) επετειακά στις 8.12.2007, ως εξής:
«Η απόφαση της Ν.Ε. στις 6 Δεκεμβρίου 1975 ήταν τυπική. Η καρατόμηση του Ανδρεάδη με συνοπτικές διαδικασίες, που θύμιζαν διαδικασίες εκτάκτου στρατοδικείου, είχε ολοκληρωθεί την προτεραία.
Ο Καραμανλής μέσα σε δύο ώρες συγκαλεί υπουργικό συμβούλιο στο οποίο χαρακτηρίζει την συμπεριφορά Ανδρεάδη σαν επεισόδιο που εμπίπτει στο άρθρο 44 του Συντάγματος που αναφερόταν σε “έκτακτες περιπτώσεις επειγούσης και απροβλέπτου ανάγκης”!
Κανείς υπουργός δεν απετόλμησε αντίρρηση και βάσει του άρθρου αυτού συντάσσεται πράξη νομοθετικού περιεχομένου την οποία –είναι νύκτα προχωρημένη– υπογράφει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Τσάτσος, και μόλις που προλαβαίνει ξημερώματα να δημοσιευθεί στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως!».
4. Χάριν πληρότητος της αναδρομής αυτής να θυμίσουμε ότι για το Διϋλιστήριο στην Πάχη Μεγάρων και την κατασκευή από την εταιρεία Στραν ΑΕ, η δικαίωση του Στρατή Ανδρεάδη για τις αυθαιρεσίες του Κων. Καραμανλή επήλθε μετά από 22 χρόνια, όταν το Ελληνικό Δημόσιο υποχρεώθηκε να αποζημιώσει τους κληρονόμους Ανδρεάδη. Όπως έγραψε το Βήμα (25.05.1977) «με αυτή την απόφαση το υπουργείο Οικονομικών στις 17 Ιανουαρίου 1997 μετρά στο χέρι των κληρονόμων 7,5 δισεκατομμύρια δραχμές περίπου». Και το παγκάρι αυτό εκπλήρωσε-πληρώνει ο φορολογούμενος.
5. Ο πρώην πρόεδρος του ΣΕΒ, δημιουργός του ομίλου των οκτώ εταιρειών ΙΖΟΛΑ, Γιώργος Δράκος, που δοκίμασε στο πετσί του την καραμανλική σοσιαλμανία, στο βιβλίο του «Χαμένα Χρόνια – Ο Σοσιαλισμός στην Ελλάδα», γράφει τα εξής: «Κρίναμε με σκληρή γλώσσα την περίοδο 1974-1981, που μάς έβγαλε από τον δρόμο της προόδου και της δημιουργίας, μάς έβαλε στον δρόμο της οπισθοδρόμησης και άνοιξε τις πόρτες στον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της οικονομίας μας. Θα πω την βαρειά λέξη “έβαλε τις βάσεις”, προετοίμασε ψυχολογικά και δημιούργησε το κλίμα αποδοχής του από τον ελληνικό λαό».
6. Τέλος, να ολοκληρώσω με το σημαντικότερο εξ όλων, τα γραφόμενα στο κύριο άρθρο της Εστίας της 12ης Μαΐου 2006, αναφερόμενο στην ανάγκη αναθεώρησης του σοσιαλιστικού συντάγματος που συντάχθηκε και ψηφίσθηκε το 1975 μόνον από τους βουλευτές της ΝΔ, επί κυβερνήσεως Κων. Καραμανλή (θείου). Γράφει λοιπόν η φιλτάτη Εστία της εποχής εκείνης (2006):
«Είναι τόσο σοσιαλιστικό το ισχύον σύνταγμα, ώστε στο άρθρο 106 προβλέπεται ακόμη και η αναγκαστική κρατικοποίηση ιδιωτικών επιχειρήσεων.
Σε μία εποχή που η παγκόσμια τάσις είναι οι αποκρατικοποιήσεις δημοσίων επιχειρήσεων, το ελληνικό σύνταγμα προβλέπει το αντίθετο. Κανένας δεν σκέφθηκε να καταργήσει το εν λόγω άρθρο και δυστυχώς ούτε ο κ. Καραμανλής [εννοεί τον ανεψιό, τότε πρωθυπουργό] το περιέλαβε στα προς αναθεώρηση άρθρα τα οποία ανακοίνωσε κατά την χθεσινή του ομιλία στην κοινοβουλευτική ομάδα της ΝΔ».
Από αυτά που προαναφέρονται δεν απαιτείται ιδιαίτερα υψηλός δείκτης ευφυΐας για να αντιληφθεί κανείς τα πραγματικά, αλλά και τα βαθύτερα, αίτια της χρεοκοπίας της χώρας.
Τα τετελεσμένα γεγονότα που προανέφερα είναι τόσο εκκωφαντικής καταδιώξεως του επιχειρείν στην Ελλάδα κατά την μεταπολίτευση, όσο φωτεινή και διατυμπανιζομένη είναι η διαρκής, επίμονη, πολυμήχανη, παρελκυστική παρεμπόδιση εκ μέρους της κυβέρνησης Τσίπρα-Καμμένου, των βουλευτών του και των τοπικών παραγόντων που ανήκουν στον ΣΥΡΙΖΑ, στις επιχειρηματικές δραστηριότητες σήμερα στην Ελλάδα.
Στο Ελληνικό, στις Σκουριές, την επένδυση της NCH Capital στην Κέρκυρα, ή ακόμα και μικρές/μικρότερες σε αιολικά πάρκα σε ξερονήσια και βουνοκορφές, αλλά ακόμη και την θρυλούμενη από το 2012 επένδυση στην Ζάκυνθο του Χαμάντ μπιν Χαλίφα ελ Θάνι, εμίρη του Κατάρ –απογοητευμένου φιλέλληνα ο οποίος, αν δεν έχω χάσει κάποιο επεισόδιο, ακόμη περιμένει απάντηση σε τρεις επιστολές του από τον Πρωθυπουργό για «τα επαναλαμβανόμενα εμπόδια … που θα ήτο δυνατόν να ερμηνευθούν ως αρνητική ανταπόκριση από το Ελληνικό Δημόσιο προς την θετική προσέγγιση του κράτους του Κατάρ».
Έτσι, οι εχθροί της επιχειρηματικότητας, και αν ακόμη δεν έχουν ή δεν έχουμε βρει τον δικό τους «πάγκο», εν τέλει οδηγούν τους φορολογούμενους στο παγκάρι-μέλανα οπή της φορολογίας για να πληρώσουν τα εγκληματικά λάθη του και την χώρα-Νέα Σοβιετία στην εξαθλίωση.
Υ.Γ. Από τον Ιούλιο 1974 μέχρι την υπογραφή του πρώτου μνημονίου, η μοναδική προσπάθεια αποκρατικοποιήσεων στην Ελλάδα έγινε επί πρωθυπουργίας Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, αλλά υπονομεύθηκε τόσον μέσα από το κόμμα του όσο και από τους πολιτικούς του αντιπάλους.
* Ναυπηγός-Μηχανολόγος ΕΜΠ
Ακολουθήστε το Lykavitos.gr στο Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
