Γράφει ο ΜΠΑΜΠΗΣ ΠΑΠΑΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ
tomanifesto.gr
Δεν ξέρω, αν είναι το ίδιο με το θα «λογαριαστούμε μετά» ή κάτι πιο «προχωρημένο», ας πούμε σαν ένα είδος σύγχρονο «κονσερβοκούτι». Η Κουμουνδούρου κρύφτηκε-πάλι-πίσω από μια γλυκανάλατη ανακοίνωση του «ΣΥΡΙΖΑ Αχαΐας», περί «προσωπικών απόψεων» και «αδόκιμων χαρακτηρισμών», που «αποδοκιμάζουμε».
Κι αρκέστηκε στο ότι ο Ηλ. Γρηγόρης σαν πειθήνιο στρατιωτάκι, «διευκόλυνε» θέτοντας εαυτόν εκτός κόμματος. Ούτε διαγραφή, ούτε γενναία αποδοκιμασία των εμεσμάτων που ανάρτησε ο υποψήφιος βουλευτής και δημοτικός σύμβουλος, ο οποίος έχει φωτογραφηθεί επανειλημμένως με τον ίδιο τον Αλ. Τσίπρα και την μισή ηγετική ομάδα του «πολιτικού καφενείου».
Και βέβαια καμία σχέση η δειλή αντίδραση της Κουμουνδούρου, με την προ ολίγων ημερών αντίδραση της Πειραιώς, όταν ένα φασιστοειδές «στέλεχος» της ΝΔ από την Στυλίδα, «τίμησε» την επέτειο της 21ης Απριλίου φωτογραφιζόμενος με την σημαία της χούντας. «Λεπτομέρειες», που έχουν βέβαια την σημασία τους, αλλά λεπτομέρειες μπροστά στο μείζον…
ΑΝΑΡΩΤΗΘΗΚΑΝ πολλοί, «μα καλά αξίζει να ασχολείται κανείς με περιθωριακές περιπτώσεις, όπως η Μ. Βουνάτσου ή ο Ηλ. Γρηγόρης και να τους κάνει… φίρμες;».
Το ερώτημα γίνεται ακόμα πιο ισχυρό, αν αναλογισθεί κανείς, τι να σου πει ένας Γρηγόρης ή μια Βουνάτσου, όταν έχεις κοτζάμ Πολάκη, Καρτερό, τον γίγαντα Καρανίκα, τα έμμισθα τρολ του διαδικτύου, τα μισθωμένα «πιστόλια των ΜΜΕ» και μια σειρά βουλευτών, οι οποίοι λένε τα ίδια και χειρότερα. Η άποψη αυτή, κατά την ταπεινή μου γνώμη, είναι εν μέρει σωστή.
Και πιθανώς, ακούσια, αρκετά επικίνδυνη. Ο οδυνηρή ήττα της 7ης Ιουλίου 2019 ανάγκασε τον ΣΥΡΙΖΑ-αφού έκανε μερικούς μήνες «αναγκαστικής υπομονής» υποκρινόμενος τον «σοβαρό», «συναινετικό» και «υπεύθυνο», να ξαναδείξει το πραγματικό πρόσωπο του. Αυτό που επιμελώς προσπάθησε-ανεπιτυχώς-να κρύψει ο «ξαφνικός σοσιαλδημοκράτης» Α. Τσίπρας.
Εκείνο το πρόσωπο, που όταν μιλούσε, μόνο έβριζε. Εκείνο το πρόσωπο που σκανδαλολογούσε ασυστόλως, μέχρι που αυτοπαγιδεύτηκε στην σκευωρία της Novartis και αποκαλύφθηκε. Εκείνο το πρόσωπο, που εξαντλούσε την «επιχειρηματολογία» του σε «δωσίλογους» και «γερμανοτσολιάδες». Κι εκείνο το πρόσωπο-μην ξεχνιόμαστε-που βρήκε κοινή γλώσσα με τους Χρυσαυγίτες. Τότε που η «πάνω» και η «κάτω πλατεία» είχαν γίνει «μια παρέα» μαζί με τους «ψεκασμένους του Π. Καμμένου».
ΟΡΘΩΣ ο Α. Τσίπρας προσπάθησε να σβήσει αυτήν την εικόνα. Γιατί αυτή η λαϊκίστικη και διχαστική νοοτροπία ήταν μια από τους μεγάλους ηττημένους των εκλογών. Δεν άντεξε όμως. Γιατί και ο ίδιος και το «καραβάνι» του οποίου ηγείται-ακόμα-είναι αυτού του πολιτικού DNA. Είναι το «ύφασμα» τέτοιο. Επανέρχομαι, όμως στο βάσιμο ερώτημα, που έχει τεθεί: Αξίζει η ενασχόληση με τέτοια πρόσωπα;
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ είναι ρητά και κατηγορηματικά ΝΑΙ. Γιατί ουσιαστικά, βολεύεται ο ΣΥΡΙΖΑ η πολιτική αθλιότητα να μένει σαν μια «γενική εικόνα», την οποία εκφράζουν με την ανοχή του Α. Τσίπρα και διατεταγμένα, οι γνωστοί «σεσημασμένοι».
Οι οποίοι μέσω κάποιου είδους κοινωνικού μιθριδατισμού, περίπου, έχουν αποκτήσει «ασυλία στην πολιτική αλητεία». Ποιος θα εκπλαγεί π.χ. αν ο «αψύς» πει το οτιδήποτε; Και κυριολεκτώ, το οτιδήποτε. Λίγοι που γίνονται και λιγότεροι. Άρα ο στόχος επιτυγχάνεται.
ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ, αν αυτή η πολιτική αθλιότητα ξεφύγει από την γενικότητα και τους «σεσημασμένους» και φανεί η εξατομικευμένη, σχεδόν καθολική ισχύς της, αποκτά άλλη διάσταση. Δείχνει το πραγματικό ποιόν του 4%, το οποίο μαζί με τις «πολιτικές προσχώσεις-«μπάζα» τα λένε οι εργολάβοι- από το «βαθύ ΠΑΣΟΚ, συγκρότησαν το «καραβάνι».
Δίνει στην πραγματική γενική εικόνα ονόματα και διευθύνσεις. Δείχνει την πραγματική σύνθεση, με ονόματα και ταυτότητα, του ποιοι άνθρωποι είναι αυτοί, που καπηλεύτηκαν αξίες και ιδανικά κάποιων άλλων, ανιδιοτελών, απλώς και μόνο για να «μπουκώσουν» και να οργανώσουν τον «τρίτο γύρο». Δείχνει τα πραγματικά ποταπά και χαμηλά ένστικτα, αλλά και τα ιδιοτελή κίνητρα, με τα οποία μίλησαν εξ ονόματος του ανθρωπισμού, της δικαιοσύνης, της διαφάνειας, της αλληλεγγύης και της ισονομίας.
ΓΙ ΑΥΤΟ η κάθε Βουνάτσου, ο κάθε Γρηγόρης και η ουσιαστική ασυλία που τους παρέχει ο Α. Τσίπρας, βοηθούν η γενική περιρρέουσα πολιτική «αισθητική» και το κυρίαρχο «ήθος»-και των «πιο κάτω»-να αποκτά ταυτότητα. Να εξατομικεύεται. Να γίνεται ο πραγματικός άνθρωπος που στηρίζει και εκφράζεται απ’ αυτή την διχαστική και συμπλεγματική τοξικότητα, που φιλοδόξησε να εκφράσει την αριστερά και να κυβερνήσει τον τόπο. Με τις γνωστές ολέθριες συνέπειες.