Μήνυμα ελπίδας και ζωής στέλνει η συγγραφέας Κατερίνα Πλουμιδάκη, που είδε τα χείλη της να «σαπίζουν» μετά από πλαστική επέμβαση.
Mέσα από το περιοδικό «Πατρινόραμα» και την δημοσιογράφο Ευτυχία Λαμπροπούλου, αναφέρθηκε στην επέμβαση αφαίρεσης συνθετικού κολλαγόνου από την περιοχή των χειλιών, στην οποία υπεβλήθη το 2021, η οποία της άλλαξε τη ζωή ολοκληρωτικά, με την ίδια μέχρι σήμερα να μπορεί να πιει νερό μόνο με καλαμάκι, όπως επισημαίνει, φέρει μαζί της πλαστικά καλαμάκια στην βαλίτσα της από την Αμερική, καθώς τα χάρτινα την εμποδίζουν όταν πρόκειται να πιεί νερό γιατί λιώνουν.
Η Κατερίνα Πλουμιδάκη, κατά την συνέντευξή της, δεν έμεινε στο χειρουργείο και στην περιπέτεια που είχε, αλλά στον Γολγοθά που ανέβηκε, μετά από την πλαστική επέμβαση και στην δύναμη που ο Θεός της έδωσε για ζωή, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει.
Μετά την περιπέτειά σας, ποια είναι η σχέση σας με τον Θεό;
Ο τρόπος που έζησα, είναι η δύναμη που μου έδωσε ο ίδιος ο Θεός. Ήταν η πίστη μου στον Θεό εκείνη που με κράτησε ζωντανή. Έπιασα τον απόλυτο πάτο. Από το σφαγείο που έζησα θα μπορούσε να επέλθει η απόλυτη ψυχολογική καταστροφή. Όταν έχασα το πρόσωπό μου, έχασα τη ζωή μου. Δεν περιγράφεται με λόγια αυτή η καταστροφή, πίστευα πως αν με έβλεπε ο άντρας μου σε αυτή την κατάσταση θα έχανε την γη κάτω από τα πόδια του, δύο μήνες δεν τον άφησα να έρθει να με δει για να μην αντικρίσει αυτό το πρόσωπό μου, ήξερα πως αν με δει σε αυτή την άθλια κατάσταση θα έφευγε εκείνη την στιγμή από τη ζωή. Την δυστυχία θέλησα να την ζήσω και να την ξεπεράσω όχι να καταφύγω στα χάπια για να την ομορφύνω.
Δηλαδή ζήσατε την φουρτούνα στο μεγαλείο της;
Ήθελα να ζήσω όλη την φουρτούνα. Αποδέχθηκα όλα τα στάδια της παραμόρφωσής μου. Αυτό μου είπε η ψυχολόγος μου οκτώ μήνες μετά. Με ρωτήσατε λίγο πιο πάνω για τον Θεό. Τον Θεό τον επικαλούμουν κάθε τρεις και λίγο, εκείνο το «χτύπα ξύλο» πια που λένε οι Έλληνες το είχα κάνει κτήμα μου. Κάποτε κόντεψε να με χτυπήσει ένα ποδήλατο προκειμένου να «χτυπήσω ξύλο». Όλο το διάστημα ζούσα με φοβίες, έντρομη ξυπνούσα την νύχτα να χτυπήσω το ξύλο του κομοδίνου για να ξορκίσω το κακό. Τον Θεό δε, τον επικαλούμουν συνεχώς. Μέχρι που, έβαλα μέσα μου τον Θεό τον αγκάλιασα και πορεύτηκα με αυτόν.
Κατά τη διάρκεια της περιπέτειας που βιώσατε, σας πέρασε η ιδέα να βάλετε τέλος στη ζωή σας;
Φυσικά, δυο φορές. Είχα φθάσει να φλερτάρω με τον θάνατο καθημερινά, αλλά το πάθος για τη ζωή και το ένστικτο της επιβίωσης μου έδωσαν δύναμη. Η στεναχώρια με όλα όσα βίωνα μετατρεπόταν σε παραγωγικό θυμό. Ποτέ δεν άφησα την αρνητικότητα των γεγονότων να με καταβάλλει με διάρκεια. Ακόμα και όταν δεν επιτρεπόταν να βγω στον ήλιο, έβγαινα το απόγευμα και περπατούσα ξυπόλητη στο γρασίδι, ακόμα και όταν δεν μου επέτρεπαν να πάω στην θάλασσα πήγαινα να τσαλαβουτήσω λίγο στα νερά τις πατούσες μου. Με ρωτήσατε λίγο πιο πάνω για τον Θεό. Η παρουσία Του, αποτέλεσε κινητήριο δύναμή μου. Τον Θεό τον επικαλούμουν συνεχώς. Μέχρι που άνοιξα την ψυχή μου και τον έβαλα μέσα μου. Τούτο γιατί, κατά την διάρκεια των χειρουργείων δεν πετύχαινε πάντα η αναισθησία στα άκρα του στόματος με αποτέλεσμα να υποφέρω οικτρά. Έτσι νοητά έβλεπα τον Θεό να κάθεται πάνω στον μαρμάρινο θρόνο με τα χέρια του ακουμπισμένα κατά μήκος στα δύο πλαϊνά του θρόνου κι εγώ να βρίσκομαι στα δεξιά του και το αριστερό μου χέρι να εφάπτεται και να είναι κατά μήκος του δεξιού του χεριού αντλώντας έτσι την αστείρευτη δύναμη. Αυτόματα ο πόνος απαλυνόταν από το 100% και κατέβαινε στο 40%.
Η πίστη αποτέλεσε για εσάς κινητήριο δύναμη;
Η αθανασία είναι κομμάτι του Θεού, Αυτός μου έδωσε δύναμη να ζώ, να έχω βρεθεί στην άβυσσο και να βλέπω τώρα το φως.
Αν θέλατε να περάσετε ένα μήνυμα ποιο θα ήταν αυτό;
Από την συνέντευξή μου πολλά μηνύματα μπορούν να αντλήσουν οι αναγνώστες. Η ζωή μας είναι μικρή και η υγεία πολύτιμη λέει ο ποιητής. Ξέρω ότι η ανατροπή μπορεί να γίνει μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, στα πλάνα μας πρέπει να είναι το σύνθημα «ΖΩ ΣΤΟ ΠΑΡΟΝ». Όταν βρέθηκα στο χειρουργείο, κατάλαβα πως το δεδομένο είναι η ουτοπία του μυαλού μας. Ασχολούμαστε στην καθημερινότητά μας με τα επουσιώδη και αφήνουμε τα ουσιώδη. Στην ηλικία των είκοσι χρονών με ενοχλούσε το σπυράκι στο μάγουλο. Μέχρι που έζησα την περιπέτεια με την υγεία μου. Ασχολούμαστε με ανούσια πράγματα μέχρι τη στιγμή που αναγκαζόμαστε να αντιμετωπίσουμε σοβαρά θέματα υγείας. Τότε καταλαβαίνουμε την αληθινή αξία της ζωής. Στη ζωή πρέπει να κοιτάμε τι έχουμε και όχι τι δεν έχουμε. Πλέον προχωράω μπροστά με μεγαλύτερη ευγνωμοσύνη για τα πάντα. Όσο πιο ευγνώμων είσαι τόσο πιο αισιόδοξα βλέπεις τη ζωή και τόσο περισσότερα καλά σου έρχονται. Μαγνητίζεις το καλό και το φέρνεις στη ζωή σου.
Άρα το μήνυμα είναι ευγνωμοσύνη και ευχαριστώ στη ζωή παρά τις αντιξοότητες;
Αν εγώ ήμουν κομμάτια με όλη αυτή την περιπέτεια που βίωσα και βιώνω, δεν θα μπορούσα να βοηθήσω τον εαυτό μου να θεραπευτεί. Ξέρεις, δεν είχα την πολυτέλεια να είμαι καταθλιπτική. Ό,τι διάβαζα τριανταπέντε χρόνια κλήθηκα να το εφαρμόσω σε ελάχιστα δευτερόλεπτα, όταν είδα τον εαυτό μου στον καθρέπτη. Γι’ αυτό μην ψάχνετε σύγχρονα θαύματα αναζητήστε το θαύμα στην καθημερινότητά σας.
ΠΗΓΗ: patrinorama.com.gr