Οι παγίδες Ερντογάν και η ελληνική αφέλεια

Στον γεμάτο αντιφάσεις κόσμο που ζούμε, βλέπουμε δύο συνεταιράκια που πρόσφατα τα βρήκαν εξυπηρετώντας ο καθένας τις δικές του σκοπιμότητες, να πολεμούν όχι στα λόγια, αλλά με κανόνια ο ένας τον άλλο, μέσα σε μια τρίτη χώρα τη Συρία.

Ο λόγος για τον Πούτιν και τον Ερντογάν, που αφού εξομάλυναν τις σχέσεις τους σε χρόνο μηδέν, μετά την κατάρριψη πολεμικού αεροσκάφους της Ρωσίας πάνω από την πολύπαθη Συρία από τους Τούρκους, στο τέλος συμμάχησαν, παρά τις αντιρρήσεις του ΝΑΤΟ, και ο τσάρος της Μόσχας προμήθευσε τον σουλτάνο της Άγκυρας, τόσο το αντιπυραυλικό σύστημα S-400, όσο και ένα ολόκληρο πυρηνικό εργοστάσιο παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας.

Του Τάσου Παπαδόπουλου

Θα πει κανείς οι business δεν έχουν ούτε Θεό, ούτε ιδεολογία, διαπερνούν σύνορα και ενώνουν από μαφιόζους μέχρι ισχυρούς παράγοντες της εξουσίας.

Παράλληλα ο Ερντογάν έγραψε στα παλιά του τα παπούτσια το ΝΑΤΟ και το φιλαράκι του τον Τράμπ, που όμως αντέδρασαν δυναμικά στην αγορά των ρωσικών S-400 και ουδέν έπραξαν για να τον σταματήσουν, παρά τις περί του αντιθέτου αποφάσεις του αμερικανικού Κογκρέσου.

Το Ερντογάν υποστήριξε ότι οι S-400 είναι αμυντικό όπλο και τους αγόρασαν, γιατί οι ΗΠΑ δεν τους προμήθευσαν τους αντίστοιχους Patriot.

Όταν όμως η απροστάτευτη αμυντικά στις ορέξεις του Αττίλα Κύπρος, που δεν είναι μέλος του ΝΑΤΟ, επιχείρησε επί Προεδρίας Κληρίδη, να πάρει το προηγούμενο μοντέλο, τους S-300, η Τουρκία χάλασε τον κόσμο λέγοντας ότι τα οπλικά αυτά συστήματα είναι επιθετικά.

Ότι θέλουνε λένε διαχρονικά και λογαριασμό δεν δίνουν, μια και δεν σέβονται συμμάχους, κανόνες, συνθήκες και Διεθνές Δίκαιο.

Όλα αυτά τα γεγονότα, οφείλουν να προβληματίσουν το πολιτικό σύστημα της χώρας μας γενικότερα, μια και ο κακός γείτονάς μας κινείται ιδιαίτερα επιθετικά, με στρατηγική, που έχει βάθος χρόνου και ταυτόχρονα συγκεκριμένες επιδιώξεις σε βάρος της εδαφικής ακεραιότας της χώρας μας, παίζοντας παράλληλα σε πολλά ταμπλό.

Στήνει συνέχεια παγίδες, στις οποίες αφελώς πέφτουν οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας μας και οι μικρόνοες ηγεσίες τους.

Η πιο πρόσφατα αυτή του Τσαβούσογλου, που μίλησε για την συνεργασία με τους προηγούμενους του Τσίπρα και την αδυναμία συνεννόησης με τον τελευταίο, τα τεσσεράμισι χρόνια που βρέθηκε στο τιμόνι της χώρας.

Τσίμπησε ο ετοιμοπόλεμος Αλέξης και με tweet κάρφωσε τον Μητσοτάκη λέγοντας «Τώρα, ότι ο Τούρκος Υπουργός Εξωτερικών δήλωσε ότι «όλα ήταν καλά και τα βρίσκαμε με τις ελληνικές κυβερνήσεις» στη μοιρασιά της Ανατολικής Μεσογείου, μέχρι που ήρθε ο Τσίπρας που «είναι υπερβολικά πατριώτης», πως να το εκλάβω; Ως προσβολή ή ως παράσημο;

Ας απαντήσουν οι ψευδο-υπερπατριώτες, που έσκιζαν τα ρούχα τους για τον πατριωτισμό τους στη δήθεν «προδοτική» Συμφωνία των Πρεσπών και τώρα έχουν πάθει αφωνία για όλα…».

Δεν κατάλαβε ο άπειρος περί την εξωτερική πολιτική και την διπλωματία, ότι η πεπονόφλουδα, που του έριξαν οι Τούρκοι, που είχε δύο στόχους. Ο πρώτος και σημαντικότερος, να μας βάλουν να τσακωθούμε μεταξύ μας και να διασπάσουν το ενιαίο μέτωπο, που διαμορφώθηκε πρόσφατα εν όψει της διευρυμένης τουρκικής απειλής.

Και ο δεύτερος να την φέρουν στον Τσίπρα, επειδή όπως ισχυρίζονται τους πούλησε, όταν υποσχέθηκε στον Ερντογάν ότι θα παραδώσει τους οκτώ Τούρκους στρατιωτικούς, αλλά δεν το έπραξε, αφήνοντας την δικαιοσύνη να αποφανθεί, εξοργίζοντας έτσι τον αγροίκο ανατολίτη γείτονά μας, που δεν καταλαβαίνει από νόμους παρά μόνο από προφήτες.

Η Τουρκία από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου έχει μάθει να κερδίζει, όταν στην Ελλάδα υπάρχει ρευστή πολιτική κατάσταση.

Το έκανε στην Κύπρο το 1974, όταν η χούντα της άνοιξε την κεκρόπορτα με το προδοτικό πραξικόπημα εναντίον του Μακαρίου, του έκανε το 1996 στα Ίμια, όταν υπήρχε κενό εξουσίας, με τον Α. Παπανδρέου στο Ωνάσειο.

Και τώρα την έχει στημένη στη γωνία, περιμένοντας το παραμικρό στραβοπάτημα, για να επιτεθεί. Είτε στην Κύπρο με τα όσα τρελά υποστηρίζει για την ΑΟΖ των Τουρκοκυπρίων στο νότο, είτε στην Α. Μεσόγειο με την εκτός κάθε νομιμότητας τουρκο-λιβυκή συμφωνία.

Αντί λοιπόν να αντιδικούν κυβέρνηση και αντιπολίτευση, πριν καν δουν το αποτέλεσμα της ελληνικής προσπάθειας για το νέο δημοσιονομικό πλαίσιο της περιόδου 2021-2017, που αφορά την κατανομή των κονδυλίων στα προγράμματα ΕΣΠΑ, ΚΑΠ, καθώς και αυτά που αφορούν προσφυγικό και κλιματική αλλαγή, χρήσιμο θα ήταν όλοι να βάλουν ένα χεράκι, προωθώντας τις Εθνικές θέσεις, στις διάφορες κομματικές συνάξεις των Βρυξελλών.

Ακόμη, αντί να καταγγέλλουν Έλληνες ευρωβουλευτές στο ΕΚ την χώρα τους, για το πως θα καταθέσουν οι προστατευόμενοι μάρτυρες, να δουν το πρόβλημα στην ουσία του και ζητήσουν να μάθουν μέσω των συναδέλφων τους στην Ελλάδα, γιατί οι εισαγγελικές αρχές δεν έχουν κάνει κάτι στο θέμα της αναζήτησης ευθυνών από τους γιατρούς, που ενέχονται στην υπόθεση Novartis;

Επίσης να διερωτηθούν αν αποτελεί κανονικότητα, στα θέματα από την πλευρά της δικαιοσύνης, να βρίσκεται σε παρατεταμένη εκκρεμότητα η υπόθεση των δύο πολιτικών, εκ των δέκα, δημιουργώντας έτσι για τα πρόσωπα αυτά, μια ιδιότυπη δικαστική ομηρία.

Και τέλος γιατί η ανακρίτρια δεν δημοσιοποιεί κάτι πολύ απλό αν δηλ. οι προστατευόμενοι είναι τα ίδια πρόσωπα, που πήγαν ήδη στην προανακριτική και είπαν ότι δεν είδαν και δεν άκουσαν τίποτα, για μίζες πολιτικών προσώπων;

Γιατί αν είναι τα ίδια πρόσωπα, έχουν υποχρέωση οι δικαστικές αρχές, να αφαιρέσουν από τα πρόσωπα αυτά, τον χαρακτηρισμό του μάρτυρα δημοσίου συμφέροντος και να τους αφήσουν χωρίς προστασία να εξηγήσουν, γιατί άλλα είπαν στους ανακριτές και άλλα ισχυρίστηκαν στην προανακριτική της Βουλής.

Η υπόθεση πρέπει να ξεκαθαρίσει τάχιστα.

Η σημερινή κατάσταση των δικαστικών που αλληλοκατηγορούνται, πλήττει την δικαιοσύνη, έναν θεσμό που οφείλουμε όλοι σεβόμαστε και να περιφρουρήσουμε με το κύρος που του αξίζει.

Η χώρα δεν μπορεί να σέρνεται με αλληλοκατηγορίες των μεν στους δε την ώρα που ο Ερντογάν επιδιώκει βραχυπρόθεσμα και μεσοπρόθεσμα να αλλοιώσει τα δημογραφικά χαρακτηριστικά της χώρας, με τις αθρόες ροές που μας στέλνει πεσκέσι, υπό τα αδιάφορα βλέμματα των Ευρωπαίων εταίρων μας.

Η συνοδεία φουσκωτού με πρόσφυγες από το Κας, από τουρκική ακταιωρό μέχρι την ελληνική νήσο Στρογγύλη στο Καστελόριζο, δεν είναι άραγε ικανή να ξυπνήσει κάθε μωροφιλόδοξο πολιτικό και κάθε εχέφρονα πολίτη της χώρας, προκειμένου επιτέλους να δούμε κατάματα το μείζον πρόβλημα και να πάψουμε να ξεκατινιαζόμαστε με τα μικρά και ασήμαντα;