Οταν έπεσε το Κουκάκι

Καλούμαστε δηλαδή να απαντήσουμε στις διαστρεβλώσεις που κατασκευάζουν (για να παρασύρουν τους καλόπιστους) όσοι είναι επιφορτισμένοι με τη συντήρηση της μεγαλύτερης μεταπολιτευτικής απάτης, η οποία είναι ότι η δικτατορία δεν τελείωσε το 1974 και άρα η αστυνομία είναι ένα φασιστικό έκτρωμα που δεν δικαιούται να πράττει το καθήκον της.

Του Παύλου Παπαδόπουλου

Οι συνοδοιπόροι των τρομοκρατών συντηρούν την εξαπάτηση ότι κύρια αποστολή της αστυνομίας είναι να «θέλει νεκρό» και να τρομοκρατεί την κοινωνία. Στην πραγματικότητα, θέλουν μια αστυνομία απενεργοποιημένη για να μπορούν να τρομοκρατούν αυτοί χωρίς συνέπειες.

Αυτή την εξαπάτηση συντηρούν στρεψόδικοι πολιτικοί για να προωθήσουν την καριέρα τους, χρήσιμοι ανόητοι του Κέντρου και της Δεξιάς, αλλά και επαγγελματίες ανεπάγγελτοι «στοχαστές-σκοπευτές» που συνδέονται με ακροαριστερά υποσυστήματα προπαγάνδας, σύγχυσης και αποσταθεροποίησης.

Κρίσιμη συνιστώσα των παραπάνω είναι ένας πυρήνας μερικών εκατοντάδων συνήθων υπόπτων που κρατούν τα προκεχωρημένα φυλάκια της αριστερής βίας, δηλαδή τα κρησφύγετα και τις γιάφκες στα πανεπιστήμια και στις καταλήψεις, που χρηματοδοτούνται μέσα από την ανοχή ή τη συνενοχή στη διακίνηση ναρκωτικών.

Καταλήψεις ακόμα και στο Κουκάκι λοιπόν, που μόλις πήραν δημοσιότητα, οι γνωστοί-άγνωστοι, για να μην πάει η συζήτηση στον πολλαπλασιασμό των καταλήψεων για τις οποίες ευθύνονται και για να εκβιάσουν την ατιμωρησία τους, κατασκεύασαν fake news ότι δήθεν ασκήθηκε παράνομη «αστυνομική βία».

Ο στόχος τους δεν είναι να καυτηριάσουν μια πιθανή κατάχρηση αστυνομικής βίας, αλλά να πνίξουν την αλήθεια για τη δική τους βία και να πουλήσουν προστασία σε όσες καταλήψεις απομένουν, καθυστερώντας τις επόμενες επεμβάσεις.

Η δολιοφθορά στη δημοκρατία από τους στρεψόδικους οπαδούς του αριστερού ολοκληρωτισμού δεν μπορεί να διαιωνίζεται, διαφορετικά η Ελλάδα θα γίνει μια χώρα φτώχειας και μιζέριας με καταλήψεις παντού, στις οποίες τα τρόφιμα θα μοιράζουν μόνο σε όσους συμμορφώνονται (όπως γίνεται στο Καράκας) οι ομάδες εφόδου ενός καθεστώτος από το οποίο μπορεί να γλιτώσαμε παρά τρίχα το 1944 και το 2015, αλλά που δεν θα αργήσει να προσπαθήσει να επιβληθεί ξανά στο μέλλον.

ΠΗΓΗ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ